Περί Θείου ζήλου. Β’ εβδομάδα Μ. Τεσσαρακοστής – Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Χάριτι Θεού συμπληρώσαμε την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πέραν της πρόσωπικής μας εμπειρίας αναφέρομεν και από τις κατηχήσεις των Πατέρων μας και ιδίως του Μεγάλου Θεοδώρου του Στουδίτου, αύτού του πραγματικού πατρώνος της μοναστικής μας ζωής.

Αυτός ο Άγιος αναφέρει ότι, στις ήμερες αυτές της νηστείας πού απότομα μεταβάλλεται το τυπικό, συμβαίνουν ανωμαλίες οργανικές στο σώμα του ανθρώπου.

Να ξέρετε πώς αυτή είναι η φύση των πραγμάτων και να μην τρομάζετε, επειδή απότομα κάναμε στροφή στο θέμα της δίαιτας μας και γενικά όλης της αναστροφής μας. Επίσης παίζει ρόλο καυτό κλίμα, πού, αν και βαδίζομε προς την άνοιξη, είναι ακόμα πολύ ψυχρό.

Αυτά όλα είναι εκείνα τα οποία προκαλούν ανωμαλία στον οργανισμό, γι’ αυτό πρέπει να είστε περισσότερο προσεκτικοί, όσον εξαρτάται από σάς. Γιατί η σωματική ασθένεια επιδρά και στην πνευματική υπόσταση μας, όπως χαρακτηριστικά το αναφέρει και ο ποιητής του παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, «ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή». Προσέχετε, όσο μπορείτε, να μην κρυώνετε και στή δίαιτα σας να είστε προσεκτικοί.

Πέραν τούτου όμως να μην ξεχνάμε ότι, σαν στρατευόμενοι, έχομε συνεχώς μίαν αόρατη εμπόλεμη κατάσταση. Ο εχθρός μας, ο όποιος είναι τόσο πολυδαίδαλος και πολυκύμαντος και παμπόνηρος, δεν φείδεται ούδενός τρόπου και μέσου στο να επιστράτευση κάθε τί το όποιο μας περιστοιχίζει και μέσω αύτού μας δημιουργεί κρούση και μάχη και πόλεμο.

Και αν φέρ’ ειπείν υπάρχει μια ελαχίστη μορφή αδιαθεσίας δεν παραλείπει και αυτός να κάνη προσθήκη, ούτως ώστε να κλονήσει την πίστη μας.

Εμείς όμως με το φρόνημα ψηλά, βαδίζομε πάντοτε «διά πίστεως» και όχι «δι’ είδους».

Άτενίζομε στην Δέσποινα μας Θεοτόκο, η οποία είναι κουροτρόφος του τόπου τούτου και τόσο αισθητά όλοι εμείς οι αγιορείτες γνωρίζομε την προνοητική και μητρική της στοργή πού βρίσκεται πάντοτε μαζί μας.

Τότε άτενίζομε σ’ αυτή και άφήνομε κάθε πρόβλημα το όποιο μας απασχολεί. Βαδίζομε διά πίστεως καί, αν ακόμα ύποτεθή ότι αληθινά πάσχομε, δεν λυγίζομε στις διάφορες κακοπάθειες. Εδώ δεν βρεθήκαμε τυχαία! Πρέπει να έχωμε ύπ’ όψιν μας πάντοτε αυτά πού ακούσαμε στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ότι «οι Άγιοι πάντες περιήλθαν έν μηλωταίς, έν αίγείοις δέρμασιν, ύστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ών ούκ ήν άξιος ο κόσμος» και τα τόσα άλλα πού αναφέρει εκεί, πού είναι μάλλον ύμνος παρά διήγηση και μέσω τούτων κέρδισαν την αιωνιότητα.

Αν σχολιάσωμε την ζωή των Άγίων Πατέρων, από της ιδρύσεως της Έκκλησίας μέχρι σήμερα, βρίσκομε ότι μόνο διά θλίψεων πολλών και δοκιμασιών επέτυχαν τον πνευματικό τους προορισμό.

Είμαστε οι συνεχιστές αυτής της πορείας και επομένως και σε μας θα ανήκουν οι δοκιμασίες αυτές, οποιεσδήποτε και αν είναι.

Επειδή η ζωή μας είναι κατά Χριστόν, οτιδήποτε εμπόδιο και αν συναντήσωμε, ευχαρίστως θα το υπομένουμε και δεν πρόκειται να προδώσωμε την πνευματική μας ζωή.

Με τα μέσα πού διαθέταμε, με την μικρή μας εμπειρία, θα προσπαθούμε να μειώνουμε την ένταση των διαφόρων πειρασμών πού συναντούμε, αλλά όμως ουδέποτε θα ύποχωρήσωμε, ουδέποτε θα δειλιάσωμε ώστε, ένεκεν τούτου, να μην όλοκληρώσωμε την ομολογία μας. Και για να γίνη αυτό, πρέπει να κινήσωμε μέσα μας τον θείο ζήλο.

Πολλές φορές το τονίζομε αυτό, διότι είναι τόσο χρήσιμο και απαραίτητο για τη ζωή μας. Πρέπει να ύπάρχη μέσα μας αυτό το θείο πύρ, το όποιο ήλθεν ο Ιησούς μας και άναψε και επιθυμούσε διακαώς να το έβλεπε αυτομτως να ανάβη από την ώρα πού το κήρυττε.

Αυτό είναι εκείνο το όποιο μας λείπει και «πάση σπουδή» πρέπει να το βάλωμε σε ενέργεια- ο θείος ζήλος, τον όποιο γεννάει ο φόβος του Θεού.

Επιστρατεύοντας ο καθ’ ένας μέσα του θεωρίες φυσικές και οτιδήποτε άλλο από τα παραδείγματα των Γραφών και των Πατέρων μας, συνεχώς να έρεθίζη τον εαυτό του στον φόβο του Θεού και στον θείον ζήλο- για να μην ύστερηθούμε και εμείς των βιωμάτων όλων των σεβαστών, ευλαβών και ενάρετων Πατέρων μας, οι όποιοι ήταν σαν και ‘μάς, με σάρκα και όστά, και όμως κατόρθωσαν να δρασκελίσουν τον βίαιο ποταμό της ματαιότητος καινά εύαρεστήσουν στον Θεό.

Και μείς είμαστε συνεχιστές όλων αυτών. Δεν έχει σχέση αν είμαστε ασθενείς και ζούμε στο τέλος των αιώνων, στις πονηρές αυτές μέρες. Αυτός ο οποίος είναι μαζί μας είναι «μείζων», παρά «ο έν τώ κόσμω», όπως αναφέρει ο Ιωάννης.

Έτσι από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, να ερεθίζετε τον εαυτό σας με περισσότερο ζήλο και περισσότερη προσοχή- «τοις όπισθεν επιλανθανόμενοι, τοίς έμπροσθεν επεκτεινόμενοι»- ουδέποτε προς τα πίσω.

Μη φοβάστε το παρελθόν το όποιον έρχεται ύπό μορφήν λογισμών και σκέψεων και πολέμων και ενθυμήσεων και γενικά μετεωρισμών.

Είναι μαζί μας ο Ιησούς, ο όποιος είναι Παντοδύναμος και δι’ Αύτού τα πάντα κατανικούμε, γι’ αυτό δεν φοβούμαστε τίποτε. Εφ’ όσον είναι Αυτός μαζί μας, τά πάντα κατορθώνομε. Αλλά για να γίνη αυτό, πρέπει να μας βρή «ζέοντας τω πνεύματι».

Χωρίς τον φόβο του Θεού, δεν μπορεί να γίνη αυτό.

Ο φόβος του Θεού παραμένει σε μας με την ακρίβεια της συνειδήσεως, με την ακρίβεια της τηρήσεως του προγράμματος και του τυπικού. Μην παραμερίζετε κάθε τί το όποιο βρίσκεται στο πρόγραμμα της ζωής μας? μην το θεωρείτε τυχαίο. «Ο καταφρονών των μικρών, κατά μικρόν πεσείται», λέει ο Αββάς Εφραίμ.

Δεν υπάρχουν για μας μικρές η μεγάλες πτώσεις. Το Ίδιο το στόμα του Κυρίου μας το είπε μιέσω της Εκκλησίας Του, μέσω των Πατέρων. Ο Αββάς Ησαΐας αναφέρει ένα ωραιότατο παράδειγμα. Εκείνος ο όποιος διέρρηξε ένα σπίτι, κατέστρεψε τις πόρτες και τους τοίχους και άρπαξε τα ξένα πράγματα και εκείνος ο όποιος είδε με περιέργεια, αμφότεροι τον Ιησούν υβρίζουν, διότι και τα δύο τα απαγόρευσε ο Ιησούς μας. Αυτός πού είπε «μη φονεύσης», Αυτός είναι πού είπε «ο καταφρονών μίαν των ελαχίστων εντολών, ελάχιστος κληθήσεται».

Για μας δεν υπάρχουν ελάχιστοι και μεγάλοι. Για μας υπάρχει ένα- η ομολογία της πίστεως μας στον Ιησού μας. Όχι μόνον να πιστεύωμε ότι Αυτός είναι Θεός, αλλά να πιστεύωμε άκραδάντως ότι όλες οι εντολές πού μας παρέδωσε, για μας είναι απόλυτο καθήκον και χρέος.

Γ’ αυτό δεν έχει κανένα άλλο νόημα η ζωή μας εδώ. Δεν μας απασχολεί τίποτε άλλο έκτος από τις εντολές του Κυρίου μας. Αυτό είναι το καθήκον μας, ο σκοπός μας, το κέντρο του στόχου μας. Γι’ αυτό ερεθίζετε τον εαυτό σας σε ζήλο «Ίνα διά της υπομονής και παρακλήσεως των Γραφών την ελπίδα έξωμεν». Αμήν.

Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Αθωνικά μηνύματα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά,Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999.