Παρακλητικός Κανών: Ιερεύς·
Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε· νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.
Ο Αναγνώστης·
Αμήν. Ψαλμός ρμβ΄ (142).
Κύριε, εισάκουσον τής προσευχής μου, ενώτισαι τήν δέησίν μου εν τή αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τή δικαιοσύνη σου. Καί μή εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός τήν ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γήν τήν ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος, καί ηκηδίασεν επ’ εμέ τό πνεύμά μου, έν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοίς έργοις σου, εν ποιήμασι τών χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χείράς μου· η ψυχή μου ως γή άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε· εξέλιπε τό πνεύμά μου. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου απ’ εμού καί ομοιωθήσωμαι τοίς καταβαίνουσιν είς λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι τό πρωί τό έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν ή πορεύσομαι, ότι πρός σέ ήρα τήν ψυχήν μου. Εξελού με εκ τών εχθρών μου, Κύριε, πρός σέ κατέφυγον· δίδαξόν με τού ποιείν τό θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου. Τό πνεύμα σου τό αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία· ένεκεν τού ονομάτός σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τή δικαισύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως τήν ψυχήν μου, καί εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τούς εχθρούς μου. Καί απολείς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σού ειμι.
Καί ευθύς τό· Θεός Κύριος, εξ εκατέρων τών Χορών, ως εξής:
Ήχος δ΄
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχ. α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, καί επικαλείσθε τό όνομα τό άγιον αυτού.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν
Στίχ. β΄. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με, καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν
Στίχ. γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, καί έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν
Τροπάριον. Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Τήν χαριτόβρυτον πιστοί τής Παρθένου, θείαν Εικόνα προσκυνούντες εν πίστει, χαρμονικώς υμνήσωμεν βοώντες αυτή· χαίροις ο αέναος ποταμός τών θαυμάτων, πίστει τούς προστρέχοντας, άπαντας καταρδεύων, τήν προστασίαν έχοιμεν τήν σήν, θλίψεσι πάσαις, Εικών θαυματόβρυτε.
Δόξα Καί νύν
Ου σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι· ειμή γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού· σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Αναγνώστης (χύμα).
Ψαλμός ν΄(50).
Ελεησόν με ο Θεός κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου εξάλειψον τό ανόμημά μου· Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου, καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω, καί η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διά παντός. Σοί μόνω ήμαρτον, καί τό πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις σου, καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας· τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω καί καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν καί ευφροσύνην· αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν σου από τών αμαρτιών μου, καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, καί Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου σου, καί τό Πνεύμά σου τό Άγιον μή αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου σου καί Πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς σου, καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσα μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις, καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον· καρδίαν συντρετιμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία σου τήν Σιών, καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Στίχος Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Ο Ειρμός. Αρματηλάτην Φαραώ.
Από χειλέων ρυπαρών εφύμνιον, δέξαι νύν μόνη Αγνή, ως πρίν ο Υιός σου, ο Θεός καί πλάστης μου, τής χήρας κατεδέξατο τά λεπτά, καί τήν λύσιν τών οφλημάτων παράσχου μοι, ίνα κατά χρέος γεραίρω σε.
Δεύρο ψυχή μου ταπεινή καί βόησον, τή Θεομήτορι, χριστιανών σκέπη, μή εγκαταλείπης με, αντιλαβού καί σώσόν με, καί τής αιωνιζούσης κολάσεως ελευθέρωσον, η τών ανελπίστων αντίληψις.
Ο σός λαός επί τό σόν κατέφυγεν, εκτύπωμα ιερόν, καί ευλαβώς τούτο, προσκυνεί δεόμενος, μή ούν παρίδης Άχραντε, τάς αυτού ικεσίας, τούς στεναγμούς καί τά δάκρυα, καί τούς κοπετούς καί τά τραύματα.
θεοτοκιον
Ευλογημένη η Θεόν κυήσασα, τούτον δυσώπει αεί, υπέρ τών σών δούλων, τών δεινά καί οίκτιστα, πασχόντων Παναμώμητε, εξ ιδίων πταισμάτων, τή υπερφώτω Εικόνι σου, πίστει προστρεχόντων Πανάχραντε.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Καλαματίων τήν ζάλην, καί τά φρικτά κύματα, τά επαπειλούντα σοίς δούλοις, άρδην τόν όλεθρον, τρέψον Πανύμνητε, εις βαθυτάτην γαλήνην, τώ αμάχω σθένει σου, ως ταύτης πρόμαχος.
Τούς εν τή δέ τή πόλει, τή σή αγνή Δέσποινα, πάσης επηρείας τού βίου καί περιστάσεως, τήρει απήμονας, αλλά καί ταύτην συντήρει, σή δυνάμει άτρωτον, ώ Παναμώμητε.
Ουκ ισχύει Παρθένε, τό αχανές πέλαγος, τών σών θαυμασίων καί ξένων, γλώσσα η βρότειος, εκδιηγήσασθαι, ά καθεκάστην δεικνύεις, τοίς πιστώς προστρέχουσι θεία Εικόνι σου.
θεοτοκιον
Τών δαιμόνων εφόδους, καί τάς πικράς Δέσποινα, καί πολυχρονίους σών δούλων, νόσους απέλασον, ίνα δοξάζωμεν, ανευφημούντες σε πόθω, ήν Αγγέλων άϋλοι γλώσσαι γεραίρουσι.
Διάσωσον, από κινδύνων τούς δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος καί προστασίαν.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν τού σώματος κάκωσιν, καί ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.
Καί μνημονεύει ο Ιερεύς εκείνων, δι’ ούς η Παράκλησις τελείται.
Μετά τήν δέησιν τό επόμενον Κάθισμα.
Ήχος β΄.
Πρεσβεία θερμή, καί τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, τού κόσμου καταφύγιον, εκτενώς βοώμέν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, καί εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.
Ωδή δ΄. Σύ μου ισχύς.
Στήσον Αγνή, τόν πολυτάραχον κλύδωνα, καί τόν σάλον τόν επεγειρόμενον, κατά τής σής, ποίμνης τής οικτράς, καί αθλίως ταύτην καταβυθίζοντα άπασαν, βυθώ τής απωλείας, παγκρατεί σου δυνάμει, τής σής χάριτος μόνη Πανύμνητε.
Τίς εξειπείν, ώ υπερένδοξε Δέσποινα, εξισχύει τάς τερατουργίας σου, τάς υετόν, πόντον τε αυτόν, σταγόνας καί ψάμμον, υπερβαινούσας τρανώτατα, ως Μήτηρ γάρ Υψίστου, τό σθένος κεκτημένη, πάντα πράττεις εν μόνω τό βούλεσθαι.
Τά πονηρά, Κόρη Πανάχραντε πνεύματα, τούς σούς δούλους καταδυναστεύοντα, καί αφειδώς θλίβοντα αυτούς, απέλασον τάχος, αλλά καί κίνδυνον άπαντα, καί νόσους ανιάτους, εκδίωξον σών δούλων, ίνα σε κατά χρέος δοξάζωμεν.
θεοτοκιον
Σύ μου ισχύς, σύ μου καί δύναμις Δέσποινα, εκβοά σοι ο ταλαιπωρούμενος, υπό δεινής νόσου τληπαθώς, καί τή σοί Εικόνι, προσπίπτει επικαλούμενος, θεράπευσόν με Κόρη, πανταχού καί κηρύξω, τήν οξείάν σου Άχραντε δύναμιν.
Ωδήν ε΄. Ίνα τί με απώσω.
Στεναγμοί τών σών δούλων, θρήνοί τε καί δάκρυα νύν επληθύνθησαν, αι γάρ ανομίαι κεφαλάς τάς αυτών υπερήραντο, άξια γούν όντως, ών περ ειργάσοντο αφρόνως, τά επίχειρα ήδη κομίζονται.
Τήν οργήν τού Υιού σου, καί τήν αγανάκτησιν Παρθένε πρόφθασον, εξιλεουμένη, μητρικαίς σου πρεσβείαις Μητρόθεε, ίνα μή εις τέλος, ημάς αθλίως εξαλείψη, τούς τιμώντας Εικόνα σήν πάντιμον.
Νοσηλείας καί πάθη, χαλεπάς παρέσεις τε ώ Υπερένδοξε, καί αρθρίτην νόσον, τήν δονούσαν τόν νούν καί διάνοιαν, τών ανθρώπων Κόρη, τή θεϊκή σου δυναστεία, κατακοίμησον τάχος δεόμεθα.
θεοτοκιον
Πειρασμών καί κινδύνων, καί δεινών κακώσεων Κόρη τούς δούλους σου, τούς πιστώς τιμώντας, καί τήν σήν προσκυνούντας πανσέβαστον, Πάναγνε Εικόνα, δείξον Παρθένε ανωτέρους, καί περίσωζε μόνη Πανάχραντε.
Ωδή ς΄. Τήν δέησιν εκχεώ.
Τώ θείω σου νύν ναώ προστρέχομεν, οι παντοίαις συνεχόμενοι νόσοις, πίστει θερμή τήν Εικόνα σου Κόρη, τήν θαυματόβρυτον κατασπαζόμενοι, καί πάντων δή τών δυσχερών, θάττον λύσιν Αγνή κομιζόμεθα.
Εικόνα σου τήν σεπτήν Υπέραγνε, προσκυνούντας ευλαβώς τούς σούς δούλους, ρύσαι δεινών καί παντοίων κινδύνων, καί εξ εχθρών αοράτων Πανύμνητε, καί ορωμένων τών δεινώς, πολεμούντων ημάς Παναμώμητε.
Συνάχθητε Μεσσηνίας θρέμματα, καί προσπέσατε εξ όλης καρδίας, τή φωταυγεί τής Πανάγνου Εικόνι, περιπαθώς εξαιτούντες τά πρόσφορα, καί τεύξεσθαι ως αληθώς, παρ’ αυτής τά αιτήματα χαίροντες.
θεοτοκιον
Στηρίζει μέν τάς καρδίας ανθρώπων, φυσικώς ο αισθητός άρτος Κόρη, χριστιανών τάς ψυχάς δέ κρατύνει, τό σόν αδόμενον άγιον όνομα, εντεύθεν καί χαρμονικώς, πάσα γλώσσα τό Χαίρε κραυγάζει σοι.
Διάσωσον, από κινδύνων τούς δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος καί προστασίαν.
Άχραντε, η διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων τών ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Ο Ιερεύς μνημονεύει ως δεδήλωται.
Μετά δέ τήν Εκφώνησιν
Τό Κοντάκιον. Ήχος β΄
Προστασία τών χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία πρός τόν Ποιητήν αμετάθετε, μή παρίδης αμαρτωλόν δεήσεων φωνάς· αλλά πρόφθασον, ως αγαθή, εις τήν βοήθειαν ημών, τών πιστώς κραυγαζόντών σοι· τάχυνον εις πρεσβείαν, καί σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε τών τιμώντών σε.
Είτα τό Α΄ Αντίφωνον τών Αναβαθμών τού δ΄ Ήχου
Εκ νεότητός μου, πολλά πολεμεί με πάθη· αλλ’ αυτός αντιλαβού, καί σώσον, Σωτήρ μου (δίς).
Οι μισούντες Σιών, αίσχύνθητε από τού Κυρίου· ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηρραμένοι (δίς).
Δόξα Πατρί καί Υιώ καί Αγίω Πνεύματι·
Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει, υψούται, λαμπρύνεται, τή Τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως.
Καί νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τά τής χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν τήν κτίσιν, πρός ζωογονίαν.
Καί ευθύς τό Προκείμενον.
Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.
Στίχ. Άκουσον, Θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.
Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.
Ο Ιερεύς·
Καί υπέρ τού καταξιωθήναι ημάς τής ακροάσεως τού αγίου Ευαγγελίου, Κύριον τόν Θεόν ημών ικετεύσωμεν.
Ο Χορός· Κύριε, ελέησον (εκ γ΄).
Ο Ιερεύς·
Σοφία· ορθοί, άκούσωμεν τού αγίου Ευαγγελίου. Ειρήνη πάσι.
Ο Χορός· Καί τώ Πνεύματί σου.
Ο Ιερεύς·
Εκ τού κατά Λουκάν αγίου Ευαγγελίου τό Ανάγνωσμα. Πρόσχωμεν.
Ο Χορός· Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
Ο Ιερεύς:
(Λουκ. Α΄39-49. 56).
Εν ταίς ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις τήν ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα· καί εισήλθεν εις τόν οίκον Ζαχαρίου, καί ησπάσατο τήν Ελισάβετ. Καί εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τόν ασπασμόν τής Μαρίας, εσκίρτησε τό βρέφος εν τή κοιλία αυτής· καί επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ, καί ανεφώνησε φωνή μεγάλη, καί είπεν· Ευλογημένη σύ εν γυναιξί καί ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η μήτηρ τού Κυρίου μου πρός με; Ιδού γάρ, ως εγένετο η φωνή τού ασπασμού σου εις τά ώτά μου, εσκίρτησε τό βρέφος εν αγαλλιάσει εν τή κοιλία μου. Καί μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Καί είπε Μαριάμ· Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον, καί ηγαλλίασε τό πνεύμά μου επί τώ Θεώ τώ Σωτήρί μου. Ότι επέβλεψεν επί τήν ταπείνωσιν τής δούλης αυτού· ιδού γάρ από τού νύν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί. Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός, καί άγιον τό όνομα αυτού. Έμεινε δέ Μαριάμ σύν αυτή ωσεί μήνας τρείς, καί υπέστρεψεν εις τόν οίκον αυτής.
Ο Χορός· Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
Καί είτα:
Ήχος β΄.
Δόξα Πατρί καί Υιώ καί Αγίω Πνεύματι.
Πάτερ, Λόγε, Πνεύμα, Τριάς η εν Μονάδι, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.
Καί νύν καί αεί
Ταίς τής Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου εξάλειψον τό ανόμημά μου.
Αντί τού, Μή καταπιστεύσης με τό ακόλουθον Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Μή παρίδης δέησιν, τών αναξίων σών δούλων, Παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι τάχιστα καί βοήθησον, θλίψεις γάρ πάσχομεν, φέρειν ου σθένομεν, τών δαιμόνων τά τοξεύματα, σκέπην ουκ έχομεν, ουδέ πού φυγείν οι πανάθλιοι, πάντοθεν πολεμούμενοι, καί παραμυθία ουκ έστι πλήν σου. Δέσποινα τού κόσμου, ελπίς καί προστασία τών πιστών, μή παραβλέψης τήν δέησιν, τών παρακαλούντων σε.
Ο Ιερεύς·
Σώσον, ο Θεός, τόν λαόν σου, καί ευλόγησον τήν κληρονομίαν σου· επίσκεψαι τόν κόσμον σου εν ελέει καί οικτιρμοίς· ύψωσον κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων, καί κατάπεμψον εφ’ ημάς τά ελέη σου τά πλούσια· πρεσβείαις τής Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου καί αειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει τού τιμίου καί ζωοποιού Σταυρού· προστασίαις τών τιμίων, επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων· ικεσίαις τού τιμίου, ενδόξου, Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου· τών αγίων ενδόξων καί πανευφήμων Αποστόλων· τών εν αγίοις Πατέρων ημών μεγάλων Ιεραρχών καί οικουμενικών Διδασκάλων, Βασιλείου τού Μεγάλου, Γρηγορίου τού Θεολόγου καί Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, Αθανασίου καί Κυρίλλου, Ιωάννου τού Ελεήμονος, πατριαρχών Αλεξανδρείας· Νικολάου τού εν Μύροις, Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμυθούντος, τών θαυματουργών· τών αγίων ενδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τού Τροπαιοφόρου, Δημητρίου τού Μυροβλήτου, Θεοδώρου τού Τήρωνος καί Θεοδώρου τού Στρατηλάτου· τών ιερομαρτύρων Χαραλάμπους καί Ελευθερίου· τών αγίων ενδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων· τών Οσίων καί θεοφόρων Πατέρων ημών· (τού Αγίου τού Ναού, εφ’ όσον δέν εμνημονεύθη εν τοίς άνω)· τών αγίων καί Δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ καί Άννης, (τού Αγίου τής ημέρας, εάν εορτάζηται) καί πάντων σου τών Αγίων, ικετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε, επάκουσον ημών τών αμαρτωλών δεομένων σου καί ελέησον ημάς.
Καί ημείς τό· Κύριε, ελέησον (12άκις).
Ο Ιερεύς·
Ελέει καί οικτιρμοίς, καί φιλανθρωπία τού Μονογενούς σου Υιού, μεθ’ ού ευλογητός εί, σύν τώ παναγίω καί αγαθώ καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.
Ο Χορός· Αμήν.
Καί αποπληρούμεν τάς λοιπάς Ωδάς τής Ιεράς Παρακλήσεως.
Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων.
Θλίψεις, οδύναι καί κακώσεις, ήδη εύροσαν σήν πόλιν Θεοτόκε, καί πιστών σου Αγνή, τό πλήρωμά βοά σοι, ρύσαι ημάς Πανύμνητε, τής δεινής πανωλεθρίας.
Θραύσον Παρθένε τών ανόμων, τά φρυάγματα, καί τάς ορμάς Κυρία, τάς ατάκτους αυτών, ημάς δέ τούς σούς δούλους, ειρήνευσον αείποτε, εις αιώνάς σε υμνούντας.
Σκέπη Παρθένε τοίς σοίς δούλοις, καί αντίληψις γενού καί σωτηρία, τοίς εν πίστει τή σή, προστρέχουσιν Εικόνι, καί πειρασμών καί θλίψεων, εξελού ημάς Κυρία.
θεοτοκιον
Πάθη ποικίλα πυρετούς τε, καχεξίας τε καί νόσους ανιάτους, τή αμάχω σου νύν, καί θεία προστασία, σών δούλων έξοστράκισον, υπερένδοξε Κυρία.
Ωδή η΄. Τόν εν όρει αγίω.
Τήν Εικόνα τήν σήν καταπλουτούντες, Θεομήτορ πηγήν θαυμάτων ξένων, τώ σώ ναώ προστρέχοντες λαμβάνομεν, σώματος τήν ρώσιν, καί ψυχής ομού τε, αγνή Παρθενομήτορ.
Ως τυφλοίς τε τό φώς σύ εδωρήσω, καί πεσόντας εξ ύψους ελυτρώσω, καί νύν ημών καταύγασον τά όμματα, τών εσκοτισμένων, καί τής αμαρτίας, ανάστησον τού χάους.
Οι εν νόσοις Παρθένε ανιάτοις, ιατήρα σέ έχομεν εν πάσαις, σκέπη τή σή διό νύν καταφεύγομεν, ίασιν αφθόνως, Πάναγνε παράσχου, ημίν τοίς σοίς οικέταις.
θεοτοκιον
Τούς παντοίοις δεινοίς ενοχλουμένους, καί Εικόνι τή σή προσερχομένους, Παρθενομήτορ λύτρωσαι τούς δούλους σου, τρέπουσα εν τάχει, εις χαράν βαθείαν, τήν τούτων αθυμίαν.
Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω ο ουρανός.
Τό πένθος Καλαματίων καί κατηφές, εις χαράν μεταποίησον Άχραντε, καί χαρμονήν, ότι σέ προστάτιν εν πειρασμοίς, λιμένα τε πανεύδιον, κέκτηται εν σάλω τών συμφορών, ελπίδας σωτηρίας, πρός σέ Κυρία πάσας, ανατεθείσα υπερένδοξε.
Ποικίλας νοσηλείας καί χαλεπάς, πυρετούς καχεξίας, παρέσεις τε, καί δυσμενείς, επηρείας πάσας καί προσβολάς, σών οικετών Πανύμνητε, εκ ποδών ποίησον Αγαθή, τών πόθω προσιόντων, Εικόνι τή σεπτή σου, καί σέ πιστώς τιμώντων Πάναγνε.
Καλάμας ώ Μητράνανδρε τάς κλεινάς, άς εις θείαν κατοίκησιν Δέσποινα, τάς σάς αεί, Κόρη ηρετίσω καί τούς αυταίς, θεοφιλώς διάγοντας, πάντιμον Εικόνα σου καί σεπτήν, ως όλβον κεκτημένους, καί πύργον ασφαλείας, κινδύνων σώζε Παναμώμητε.
θεοτοκιον
Παράδοξον ειργάσω πράγμα Σεμνή, τόν σόν πλάστην τεκούσα καί Κύριον, πράξον καί νύν, έτερον τεράστιον εν εμοί, αμαρτωλόν κατάκριτον, οίκτειρον ελέησον ευμενώς, καί σώσον φιλανθρώπως, ως Μήτηρ Φιλανθρώπου, φιλανθρωπίας τόν ανάξιον.
Καί ευθύς, τό·
Άξιόν εστι ως αληθώς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν αειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τού Θεού ημών.
Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβείμ καί ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφείμ, τήν άδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν· τήν όντως Θεοτόκον σέ μαγαλύνομεν.
Καί θυμιά ο Ιερεύς τό Θυσιαστήριον καί τόν Λαόν, ή τόν οίκον όπου ψάλλεται η Παράκλησις· καί ημείς ψάλλομεν τά παρόντα Μεγαλυνάρια.
Δεύτε τήν Εικόνα Υπαπαντής, τής Χαριτοβρύτου, ασπασώμεθα ευλαβώς, βρύουσαν παντοίων, νόσων καί πάσης βλάβης, ρώσιν δαψιλεστάτην, καί χάριν άφθονον.
Σφαίρας ουρανίους φωταγωγείς, αχράντως οικήσει, τήν υδρόγειον δέ βολαίς, αρρήτων θαυμάτων, αυγάζεις όθεν πίστει, πάντες σέ προσκυνούμεν, ώ Μητροπάρθενε.
Τυφλοίς τήν ανάβλεψιν καί κωφοίς, τήν ευηκοίαν, καί αλάλοις λύσιν γλωσσών, νέμεις Θεοτόκε, πιστώς σου δεομένοις, βαβαί τών σών θαυμάτων, κόρη Μητράναδρε.
Σέ τήν ρυομένην πάντας ημάς, δεινής ασθενείας καί θανάτου ως πανσθενή, εκ βάθους καρδίας, υμνούμεν, ευλογούμεν, καί χάριτάς σοι πλείστας, ομολογούμεν αεί.
Η μεταβολή θλιβομένων σύ, καί τών ασθενούντων, χαλεπώς η απαλλαγή, υπάρχεις Παρθένε, Μαρία Θεοτόκε, διό οι σεσωσμένοι, σέ μεγαλύνομεν.
Δέσποινα Μαρία Μήτηρ Θεού, τάς σάς βοηθείας, άς αείποτε χορηγείς, ημίν τοίς σοίς δούλοις, δώρησε καί ήδη, τοίς πόθω ανυμνούσι, καί προσκυνούσί σε.
Τίς ποτέ προστρέχων επί τή σή, Πάναγνε Παρθένε βοηθεία καί δωρεά, ου λυτρούται τάχει, ών έχεται κινδύνων, ως καί αυτός πολλάκις, προστρέξας σέσωσμαι;
Τήν Τριάδα πάντες τήν φωταυγή, τών Θείων Μαρτύρων, τόν Γεώργιον τόν στερρόν, Δημήτριον τόν θείον, συνάμα Ιωάννην, τής πίστεως προμάχους ανευφημήσωμεν.
Τό Μεγαλυνάριον τού Αγίου τού Ναού.
Είτα·
Πάσαι τών Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι άγιοι Πάντες, μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τό σωθήναι ημάς.
Ο Αναγνώστης·
Αμήν. Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς (τρίς).
Δόξα Πατρί καί Υιώ καί αγίω Πνεύματι. Καί νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα συγχώρησον τάς ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί καί Υιώ καί αγίω Πνεύματι. Καί νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω τό όνομά σου. Ελθέτω η Βασιλεία σου. Γενηθήτω τό θέλημά σου, ως εν ουρανώ καί επί τής γής. Τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον, καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών. Καί μή εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από τού πονηρού.
Ο Ιερεύς·
Ότι σού εστιν η Βασιλεία καί η δύναμις καί η δόξα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος, νύν καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Οι Ψάλται τά Τροπάρια ταύτα.
Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς· πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι τήν ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν· ελέησον ημάς.
Δόξα Πατρί
Κύριε, ελέησον ημάς· επί σοί γάρ πεποίθαμεν· μή οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανομιών ημών· αλλ’ επίβλεψον καί νύν ως εύσπλαγχνος, καί λύτρωσαι ημάς εκ τών εχθρών ημών· σύ γάρ εί Θεός ημών, καί ημείς λαός σου· πάντες έργα χειρών σου, καί τό όνομά σου επικεκλήμεθα.
Καί νύν
Τής ευσπλαγχνίας τήν πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε· ελπίζοντες εις σέ, μή αστοχήσαιμεν· ρυσθείημεν διά σού τών περιστάσεων. Σύ γάρ εί σωτηρία τού γένους τών Χριστιανών.
Κατά τήν περίοδον τών Παρακλήσεων τού 15Αυγούστου, αντί τών ανωτέρω Τροπαρίων, ψάλλονται·
Τό Απολυτίκιον τού Αγίου (τής ημέρας) καί τό Θεοτοκίον τού αυτού Ήχου.
Ο Ιερεύς·
Ελέησον ημάς ο Θεός
Έτι δεόμεθα, υπέρ τών ευσεβών
Έτι δεόμεθα, υπέρ τού Αρχιεπισκόπου
Έτι δεόμεθα, υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης
(Καί μνημονεύει πάλιν, υπέρ ών η Παράκλησις γίνεται).
Έτι δεόμεθα υπέρ τού διαφυλαχθήναι τήν αγίαν Εκκλησίαν καί τήν πόλιν (ή χώραν, ή νήσον) ταύτην, καί πάσαν πόλιν καί χώραν από οργής, λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου, καί αιφνιδίου θανάτου· υπέρ τού ίλεων, ευμενή καί ευδιάλλακτον γενέσθαι τόν αγαθόν καί φιλάνθρωπον Θεόν ημών, τού αποστρέψαι καί διασκεδάσαι πάσαν οργήν καί νόσον, τήν καθ’ ημών κινουμένην· καί ρύσασθαι ημάς εκ τής επικειμένης δικαίας αυτού απειλής, καί ελεήσαι ημάς.
Έτι δεόμεθα, υπέρ τού εισακούσαι Κύριον τόν Θεόν φωνής τής δεήσεως ημών τών αμαρτωλών, καί ελεήσαι ημάς.
Επάκουσον ημών, ο Θεός, ο Σωτήρ ημών, η ελπίς πάντων τών περάτων τής γής καί τών εν θαλάσση μακράν· καί ίλεως, ίλεως γενού ημίν, Δέσποτα, επί ταίς αμαρτίαις ημών, καί ελέησον ημάς. Ελεήμων γάρ καί φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, καί σοί τήν δόξαν αναπέμπομεν, τώ Πατρί καί τώ Υιώ καί τώ αγίω Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Ο Ιερεύς ποιεί μικράν Απόλυσιν·
Δόξα σοι Χριστέ ο Θεός, η ελπίς ημών, δόξα σοι. Χριστός ο αληθινός Θεός ημών, ταίς πρεσβείαις τής παναχράντου καί παναμώμου αγίας Αυτού Μητρός· τών αγίων ενδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων· (τού αγίου τού Ναού)· τών αγίων καί Δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ καί Άννης, (τού αγίου τής ημέρας, ού τήν μνήμην επιτελούμεν) καί πάντων τών Αγίων, ελεήσαι καί σώσαι ημάς, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος).
Εις τόν ασπασμόν τής αγίας Εικόνος
Ήχος β΄. Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν.
Πάντων τών τιμώντων σου Αγνή, τήν σεπτήν Εικόνα καί πίστει, ασπαζομένων αυτήν, Άχραντε προίστασο, ως προστασία πιστών, λυτρουμένη τών θλίψεων, αυτούς καί κινδύνων, όθεν σοι προσπίπτομεν ταύτην τιμώντες σεπτώς, Μήτηρ καί βοώμεν εν πίστει, ρύσαι καί ημάς τούς σούς δούλους, πάντων τών δεινών τε καί κακώσεως.
Ο Ιερεύς·
Δι’ ευχών τών Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, έλέησον καί σώσον ημάς. Αμήν
