Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
Αποστρέφεσαι το να πει κάποιος λόγο εναντίον σου; Μην πεις κι εσύ λόγο κακό για κανέναν.
Αποστρέφεσαι την γκρίνια; Μην γκρινιάζει κι εσύ με το παραμικρό.
Πολλές φορές όμως ενώ αποστρεφόμαστε (και καλά κάνουμε) πολλές εμπαθείς καταστάσεις που βλέπουμε στους άλλους, συγχρόνως τα πράττουμε κι εμείς ίσως σε κάποια άλλη μορφή και σε διαφορετικό χρόνο στους άλλους δικαιολογώντας τον εαυτούλη μας.
Ο κακός λόγος είναι πάντα κακός κι ας έχει την δικαιολογία του. Η γκρίνια είναι πάντα γκρίνια κι ας έχει φταίξει ο άλλος. Μην ζούμε μέσα στην πλάνη ότι ο άλλος ό,τι κάνει ή λέει δεν έχει δικαιολογία ενώ εμείς έχουμε. Εάν ρωτήσεις έναν άνθρωπο που μιλά με κακία για κάποιον θα σου εξηγήσει ότι δικαιολογημένα το κάνει για τον τάδε λόγο ή λόγους· το ίδιο εάν ρωτήσεις κάποιον άνθρωπο που κάνει παράπονα και γκρινιάζει θα σου εξηγήσει τους λόγους της γκρίνιας του και των παραπόνων του. Όπως δηλαδή έχουμε εμείς τους λόγους μας έχουνε και οι άλλοι.
Το θέμα όμως αδελφοί μου είναι να πάψουμε να δικαιολογούμε τον εγωισμό μας που νιώθει προσβεβλημένος. Όντως μπορεί ο άλλος άνθρωπος να μας αδίκησε ή να έκανε κάποιο λάθος, όμως η λύση δεν είναι ούτε να τον κακολογήσουμε σε άλλους, ούτε η γκρίνια μας προς αυτόν. Αντί για λύση στο “θέμα” που ίσως προέκυψε ρίχνουμε λάδι στην φωτιά με αυτήν την συμπεριφορά μας. Όταν ο άλλος κάνει κάτι “κακό” προς εμάς καλούμαστε να το εκμεταλλευτούμε πνευματικά. Να το δούμε ως ευκαιρία ταπείνωσης, καλλιέργειας της υπομονής, της σιωπής, της προσευχής, της συγχωρετικότητας, της συγκατάβασης.
Στο κάτω κάτω ό,τι κι αν μας έχει κάνει ο άλλος -που το θεωρούμε τόσο μεγάλο κακό- σίγουρα δεν μας έχει σταυρώσει· όπως εμείς σταυρώσαμε (και σταυρώνουμε) τον Χριστό μας.
[irp posts=”419121″ name=”Ο Χριστιανισμός είναι η καλύτερη λύση”]
Και τί έκανε ο Χριστός -ο μόνος Αθώος της ιστορίας- όταν τον σταυρώσαμε;
Και τι κάνει ο Αναμάρτητος Χριστός όταν τον σταυρώνουμε με τις αμαρτίες μας, με την βλάσφημη και αμετανόητη ζωή μας; Δεν μας κατακρίνει, δεν μας κακολογεί, δεν μας γκρινιάζει. Η καρδιά του παραμένει ανοιχτή προς εμάς. Μας συγχωρεί, μας αγαπά, μας αποδέχετε…
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε στα μέτρα του δυνατού: να ζήσουμε με πρότυπο τον Χριστό και τους Αγίους μας, όχι τους φίλους μας, όχι τους συγγενείς μας, όχι τους διάσημους αστέρες, όχι τους φιλοσόφους, όχι τους πανεπιστήμονες, όχι τους αθλητές, όχι τους πετυχημένους κοινωνικά και οικονομικά.
Ας μάθουμε επιτέλους ότι το να αναγνωρίζουμε το κακό στους άλλους δεν μας κάνει εμάς καλούς και ενάρετους. Το θέμα είναι να ζούμε εμείς ενάρετα, δηλαδή Χριστομίμητα, διότι ενώ μπορεί να αναγνωρίζουμε το κακό στους άλλους να το έχουμε κι εμείς στην ζωή μας. Δηλαδή π.χ. το να αναγνωρίζω και να καταδικάζω την κλεψιά του άλλου, αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ γίνομαι αυτομάτως δίκαιος κι ελεήμων!
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εάν δούμε κάτι λάθος στον άλλον άνθρωπο (διότι είμαστε όντα με κρίση) καλούμαστε να μαθητεύσουμε από το λάθος του άλλου ώστε να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη και να θεραπεύσουμε την δική μας αμαρτία.
Το λάθος του άλλου ας γίνει η αφορμή για την δική μας πνευματική αφύπνιση και όχι αφορμή κατάκρισης και πρόκλησης μεγαλύτερων προβλημάτων με την κακία μας και την γκρίνια μας που αποδεικνύουν την έλλειψη ταπείνωσης και μετάνοιας, δηλαδή την απουσία αναγνώρισης των δικών μας λαθών, ατελειών, παραλείψεων κι αμαρτιών.
Διαβάζουμε στο Μέγα Γεροντικό: Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο κοινόβιο και είδε έναν αδελφό να σφάλλει και τον κατέκρινε. Όταν επέστρεψε στην έρημο, ήλθε άγγελος Κυρίου και στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και του είπε: Δεν σου επιτρέπω να μπεις! Κι εκείνος παρακαλούσε κι έλεγε: Τι συμβαίνει; τι έκανα; Αποκρίθηκε τότε ο Άγγελος: Ο Θεός με έστειλε λέγοντας: Πες του να δώσει εντολή, που να βάλω τον αδελφό που έσφαλε και τον καταδίκασε; στον παράδεισο ή στην κόλαση;
Ο αββάς όταν άκουσε από τον άγγγελο αυτόν τον λόγο έπεσε χάμο, έκλαψε και είπε: Αμάρτησα, συγχώρεσέ με!
Κι ο άγγελος του είπε: Σήκω, σε συγχώρεσε ο Θεός, μα στο εξής να προσέχεις να μην κρίνεις κανέναν γιατί αυτό το δικαίωμα το έχει μόνον ο Θεός!
-120x86.jpg)
