Οταν ζεις μέσα στο Φως του Χριστού, όλα τα άλλα μοιάζουν με σκοτάδι!

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

του π.Στυλιανού Μακρή

Ακούμε συχνά σε κηρύγματα και ραδιόφωνα για τις θεοπτίες των αγίων, τις εμπειρίες όρασης του ακτίστου φωτός.

Κάποιοι ενάρετοι με θεάρεστο ζήλο μακαρίζουν τους θεόπτες, ευχόμενοι να είχαν τύχει η να τύχουν κάποτε παρόμοιας ευλογίας.

Οι περισσότεροι ακούνε, χωρίς να επιθυμούν τέτοιες εμπειρίες, επειδή αγνοούν τη σημασία τους, την προεργασία και τα αποτελέσματά τους. Ενδιαφέρον για αυτό που έρχεται οριστικά και μόνιμα, και στο οποίο θα δοκιμασθούν τα σύμπαντα, υπάρχει από ελάχιστους.

Αν ρωτήσουμε ένα θεόπτη τι σημαίνει άκτιστο φως, θα μας απαντήση ότι δεν υπάρχει τίποτε σαν κι αυτό, ότι η μετοχή του είναι η θέωση, ότι είναι το ανώτερο αγαθό, το ύψιστο και συνάμα ατελεύτητο γεγονός της οντολογικής και υπαρξιακής καταξίωσης των λογικών όντων, το τέλος και ο σκοπός της ζωής μας. Αλλά και πάλι δεν θα μπορή επ’ ακριβώς να απαντήση πλήρως και με σαφήνεια για το τι νιώθει κατά τη διάρκεια της αλλοίωσής του μέσα στο φως. Αν ρωτήσουμε ένα τυφλό τι σημαίνει φως, θα μας απαντήση με μία σχετική γνώση, εξαιτίας της εμπειρικής του άγνοιας. Αντίστοιχες αισθήσεις συμβάλλουν λοιπόν στη γνώση ομοούσιων προς αυτές κόσμων, η φυσική αίσθηση στη γνώση του περιβάλλοντος υλικού κόσμου, η υπερφυσική στη γνώση του υπερκοσμίου.

Γι’ αυτές τις δύο κατηγορίες τα ποσοστά επιθυμίας της γνώσης έχουν τεράστιες αποκλίσεις. Οι στερούμενοι του υλικού φωτός, μηδενός εξαιρουμένου, επιθυμούν διακαώς να δούν με τα μάτια του σώματος· οι στερούμενοι του αύλου, πλην ελαχίστων, δεν θέλουν να δούν με τα μάτια της ψυχής. Αυτοί οι τελευταίοι είμαστε εμείς, αδελφοί μου. Ναί! Τυφλοί και αξιοθρήνητοι που δεν αγωνιζόμαστε να γυμνάσουμε τα πορωμένα μάτια μας, για να δούμε την υπερκόσμια όραση και να αποκτήσουμε γνώση υπερβατική και αιώνια.

Ρώτησε ο Χριστός τους δύο τυφλούς: «Πιστεύετε ότι μπορώ να σας θεραπεύσω;». «Πιστεύουμε», Του απάντησαν· «Πιστεύουμε και θέλουμε· πιστεύουμε, διότι θέλουμε». Πόσο θέλουμε εμείς, αδελφοί μου να δούμε την αλήθεια των όντων, την αλήθεια της σκοτισμένης υπάρξεώς μας, μέσα από την θέα του ακτίστου φωτός και τι πιστεύουμε ότι είναι αυτό το φως; Είναι μήπως ανόητοι οι άγιοί μας, όταν μετά την εμπειρία του βλέπουν τα πάντα γύρω τους σαν ένα θλιβερό σκοτάδι; Η ορθόδοξη θεολογία λέει ότι τα πάντα θα αποκαλυφθούν μέσα στο άκτιστο φως της τριαδικής θεότητος κατά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας. Επομένως κάποια στιγμή όλοι θα το ζήσουμε εμπειρικά, όμως άλλοι θα χαίρονται μέσα σε αυτό με ανείπωτη χαρά κι άλλοι θα θλίβονται και θα συνθλίβονται από την πίεση της αμετανοησίας.

Σίγουρα πρέπει να ζήσης κάτι, για να μπορέσης να αξιολογήσης τη σημασία του, τη χρησιμότητά του, το θετικό του η αρνητικό περιεχόμενο. Δύσκολα αρέσεις η απεχθάνεσαι κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει, που δεν έχεις γευθεί, που δεν έχεις ακούσει, δεν έχεις δεί, δεν έχεις γνωρίσει. Κι εμείς που δεν έχουμε δεί το άκτιστο φως, ως ένα βαθμό δικαιολογούμαστε να μην κατανοούμε πόσο απαραίτητο είναι για την σωτηρία μας. Όμως οι εμπειρίες των αγίων μας, της Εκκλησίας μας, είναι αψευδείς και μας πληροφορούν σχετικά με αυτό, που εν τέλει είναι δώρο Θεού σε όσους καθαρίζουν τα πνευματικά μάτια. Οι δύο τυφλοί δεν προσπάθησαν για την θεραπεία. Η θεραπεία τους ήταν θαύμα, δώρο της κυριακής ευσπλαχνίας. Για τη θέα του ακτίστου φωτός όμως, μολονότι είναι ζήτημα πρωτοβουλίας και ευλογίας του Θεού, χρειάζεται εκγύμναση των πνευματικών οφθαλμών μέσα από την ορθόδοξη πνευματική ζωή, όπως χρειάζεται προετοιμασία στο χαμηλό φως και προσοχή αυτός που μόλις έκανε εγχείρηση στα μάτια. Αν βγάλη τις γάζες αμέσως μετά το χειρουργείο και κοιτάξη τον ήλιο, θα ξανατυφλωθή, προκαλώντας στα μάτια του μεγάλη βλάβη.

Ο Θεός θέλει όλους να μας φωτίση και να μας οδηγήση από την πνευματική τύφλωση στην θεοπτία, την φυσική μας κατάσταση. Γι’ αυτό δημιουργηθήκαμε άλλωστε. Γνωρίζει όμως ότι η εμμονή στην ζοφερή άβυσσο του υλιστικού, φιληδόνου, κοσμικού και εγωιστικού μας φρονήματος δεν επιτρέπει στο άκτιστο φως Του να επιδράση θεωτικά, αλλά κολαστικά. Και στην κόλαση το ίδιο συμβαίνει. Πεπλήρωται φωτός ακτίστου. Δεν κολάζει όμως το φως εν τω σκότει· κολάζει το σκότος εν τω φωτί. Όσο περισσότερο σφίγγουμε τα μάτια μας, τόσο περισσότερο πονάμε.

Ο Θεός, είτε δίνει, είτε στερεί, μας ευεργετεί. Σ’ εμάς εναπόκειται το μετά την στέρηση η το μετά την επίδοση. Να αγαπήσουμε το φως του Χριστού, να το επιθυμήσουμε. Αν τώρα το στερούμαστε, σημαίνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι ούτε στην άλλη ζωή να το απολαύσουμε, γι’ αυτό χρειάζεται πνευματική προετοιμασία και την φωτιστική μετάνοια. Οι δύο τυφλοί, κι αν είδαν, κάποια στιγμή το φως που είδαν έσβησε. Μακάρι όσοι είμαστε ακόμη τυφλοί, μακάρι όλοι οι άνθρωποι, να δούμε το φως του Χριστού το άσβεστο.