Του Χρήστου Παπανικολάου,Βιοχημικού – μέλους του Γραφείου Νεότητος της Ι.Μ.Λαρίσης και Τυρνάβου
Κάθε χρόνο καρναβάλι. Κάθε χρόνο εκδηλώσεις και γλέντια. Διασκεδάζει ο κόσμος και ξεφαντώνει μεταμφιεζόμενος σε κάτι άλλο. Μεταμφιέζεται ο άνθρωπος σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι για μια μέρα μόνο. Μετά από αυτή την ημέρα επανέρχεται σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα… ή τουλάχιστον αυτό νομίζει ο ίδιος. Κάθε χρόνο βάζουμε μια μάσκα εμείς οι άνθρωποι, με σκοπό να περάσουμε καλά όμως δεν είναι η μοναδική που φοράμε. Κάτω από αυτήν που φοράμε στο πρόσωπο υπάρχει και μια άλλη την οποία ξεχνάμε οι περισσότεροι να τη βάλουμε γιατί απλά…δεν την βγάζουμε! Τη φοράμε όλη μέρα και όλη νύκτα, όλες τις μέρες του χρόνου. Παράλληλα όμως είναι μια μάσκα την οποία την έχουμε ξεχασμένη και ζούμε μαζί της συνέχεια. Κι αυτή η μάσκα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν κάποιος την φορέσει στο δρόμο την ώρα που περπατάει και δεν είναι απόκριες όλοι θα τον κοιτάνε περίεργα και θα γελάνε μαζί του, γιατί θα φαίνεται. Την άλλη όμως μάσκα, την μάσκα του εαυτού μας μπορούμε να την δούμε μόνο εμείς οι ίδιοι σε έναν καθρέφτη.
Την μάσκα της ψυχής μας μόνο εμείς μπορούμε να την κάνουμε ορατή. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αντιληφθούμε το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι κρύβουμε. Στεκούμενοι μπροστά σε έναν καθρέφτη βλέποντας την όψη του προσώπου μας βλέπουμε και την όψη της ψυχής μας. Βλέπουμε το προσωπείο που μας περιβάλλει. Και εδώ γεννιέται η μεγάλη απορία. Εμείς γελάμε με αυτή το προσωπείο ή κλαίμε; Αντιλαμβανόμαστε το πόσο ψεύτικοι ήμαστε ή συνεχίζουμε να παίζουμε το ωραίο θεατρικό της ζωής μας;
Αλήθεια έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο αληθινοί είμαστε; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ το πόσο υποκριτές γινόμαστε; Πόσες και πόσες συμπεριφορές δεν είναι υποκριτικές στη ζωή μας. Πόσες φορές δεν φερόμαστε υποκριτικά μόνο και μόνο να πετύχουμε έναν στόχο; Πόσες φορές λέμε λόγια που δεν εννοούμε αλλά τα λέμε λογιζόμενοι μόνο το συμφέρον το δικό μας; Ακόμα και αυτή η μορφή ταπείνωσης μπορεί να είναι υποκριτική πολλές φορές. Και η πιο τραγική μορφή της υποκρισίας είναι η καυτηρίαση της υποκρισίας των άλλων ενώ εμείς συνεχίζουμε με την ίδια μάσκα. Μα το πιο σημαντικό είναι πως ξεχνάμε ένα μεγάλο ζήτημα. Απέναντι στους ανθρώπους μπορεί να είμαστε όσο υποκριτές θέλουμε. Απέναντι στο Θεό όμως τι γίνεται;
Η υποκρισία είναι ένα πάθος το οποίο κατακεραυνώνεται από τον Θεό μέσα στην Καινή Διαθήκη. Κάθε ουαί για τους γραμματείς και τους φαρισαίους που έλεγε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός συνοδευόταν από το επίθετο υποκριτές. Αυτό το ψεύτικο προσωπείο, μόνο με έναν τρόπο γίνεται να το αφαιρέσουμε. Με μετάνοια και εξομολόγηση. Να το ξεριζώσουμε ενώπιον του πνευματικού μας πατέρα και ενώπιον του Θεού και να το αποστραφούμε μια για πάντα. Να ξεσκεπάσουμε την ψυχή μας έναντι του Θεού και του εαυτού μας. Γιατί για να γνωρίσουμε το Θεό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Έλεγαν οι αρχαίοι: «Γνώθι σαυτόν Και πως θα γίνει αυτό όταν ζούμε μονίμως με αυτή τη μάσκα στην ψυχή μας; Όπως δεν γίνεται να δεις το πρόσωπο κάποιου ανθρώπου κάτω από μια μάσκα, έτσι δεν γίνεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας αν δεν πετάξουμε τη μάσκα που ενδύσαμε την ψυχή μας.
Μπορεί, λοιπόν, να είμαστε ικανοί υποκριτές έναντι των ανθρώπων όμως μπροστά στον Κύριο μας όλοι ξεγυμνωνόμαστε εσωτερικά και δεν δυνάμεθα να κρύψουμε το παραμικρό μιας και ο Κύριος ξέρει πολύ καλά και την παραμικρή μας σκέψη. Ας πετάξουμε λοιπόν όλοι τις μάσκες μας. Αυτές του προσώπου αλλά και αυτές της ψυχής.
Ας ελευθερώσουμε την ψυχή μας από αυτό το ψεύτικο εγώ που μας περιβάλλει για να μη μας αποκαλέσει ποτέ ο Κύριο υποκριτή. Ας κλάψουμε με αυτό το οποίο είμαστε, για την μάσκα την οποία έχουμε βάλει στην ψυχή μας και να μετανοήσουμε για να γίνουμε αυτό το οποίο μας έχει προορίσει ο Κύριος μας. Δηλαδή πραγματικά άνθρωποι!
-120x86.jpg)
