της Ράνιας Γάτου*
Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Ρώτησε ο Ιησούς τους μαθητές του. Στο ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει κάθε άνθρωπος, με βάση την προσωπικότητά του, αν έχει μόνο αμαρτίες και πάθη, δηλαδή ενοχές έναντι του Δημιουργού του, ή έχει και αληθινή μετάνοια, δηλαδή ομολογία των ενοχών του μπροστά στον Δημιουργό του και εκζήτηση από Αυτόν της απαλείψεως των ενοχών του και της θεραπείας των παθών του.
Οι άνθρωποι διχάζονται πάνω σε αυτό το ερώτημα με βάση τις προσωπικότητές τους.
Άλλοι λένε ότι ήταν ένας άνθρωπος ιδρυτής του Χριστιανισμού. Άλλοι λένε ότι ήταν ένα πρόσωπο που είχε δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη.
Άλλοι, με βάση τον ορθολογισμό τους, βρίσκουν αντιφάσεις στα 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και στα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης. Άλλοι βρίσκουν ότι η Θεία Αποκάλυψη, η οποία εγγράφως περιλαμβάνεται σε αυτά τα 76 βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, τα οποία γράφηκαν από διάφορους συγγραφείς σε διάστημα 1.600 ετών, καταγράφηκε με τον φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα των συγγραφέων αυτών των 76 βιβλίων της, τα οποία, για να κατανοηθούν και να βιωθούν και για να μην διαβάζονται με παθολογική ορθολογιστική σκέψη, είναι και πάλι απαραίτητος ο φωτισμός των μελετητών τους από το Άγιο Πνεύμα.
Άλλοι λένε ότι η Παλαιά Διαθήκη που περιέχει την ιστορία του λαού του Θεού και τις προφητείες για τον Μεσσία – Σωτήρα των Ιουδαίων ως προς το γένος (Εβραίοι) και ως προς την πίστη (λοιπά έθνη), δεν έχει σχέση με την Καινή Διαθήκη και ότι ο Χριστιανισμός προήλθε ως αίρεση του Ιουδαϊσμού. Άλλοι λένε ότι η Παλαιά Διαθήκη – το γράψιμο της οποίας ξεκίνησε το 1.500 π.Χ. περίπου από τον Προφήτη και Κυβερνήτη των Εβραίων Μωϋσή – και η Καινή Διαθήκη – το τελευταίο βιβλίο της οποίας γράφηκε το 100 μ.Χ. περίπου από τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη – είναι οργανικά συνδεδεμένες. Διότι όλη η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί προφητεία της Καινής Διαθήκης, αφού τόσο η ιστορία του λαού του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης όσο και οι μεσσιανικές προφητείες της, εκπληρώνονται ιστορικά στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αποτελώντας ένα είδος αποδεικτικού μπετόν που προέκυψε από την ανάμειξη της άμμου των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης με το τσιμέντο των γεγονότων της Καινής Διαθήκης.
Τα 11.000.000 μάρτυρες αίματος των τριών πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού και τα 40.000.000 μάρτυρες μέχρι σήμερα, καθώς και οι αναρίθμητοι μάρτυρες συνειδήσεως, μοναχοί, ασκητές, κληρικοί και λαϊκοί στα πέρατα της Οικουμένης, απέδειξαν μαρτυρικά με τη θυσία του εαυτού τους, ποιος είναι ο Ιησούς. Οι αναρίθμητοι μάρτυρες αίματος και συνειδήσεως, ανά τους αιώνες απέδειξαν μαρτυρικά ως αληθινά τα εξής:
Ο Ιησούς είναι ο Θεός Υιός ή Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το οποίο γεννήθηκε ως άνθρωπος από την Παναγία Μητέρα Του, χωρίς ανδρικό σπέρμα, για να μη διαιωνιστεί η φθορά του επαναλαμβανόμενου από κάθε άνθρωπο προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή της αυτονομήσεως του θελήματος του λογικού πλάσματος από το θέλημα του Κατασκευαστή του.
Ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας που λυτρώνει από τις αμαρτίες και τα πάθη τους τους ανθρώπους, και ο οποίος προφητεύθηκε από την Παλαιά Διαθήκη.
Είναι γνωστή η πρώτη προφητεία για τον Μεσσία – Σωτήρα του κόσμου ή το πρωτευαγγέλιο, που βρίσκεται στο βιβλίο της Γενέσεως, δηλαδή η εξαγγελία από τον Θεό Λόγο πριν γεννηθεί ως άνθρωπος, προς τους εξοριζόμενους από τον επίγειο Παράδεισο πρωτοπλάστους Αδάμ και Εύα της σωτηρίας τους, δηλαδή της αποκαταστάσεως της διακοπείσας – από την έλλειψη μετάνοιας για την αυτονόμηση του θελήματός τους από το θέλημα του Θεού – κοινωνίας τους με τον Άγιο Τριαδικό Θεό μέσω του Σπέρματος της Γυναίκας (η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει σπέρμα). Το Σπέρμα της Γυναίκας είναι ο Θεός Λόγος, ο οποίος αργότερα, στην ιστορία, γεννήθηκε από την Παναγία χωρίς σπέρμα άνδρα, αλλά η σύλληψη, η κυοφορία και η γέννησή Του έγινε με την επισκίαση του Αγίου Πνεύματος, του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, και με την ευδοκία του Θεού Πατέρα ή Νου, του Πρώτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος.
Ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας και Σωτήρας των Ιουδαίων και των εθνών, ο οποίος προφητεύθηκε από τον Προφήτη Βαρούχ, που έγραψε ότι θα φανερωνόταν πάνω στη γη και θα συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους. Η Καινή Διαθήκη, ως ιστορία, γράφει για τη διδασκαλία και τα θαύματα του Ιησού και για τα ιστορικά – ποιητικά αίτια (δηλαδή αυτά που την προκάλεσαν) της σωτηρίας μας, το Πάθος του Σταυρού του Χριστού, την Ανάσταση, την Ανάληψη Του, και την αποστολή από Αυτόν του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή. Μόνον το ένα δέκατο (1/10) των προφητειών της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, που αφορούν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμη.
Ο Ιησούς ως Θεάνθρωπος, κατά την επίγεια ζωή του, περιέκρυπτε κάτω από την ανθρώπινη φύση Του τη θεία φύση Του, την οποία φανέρωσε στους τρεις μαθητές, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο Θαβώρ, για να πιστοποιήσει ότι το σύντομα επερχόμενο Πάθος Του πάνω στον Σταυρό Του ήταν εκούσιο, για να πληρώσει ο Ίδιος με το αντίτιμο του Τιμίου Αίματός Του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και να τους συμφιλιώσει με τον Θεό Πατέρα ή Θεό Νου, το Πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Το Πάθος του Σταυρού του Χριστού προφητεύθηκε από τον μεγαλοφωνότατο Προφήτη Ησαϊα, τον επονομαζόμενο πέμπτο Ευαγγελιστή στο 53ο Κεφάλαιο του ομώνυμου βιβλίου. Ο Ησαϊας μας γράφει ότι ο Μεσσίας και Σωτήρας των ανθρώπων δεν είναι μόνο δοξασμένος, αλλά και παθητός, ότι θα έπασχε και θα έχυνε το Τίμιο Αίμα Του. Ο Προφήτης και Βασιλιάς Δαυϊδ, στον 21ο Ψαλμό του που είναι Μεσσιανικός, υμνεί προφητικά χαρακτηριστικές λεπτομέρειες της Σταυρώσεως του Μεσσία, όπως «ώρυξαν χείρας μου και πόδας μου (= έσκαψαν τα χέρια μου και τα πόδια μου»).
Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης και το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής θα ακούσουμε στους ναούς: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Δηλαδή σήμερα σταυρώνεται πάνω στο ξύλο του Σταυρού Εκείνος που κρέμασε τη γη μέσα στα νερά, δηλαδή Εκείνος που δημιούργησε το Σύμπαν και τη γη που κρέμεται μέσα σε αυτό και η οποία περιβάλλεται με νερά.
Γεννιέται το ερώτημα: Μόνον ο Χριστός έπαθε πάνω στον Σταυρό Του; Εμείς δεν πρέπει να πάθουμε πάνω στους σταυρούς μας; Ποια σχέση έχει ο Σταυρός του Χριστού με τη ζωή μας;
Σε αυτό το ερώτημα ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ μας δίνει τις ακόλουθες όψεις της απαντήσεως:
Καρφωμένοι στους σταυρούς μας, να θεολογούμε. Γιατί ο σταυρός είναι το αληθινό σχολείο, και η ύψιστη καθέδρα της αυθεντικής θεολογίας. Δίχως σταυρό δεν υπάρχει ζωντανή ή βιωματική γνώση του Θεού.
Καρφωμένοι στους σταυρούς μας, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο για το ανεκτίμητο δώρο Του να Τον μιμηθούμε με τις θλίψεις μας.
Καρφωμένοι στους σταυρούς μας, ας ομολογήσουμε μπροστά στον Κύριο ότι οι αποφάσεις Του για μας είναι αλάθητες. Ας κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας [για τις αποστασίες (ή προδοσίες), τις αμαρτίες, τα πάθη μας, την αυτονόμηση του θελήματός μας από το θέλημά Του], ας δικαιώσουμε την κρίση Του, και έτσι θα λάβουμε την άφεση των αμαρτιών μας και τη θεραπεία των παθών μας.
Ας μην καρφωθούμε στον σταυρό του ληστή που βλασφήμησε, θεωρώντας τον σαν έναν άνθρωπο, τον συσταυρωμένο του Κύριο που περιέκρυπτε τη θεότητά του πίσω από την εκούσια ανθρώπινη αδυναμία του.
Ας καρφωθούμε στον σταυρό του ληστή που ομολόγησε ως Θεάνθρωπο τον συσταυρωμένο του Κύριο που περιέκρυπτε τη θεότητά του πίσω από την εκούσια ανθρώπινη αδυναμία του, και ζήτησε από Εκείνον να τον εισάγει στη Βασιλεία του και από τον Οποίο έλαβε την θεία υπόσχεση πάνω στον Σταυρό Του ότι θα τον εισήγαγε αυθημερόν στον Παράδεισο. Ως γνωστόν, αυτός ο ληστής είναι το πρόσωπο στην Καινή Διαθήκη με τη μεγαλύτερη πίστη από όλους, ενώ το πρόσωπο με τη μεγαλύτερη πίστη στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο Αβραάμ, ο Γενάρχης των Ιουδαίων κατά γένος και των Χριστιανών κατά την πίστη.
Χωρίς τον σταυρό μας δεν εισερχόμαστε στη Βασιλεία του Θεού. Διότι ο Κύριος είπε ότι μόνο μέσω της στενής και θλιμένης οδού του Σταυρικού Ευαγγελίου γίνεται η είσοδος στον Παράδεισο, και όχι μέσω της πλατιάς και ευρείας οδού της εκκοσμικευμένης εκδοχής της Εκκλησίας.
Είθε να μας φωτίσει η Θεία Χάρη και ο Λόγος του Θεού, που περιέχεται στην Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, να κατανοήσουμε και να βιώσουμε το Πάθος του Χριστού και να αντιληφθούμε την απαραίτητη προϋπόθεση του δικού μας πάθους, με τον δικό μας σταυρό, για τον Χριστό, προκειμένου να συναναστηθούμε με τον Χριστό.
*Η Ράνια Γάτου είναι Ποιήτρια, Δοκιμιογράφος και Εικαστικός.
-120x86.jpg)
