Έφυγα απ’ αυτή τη γη και ήρθα στα Ουράνια, αλλά δεν έπαψα ν’αγωνίζομαι για κάθε ένα πάντα. Πάλι επισκέπτομαι τη γη και φθάνω αοράτως κι είμαι φρουρός στα σύνορα, στο ελληνικό το Κράτος. Τρέχω και αγωνίζομαι, έχω μεγάλο πόνο και με τη θεία Σκέπη μου σκεπάζω όλο τον κόσμο. Και αν και έφυγα απ’ τη γη, έρχομαι σαν και πρώτα και σαν ζητιάνα την χτυπώ του καθενός την πόρτα. Μονάχα η φτωχολογιά την πόρτα μού ανοίγει και με καλωσορίζουνε με γέλιο εις τα χείλη.
Οι πλούσιοι με περιφρονούν, γιατί δε με γνωρίζουν, τα πλούτη τους λατρεύουνε κι εμένα με υβρίζουν…
Αλλά σε όλες τις δύσκολες στιγμές ο πλούτος δεν προφθάνει και τότε με φωνάζουνε που έχουνε ανάγκη.
Και όταν με φωνάξουνε, βοήθεια προσφέρω και λησμονώ ότι με περιφρονούσανε αυτοί εκ των προτέρων.
Τρέχω σαν με φωνάξουνε σαν σφαίρα στον αέρα, βοήθεια σ’ όσους με καλούν και που με λεν ΜΗΤΕΡΑ.
Είμαι Μητέρα του παντός κι όποιος μ’ αναγνωρίζει, τρέχω και τον παρηγορώ την ώρα που δακρύζει.
Πονώ όσο πονάς κι εσύ κι ακόμα παραπάνω και εις του πόνου την πληγή το βάλσαμό μου βάνω.
Κάνω για όλα Μου τα παιδιά καθημερινόν αγώνα, τα δάκρυά Μου σταλαγματιές ποτίζουνε το χώμα.
Τρέχω την κάθε συμφορά του κόσμου να προλάβω κι απ’ το καμίνι του πυρός κάθε ψυχή να βγάλω. Τρέχω και αγωνίζομαι ημέρα και τη νύχτα, γιατί τα παιδιά Μου πέφτουνε στου Πονηρού τα δίχτυα.
Ρίχνομαι μέσα στη φωτιά και μεσ’ στην καταιγίδα και Στρατηγός εντύθηκα, με κράνος και ασπίδα.
Μεσ’ στη φωτιά ερίχτηκα μόνη Μου να παλέψω, αίμα να βλέπω Χριστιανών να βλέπω δεν αντέχω.
Πονώ και αγωνίζομαι και τρέχω σαν τη σφαίρα και μέρα νύχτα αγρυπνώ για να τα βγάλω πέρα. Άνοιξα την θεία Σκέπη Μου και σκέπασα τον κόσμο και πάντα αγωνίζομαι κι έχω μεγάλο πόνο.
Άπλωσα τη θεία Σκέπη Μου τον κόσμο να φρουρήσω και την φωτιά που άναψε ο πονηρός, να σβήσω.
Ελάτε εις το πλάι μου, παρέχω προστασία, να μη σας πάρει ο χείμαρος που λέγεται αμαρτία. Ελάτε εις το πλάι μου, όλους να σας φρουρήσω, έχω τρανή τη δύναμη για να σας βοηθήσω. Είμαι Μητέρα και πονώ κι Εγώ για τα παιδιά Μου και βοηθώ κάθε πιστό οπού θα ΄ρθεί κοντά Μου.
Είμαι Μητέρα και πονώ στου καθενός τον πόνο, λίγοι αυτό το εκτιμούν στον μάταιο αυτό κόσμο. Τρέχω σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε συμφορά σας, σε κάθε δύσκολη στιγμή, στον πόνο τον μεγάλο, προφθάνω πάντα μυστικά και δίνω το κουράγιο.
Πολλές φορές εμπόδισα να ΄ρθεί η συμφορά σας, που την οδύνη θα ακούμπαγε στην οικογένειά σας. Πολλές φορές εμπόδισα τον πόνο, την οδύνη, δεν άφησα να ταραχτεί στο σπίτι η γαλήνη. Πολλές φορές εφύλαξα κι έσωσα τα παιδιά σας από μεγάλο κίνδυνο και τα ’φερα κοντά σας. Όσες στην προστασία Μου το ΄χετε αναθέσει, δεν πρόκειται να του συμβεί κακό, και στη φωτιά αν πέσει.
Όσες εμπιστευτήκατε σε Μένα τα παιδιά σας, να είστε πάντα βέβαιες πως όλο τα προσέχω και εις το μαξιλάρι τους άγρυπνη πάντα στέκω.
Ωσάν κι Εμένα δεν μπορείς ποτέ να τα προσέξεις, τη δύναμη που έχω Εγώ, μάνα, εσύ δεν έχεις. Αν είσαι μάνα και στοργή μέσα στα στήθη έχεις, σαν μεγαλώσει, δεν μπορείς ξωπίσω του να τρέχεις! Εγώ όμως τρέχω και μπορώ κι ακολουθώ κοντά τους, μετρώ και παρακολουθώ όλα τα βήματά τους. Δώστε στην προστασία Μου το κάθε ένα παιδί σας κι ενίσχυση να στέλνετε μόνο την προσευχή σας. Προσεύχεστε εντατικά κι αφήστε το σε Μένα και να κομάστε ξένοιαστες, χωρίς καμία έννοια.
Εσείς να αγρυπνάτε στην προσευχή κι Εγώ για τα παιδιά σας, για αυτά που είναι μακριά κι αυτά που έχω κοντά σας. Μάνα Εγώ στην ξενιτιά, εις τα ξενιτεμένα, παρέχω μητρική στοργή Εγώ εις τον καθένα.
Κι αν είναι μίλια μακριά, μην έχεις αμφιβολία, προφθαίνω για όλους πάντοτε Εγώ η Παναγία. Θάλασσες σκίζω και βουνά και φθάνω στο παιδί σου, αρκεί να είναι σταθερή η πίστη η δική σου. Κι αν είναι εις την ξενιτιά, αυτοστιγμεί θα φθάσω κι αν κατατρέχει κίνδυνο, Εγώ θα τον φυλάξω. Δεν με κουράζει, μακριά και αν είναι, Εγώ πηγαίνω, την ιδική σου προσευχή αρκεί Εγώ να παίρνω.
Σαν αστραπή τρέχω Εγώ κι ας είν’ στην άλλη άκρη, αρκεί στα μάτια να κυλά της πίστεως το δάκρυ.
Την προσευχή σου συντροφιά στέλνε εις το παιδί σου και μη φοβάσαι οι συμφορές πως θα το απειλήσουν.
Πονώ και αγωνίζομαι, μάνα για το παιδί σου, αλλ’ ν’ αγωνιστείς και εσύ διά της προσευχής σου. Μάνα κι εσύ, Μάνα κι Εγώ, κι οι δυό θ’ αγωνιστούμε και κάποτε οι κόποι μας πολύ θα ανταμειφθούνε. Μάνα, εσύ είσαι παρόν, μα εγώ είμαι και το μέλλον, γι’ αυτό σαν χάσω ένα παιδί, πονώ βαριά και κλαίω.
Γι’ αυτό και περισσότερο κουράζομαι από σένα στα δικά Μου τα παιδιά, για να μη γίνουν ξένα. Πονώ και αγωνίζομαι και τρέχω μέρα νύχτα, για να μην πέσουν θύματα στου πονηρού τα δίχτυα. Αγώνα κάνει ο πονηρός να πάρει τα παιδιά σας • μα τρέχω και σωσίβιο ρίχνω τας προσευχάς σας. Τρέχει αυτός, τρέχω Εγώ, αγώνας νύχτα μέρα, θέλω δικές σας προσευχές, για να τα βγάζουν τα παιδιά σας πέρα.
Μην κάθεστε αμέριμνες μα όλες στον αγώνα, γιατί είναι μέρες κρίσιμες στα τελευταία χρόνια. Όλες μαζί, με μια καρδιά, μια πίστη, μια ελπίδα, να ενωθούνε οι προσευχές, να γίνουν αλυσίδα, να δέσουμε τον πονηρό στα τάρταρα του άδη και η γαλήνη κι η χαρά στον κόσμο να προβάλει!
ΑΜΗΝ! ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!
