Όσοι πιστεύουν πραγματικά στο Θεό, αποδέχονται τις ιδιότητές Του, όπως τις διδάσκει η Εκκλησία μας: Ότι, δηλαδή, δημιούργησε τον κόσμο, αγαπά και φροντίζει για τα δημιουργήματά του και θέλει να σωθούν. Μία από τις ιδιότητες του Θεού είναι και πως χαρίζει τις δωρεές Του απλόχερα. Είναι, με άλλα λόγια, ο Δωρεοδότης Κύριος. Το νιώθουμε όμως αυτό κατά βάθος όλοι οι πιστοί Του; Το βλέπουμε στη ζωή μας ή απλώς πρόκειται για μια διδασκαλία την οποία αποδεχόμαστε θεωρητικά και μόνον;
Η αυριανή ευαγγελική περικοπή (Ματθ. 9, 27-35) μάς παρουσιάζει ορισμένους τύπους ανθρώπων, οι οποίοι εκπροσωπούν διάφορες στάσεις απέναντι στις θείες δωρεές. Καταρχάς είναι οι δύο άνθρωποι πονεμένοι, «αναγκεμένοι». Είναι δύο τυφλοί που άκουσαν για κάποιο Δάσκαλο, ο οποίος επιτελεί θαυμαστά πράγματα. Γι’ αυτό και τον ακολουθούν κατά πόδας. Τον καταδιώκουν σχεδόν. Ζητούν απεγνωσμένα το έλεός Του. Του ζητάνε να τους γιατρέψει και στο δρόμο που βρίσκεται και στο σπίτι που μπαίνει.
Αυτός κάποια στιγμή δέχεται να τους απευθύνει το λόγο. Και τους ρωτά ό,τι ρωτά συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αν πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει. Μόλις εκείνοι διατρανώνουν την πίστη τους, τους χαρίζει το φως τους με ένα άγγιγμα και παράλληλα τους προστάζει να μην πουν σε κανέναν τι συνέβη. Η χαρά της ευεργεσίας όμως είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούν να υπακούσουν. Νιώθουν τη θεία αγάπη να τους πλημμυρίζει τόσο πολύ, που «διαλαλούν» παντού το γεγονός της θείας δωρεάς.
Σε λίγο ακολουθεί ένας πατέρας που έχει ένα παιδί δαιμονισμένο και κωφάλαλο. Ο Ιησούς το θεραπεύει και εκείνο και ο κόσμος που είναι μάρτυρας σ’ αυτά τα γεγονότα, αναγνωρίζει ότι ποτέ πριν δεν είχαν ξαναγίνει τόσο μεγάλες ευεργεσίες στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για μια απλή ανατροπή της φυσικής τάξης πραγμάτων, αλλά έχουν μπροστά τους Αυτόν που ήρθε να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τη φθορά και το θάνατο. Έχουν μπροστά τους Αυτόν που ήρθε στη γη, για να τους χαρίσει τη ζωή. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που θαυμάζουν και όχι οι παράδοξες ιάσεις που βλέπουν.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί που δε θέλουν να δουν, δε θέλουν ν’ αναγνωρίσουν την επίσκεψη των θείων δωρεών. Είναι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, που θέλουν να παραμένουν επιφυλακτικοί και καχύποπτοι. Επινοούν διαδρομές για να δικαιολογήσουν αυτά που οι άλλοι θαυμάζουν. Έχουν μπροστά τους τη χάρη του Θεού και εκείνοι θέλουν να βλέπουν την ενέργεια των δαιμονίων. Έχουν μπροστά τους το Θεό, που διώχνει τα δαιμόνια, και εκείνοι επιμένουν να θυμούνται το Διάβολο, για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Τόσο πολύ σκοτίζεται το ανθρώπινο μυαλό από την κακία, που δεν μπορεί να δει μπροστά του. Οι τυφλοί πιστεύουν στη θεία αγάπη και βρίσκουν το φως τους, ενώ οι νομομαθείς χάνουν την όρασή τους γιατί διαλέγουν να ζήσουν στο σκοτάδι της κακεντρέχειας.
Ας μην ακολουθήσουμε το σκοτεινό αυτό δρόμο, αδελφοί μου! Ας ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας, να αναγνωρίσουμε τις θείες δωρεές και να δοξολογήσουμε το Θεό γι’ αυτές. Ας καταλάβουμε κάποτε, ότι η εμμονή στο κακό είναι αυτοκαταστροφική και μόνο κακό μπορεί να βλέπει.
Πηγή: Εφημ. “Δημοκρατία”, 10-8-2013
-120x86.jpg)
