Ο μακαριστός κυρός Διονύσιος στα 1940-42 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην Μητρόπολη Μηθύμνης και ανέλαβε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Λειμώνος. Τον Αύγουστο του 1942 τον συνέλαβαν οι Γερμανοί με την κατηγορία ότι περιέθαλπε Βρετανούς στρατιώτες, τον βασάνισαν και τον καταδίκασαν σε δεκαετή ειρκτή.
Μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στην Θεσσαλονίκη. Εκεί τελούσε συχνά την θεία Λειτουργία, κήρυττε, εξομολογούσε και ενίσχυε τους κρατουμένους κινητοποιώντας όλη την φιλάνθρωπη Θεσσαλονίκη.
Δεν δέχθηκε χάρη που του δόθηκε και ζήτησε να κακοπαθήσει με το ποίμνιό του. Έτσι βρέθηκε για 3 χρόνια στα γερμανικά στρατόπεδα Στόουν και Μπερνάου, όπου υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Έφθασε «πλειστάκις παραπλησίον του θανάτου». Τα διηγείται ο ίδιος με συγκινητικό τρόπο στο βιβλίο του «Μάρτυρες».
Με την απελευθέρωση εργάσθηκε για την συγκέντρωση και την επιστροφή των Ελλήνων κρατουμένων στην Ελλάδα. Γεννημένος το 1907 στο Αβτζιλάρ (Κυνηγοί) Αδραμυττίου της Μικράς Ασίας χειροτονήθηκε διάκονος το 1934 και διακόνησε με πίστη μεγάλη, φόβο Θεού και πολλή αγάπη το λαό.
[irp posts=”380078″ name=”Η Εκκλησία τη δεκαετία του 1940″]
Το 1951 εκλέχτηκε Μητροπολίτης Λήμνου και το 1959 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Τρίκκης & Σταγών, η οποία επί Αρχιερατίας του γνώρισε πρωτοφανή πνευματική και εκκλησιαστική αναγέννηση. Τα Μοναστήρια απέκτησαν ζωή και ισχυρές συνοδείες, ενώ τα πνευματικά του αναστήματα αναδείχθηκαν στο Επισκοπικό αξίωμα (Λαρίσης Θεολόγος, Κερκύρας Πολύκαρπος κ.α.) και πολλά άλλα εποίησαν έργο αγαθό στον κόσμο. Ουσιαστικά το δικό του έργο «ζούμε» ακόμη σήμερα.
Ο κυρός Διονύσιος εκοιμήθη το 1970 και αναπαύεται στην αγαπημένη του Ιερά Μονή Βυτουμά.
