Μέσα στην “πνευματική σου επιτυχία”, μην ξεχνάς τον Χριστό!

του Αρχιμ.Παύλου Παπαδόπουλου
Εάν θεοποιήσουμε κάτι από εκείνα που πετύχαμε, αμέσως σκληραίνει η καρδιά μας. Πάμε στην Θεία Λειτουργία και δεν μας αγγίζει τίποτα.

Προσευχόμαστε, ζητάμε από κάποιον άγιο κάτι, όμως ο άγιος δεν λέει τίποτε στην καρδιά μας. Πάμε σε μοναστήρια, σε αγυπνίες μα η καρδιά μας μένει αμέτοχη, αναίσθητη.

Ζούμε μια τέλεια απομόνωση, ζούμε την μοναξιά μας, την απογοήτευσή μας, το μεγαθήριο του εγώ μας.Και ψάχνουμε τι φταίει, που υπάρχει το πρόβλημα αυτής της πνευματικής ξηρότητας.
Αθέατος μένει ο Θεός, αθέατοι οι άγιοι, αθέατη η Χάρις.
Ζούμε μία απάτη, διότι η καρδιά μας απατήθηκε από την επιτυχία μας.

Ο ταπεινός όχι μόνο δεν πιστεύει στην επιτυχία του, αλλά θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να ζητήσει κάτι. Του αρκούν αυτά που έχει και δεν έχει.

[irp posts=”405582″ name=”Χαιρετισμοί: Α’ Στάση- Ερμηνεία”]

Η ταπείνωση, η αίσθηση της αμαρτίας μαλακώνει την καρδιά μας.
Χάνεται η επιθυμία, χάνεται η προσδοκία από τους άλλους. Ο άνθρωπος ειρηνεύει στο έλεος του Θεού και όχι στην πλαστή του αξιότητα. Και ενώ νιώθει αποτυχημένος είναι πετυχημένος, ενώ νιώθει ανάξιος είναι άξιος, ενώ νιώθει ηττημένος είναι νικητής.
Κάθε ασκητικό αγώνισμα που γίνεται μέσα στην Εκκλησία όταν είναι απόκομμένο από την ταπείνωση μεταλάσσεται σε κακία, σε σκληρότητα, σε κατάκριση, σε αδιαλαξία, σε ιδιοτροπία.
Η ταπείνωση είναι βασικό στοιχείο του ασκητικού φρονήματος που καλούμαστε να ζήσουμε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Μην βυθομετράς λοιπόν ούτε την αμαρτία σου, ούτε την αρετή σου, παρα μόνο να λες: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”.