Και μετά θάνατον απέφευγαν τη Δόξα των ανθρώπων

Πριν από δυο χρόνια το 1976 – 77, πού Δίκαιος – Πρόεδρος -στη Σκήτη, ήταν οι καλλιτέχνες αγιογράφοι και κατά σάρκα αδελφοί Ιερομόναχοι Σεραφείμ και Βασίλειος, οι λεγόμενοι Βολιώτες, απεφάσισαν οί Προεστοί της Σκήτης, να μεταφέρουν τα οστά των κεκοιμημένων Πατέρων από την υπόγεια Καμάρα στο νεόκτιστο οστεοφυλάκιο.

Στην μεταφορά πήραν μέρος πολλοί Πατέρες: Οι ιερομόναχοι και πνευματικοί Γέρο – Άνθιμος του Λάμπη, Γαβριήλ των καλλιτεχνών αγιογράφων αδελφών Καρτσοναίων, Συμεών από την Καλύβα «Υπαπαντή»… Χαράλαμπος ιερομόναχος από τον επίσης καλλιτεχνικό αγιογραφικό Οι των αδελφών Ανανιαίων, Γέρων Γρηγόριος Μοναχός από τον καλλιτεχνικό αγιογραφικό Οίκο «Αγία Τριάς» και πολλοί άλλοι Πατέρες και αδελφοί, οι οποίοι μαρτυρούν, πώς όλα τα οστά εξέπεμπαν άρρητη και υπερκόσμια ευωδιά.

Για να θαυμάσει όμως κανείς και να απορήσει εν ταύτω, με την ταπεινοφροσύνη των μακαρίων αυτών Ασκητών και να γνωρίσωμεν όλοι, πόσο, οι Πατέρες μας αυτοί, μισούσαν και απέφευγαν τη δόξα των ανθρώπων και τη διάκριση άπ’ αλλήλων, παραθέτομε το αξιοπερίεργο φαινόμενο πού μας διηγήθηκαν αυτοί που μετέφεραν τα οστά.

Όταν ένας από τους αδελφούς, πήρε από το σωρό των οστών, μια νεκροκεφαλή και την έβαλε στο σάκο του, ‘κει πού περνούσε μπροστά από τους άλλους αδελφούς, όλοι αισθάνθηκαν ιδιαίτερο άρωμα και πολύ έντονη ευωδία να βγαίνει από την κάρα εκείνη.

Τότε όλοι, οί αναφερθέντες Πατέρες, έτρεξαν να δουν, κατά το άδειασμα του σάκου και την τοποθέτηση των οστών, στη νέα θέση τους, ποια είναι αυτή ή κάρα πού τόσο πολύ ευωδιάζει, για να την ξεχωρίσουν και να την έχουν με τ’ άλλα άγια λείψανα στην εκκλησία. Τότε ή ιδιαίτερη εκείνη ευωδία και το άρωμα κρύφτηκε, χάθηκε και εξαφανίστηκε τελείως. Μάταια έψαξαν, οί Πατέρες, όλους τους σάκους και έβγαλαν τα οστά ένα ένα, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν καμιά διάκριση να υπάρχει μεταξύ τους.

Αυτό έγινε ένα μεγάλο μάθημα σ’ όλους μας, για να γνωρίσομε πόσο οί πραγματικοί εκείνοι Μοναχοί απέφευγαν και δε δέχονταν τη δόξα των ανθρώπων και μετά θάνατο ακόμη, επειδή τους είναι υπέρ αρκετή ή δόξα πού έχουν από τον αθάνατο Βασιλέα και Θεό ημών, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, εις τον όποιον Μοναδικό εν Τριάδι θεό, πρέπει πασά δόξα, τιμή και προσκύνησις νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.