Αρνούμαι το θέλημά μου κάθε στιγμή και αναζητώ το δικό Του. Αρνούμαι τη φιλαυτία μου και τα πάθη μου και τηρώ τις εντολές Του.
Αρνούμαι τήν καλοπέραση πού τρέφει τά πάθη καί κάνω άσκηση, νηστεύω, κακοπαθώ γιά χάρη τού Κυρίου. Αρνούμαι τόν εγωισμό, τήν οίηση, τήν υπερηφάνεια πού συνιστούν τό εύκρατο κλίμα όλων τών αμαρτιών καί τών παθών.
Εγκολπώνομαι τήν ταπείνωση, τήν ταπεινοφροσύνη στούς λογισμούς, τήν ευτέλεια σ’ όλες μου τίς κτήσεις, τήν έσχατη θέση κάθε στιγμή, τήν ατιμία καί τήν περιφρόνηση τού κόσμου γιά χάρη τού Χριστού. Προσεύχομαι αδιάλειπτα καί δίνω κάθε σκέψη μου σ’ Αυτόν τόν Λατρευτό τής καρδιάς μου. Ζητώ νά βασιλεύει Αυτός σ’ όλη μου τήν ύπαρξη. Επιθυμώ ο Κύριος νά κυβερνά τά συναισθήματα, τό θυμό, τίς επιθυμίες καί τά διανοήματά μου, τό σώμα μου καί τήν ψυχή μου.
Προσπαθώ κάθε μου βλέμμα νά είναι γι’ Αυτόν, κάθε μου άκουσμα, κάθε μου λόγος, κάθε μου κίνηση, κάθε μου ενέργεια, κάθε κίνηση τής ψυχής μου νά είναι όλα γιά τόν Κύριο καί μόνο γι’ Αυτόν. Προσπαθώ νά έχω ενεργό τό Άγιο Πνεύμα μέσα μου διότι μόνο δι’ Αυτού θά μπορέσω νά κατορθώσω καί νά ζήσω όλα όσα ανέφερα προηγουμένως. Η αγάπη πρός τόν Θεό δέν είναι απλώς μία αρετή, δέν είναι ένα ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά ένα θεανθρώπινο επίτευγμα!
Είναι τό αποτέλεσμα τής συνεργασίας τής Θείας Χάρης μέ τήν ανθρώπινη θέληση
«Όταν λέμε αγάπη» μάς διδάσκει ο Γέρων Πορφύριος «δέν είναι οι αρετές πού θ΄ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδία πρός τόν Χριστό καί τούς άλλους.
Τό καθετί εκεί νά τό στρέφουμε. Βλέπουμε μία μητέρα νά έχει τό παιδάκι της αγκαλιά, νά τό φιλάει καί νά λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε νά λάμπει τό πρόσωπό της, πού κρατάει τ΄αγγελούδι της;
Όλ’αυτά ο άνθρωπος τού Θεού τά βλέπει, τού κάνουν εντύπωση καί μέ δίψα λέει: «Νά είχα κι εγώ αυτή τή λαχτάρα στόν Θεό μου, στόν Χριστό μου, στήν Παναγίτσα μου, στούς αγίους μας!». Νά, έτσι πρέπει ν΄ αγαπήσομε τόν Χριστό, τόν Θεό. Τό επιθυμείς, τό θέλεις καί τό αποκτάς μέ τή χάρη τού Θεού».
Iερομονάχου Σάββα, του Αγιορείτου
