ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Ας άναφέρωμε, αγαπητοί μου συμπατριώτες αδελφοί, την έμφάνισι του ΑγίουΝικολάου στον Κεφαλονίτη προηγούμενο της Ίερας Μονής Αγίου Παύλου Αρχιμανδρίτην Ανδρέαν.
Έγεννήθη εδώ στην Κεφαλονιά, στην Αγκώνα, το 1904 και έκοιμήθη μόλις το 1987. Μάλιστα, έκοιμήθη, δχι φυσικά τυχαίως, την ήμέρα της εορτής της Υπαπαντής, που έώρταζε το Μοναστήρι του Αγίου Παύλου.
Μετά την αγρυπνία, έγινε η κηδεία του, την οποία εν Αγίω Πνεύματι παρηκολούθησε, με την πνευματική του αίσθησι, ο χαριτωμένος φίλος και συνασκητής του Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ από το ’Έσσεξ της Αγγλίας. Μάλιστα, με πρότασι και μεσολάβησι του φωτισμένου Γέροντα Ανδρέου, ο Γέρων Σωφρόνιος υπήρξε πνευματικός της γύρω περιοχής και της Μονής Αγίου Παύλου, τότε.
Ο Γέρων Άνδρέας άφησε σε όλο το Αγιώνυμον ’Όρος, άλλα και σε όλο το πανορθόδοξο πλήρωμα φήμη αγίου άνδρός. Η ζωντανή έμφάνισις της Παναγίας που αυτός ειχε στο μετόχι της Μονής, εκεί στον Μονοξυλίτη – εντός του Αγίου Όρους -, είναι ίσως η πιο γνωστή, πρόσφατη, συγκινητική, διδακτική και δημοφιλής έμφάνισις της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
Έκεί λοιπόν, στον Μονοξυλίτη, όπου ο ναός τιμάται στον Άγιο Νικόλαο, είδε με φυσική μορφή ανθρώπου τον Αγιο Νικόλαο, το 1975. Είδε δηλαδή έναν ήλικιωμένο άγνωστο ιερέα, που του αύτοσυστήθηκε και του είπε ότι έλέγετο »π. Νικόλαος». Έτσι του είπε ο Άγιος. Και έρώτησε τον π. Ανδρέα να του δείξη τον δρόμο προς τις
Καρυές. Όπερ και έγένετο. Μετά, συνέχισε το άγνωστο μέχρι τότε Γεροντάκι και πήρε σιγά-σιγά τον δρόμο προς τις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους.
Ο παπα-Ανδρέας, μόλις έπήγε στο κελλί του, άναλογίσθηκε αμέσως ότι ώφειλε να είχε καλέσει τον »ξένο» οδοιπόρο να φάγη κάτι, για να άποκτήση δυνάμεις για την μετέπειτα οδοιπορία του. Οπότε, σε »μηδέν» χρόνο από τότε που τον έχαιρέτησε, έβγήκε πάλιν άμέσως τροχάδην έξω για να τον καλέση για φαγητό. Αλλά ο αύτοσυστηθείς »π. Νικόλαος» δεν υπήρχε πουθενά. Είχε έξαφανισθή, εντελώς άνεξήγητα!
Σημειωτέον δε, ότι σε εκείνο το σημείο ο δρόμος προς τις Καρυές ήτο ακάλυπτος τούλάχιστον για πορεία δέκα λεπτών, οπότε σίγουρα έπρεπε, επειδή είχε ορατότητα, να τον ειχε δη. Όμως, ο άγνωστός ιερέας άφαντος έγένετο απ’ αύτού. Δεν τον είδε πουθενά στον ορίζοντα. Όπότε, ο άπερίεργος παπα-Ανδρέας, αν και δεν ήμπόρεσε να δώση έξήγησι, είπε απλά στον έαυτό του: “Κρίμα για μένα που δεν έπρόλαβα να φιλέψω τον
άγνωστο οδοιπόρο».
Έφαγε, έκοιμήθη, άλλά όταν έξύπνησε ήτο ύπερβολικά και άνεξηγήτως αλλαγμένος. Είχε μία θεική χαρά και ειρήνη, την πάντα νουν ύπερέχουσαν, και ο λογισμός του, που τον πολεμούσε μέχρι τότε με λύσσα, εάν έπρεπε να πάη να βοηθήση ως ήγούμενος κάποιο άλλο Μοναστήρι η να παραμείνη μέχρι τέλους στην μετάνοιά του, άλλαξε απρόσμενα μετά την συνάντησι με τον άγνωστο π. Νικόλαο και του έλεγε μέσα σε
βαθειά θεική ειρήνη:
»Δεν είσαι τώρα για νέες άλλες ηγουμενίες».
Εύθύς μετά πήγε στην εκκλησία, συγκινημένος και χαρούμενος, διότι είχε τελειώσει το προσωπικό του δραμα, και, βλέποντας την εικόνα του Αγίου Νικολάου που πήγε να την προσκυνήση, διαπιστώνει έκπληκτος ότι ο είκονιζόμενος Αγιος ήταν ακριβώς ’ίδιος με τον άγνωστο παπά που είχε περάσει πριν λίγο και μυστηριωδώς-θαυματουργικώς είχε αμέσως έξαφανισθή. Μετά μάλιστα, ο ’ίδιος απορούσε και έλεγε: «Μα, να μην
άνοιξη το μυαλό μου πιο μπροστά;»!
Βλέπετε, άγαπητοί μου αδελφοί, ακόμη και σε άγιους άνθρώπους, ο Θεός, όποτε θέλει, «κλειδώνει» τον νού τους και όποτε κρίνει τον «διανοίγει». Κατόπιν, ο πνευματικός του Γέροντος Ανδρέα, ο παπα-Διονύσης, του είπε:
«Προφανώς, εύλογη μένε, ήτο ο Αγιος Νικόλαος. Ήλθε και σου πήρε το μεγάλο βάρος που είχες επάνω σου».
Την ταλάντευσι δηλαδή και την σύγχυσι των λογισμών. Σημειωτέον ότι αύτό το μαρτύριο των λογισμών το καταλαβαίνουν μόνον όσοι το έχουν περάσει και στο ποσοστό που το έχουν βιώσει.
Όταν παρητήθη ο Γέρων Άνδρέας από ήγούμενος, έξελέγη ως νέος ήγούμενος της Ίεράς Μονής Άγιου Παύλου του Άγιου Όρους ο εδώ παρευρισκόμενος πολυσέβαστος Γέρων Παρθένιος, που όλοι μας έχομε την μεγάλη τιμή, χαρά και εύλογία να τον έχωμε άνάμεσά μας, προεξάρχοντα μάλιστα της λειτουργικής μας συνάξεως.
Περί του Γέροντος Παρθενίου, ο μακαριστός άγιος προηγούμενος Άνδρέας, έλεγε τα έξής – και να με συγχωρήσετε Γέροντα που θα το αναφέρω: «»Μάτια μου» – αύτό το ξέρετε, είναι κεφαλονίτικο, δεν χρειάζονται διευκρινήσεις σε σας -, »μάτια μου», έχομε νέο ήγούμενο, κατάφορτο άπό την Χάρι του Άγιου Πνεύματος».
Γι’ αύτό, πολυσέβαστε Γέροντά μου και αγαπητοί εν Χριστώ άδελφοί, εν κατακλειδι, να μου έπιτρέψετε, άντί περαιτέρω σχολίων στον αληθινό και περιεκτικό λόγο του Γέροντος Άνδρέου, να σας διαβάσω ένα σύντομο, απλό, αλλά καρδιακό ποιηματάκι, αφιερωμένο στην εδώ εκκλησία του Άγιου Νικολάου των Χαυδάτων, στον Γέροντα Παρθένιο και στην Κεφαλονιά γενικώς.
Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος
Ηγούμενος Ι. Μονής Άγιου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Όμιλία κατά την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Άγιου Νικολάου Χαυδάτων Κεφαληνίας 24-5-2014
impantokratoros.gr
