Εξομολόγηση: Μού έτυχε μια περίπτωση από την Γερμανία ένας που ήρθε να εξομολογηθεί. Του λέγω:
– Από που έρχεσαι;
– Πήρα το αεροπλάνο από τη Γερμανία και ήρθα εδώ στον Άγιο Γεώργιο να εξομολογηθώ.
Αρχίσαμε την εξομολόγηση, πέντε του έλεγα, εκατό πέντε μού έλεγε! Δέκα του έλεγα, εκατό μού έλεγε!
Απέναντι μού είχα τον Χριστό μας (τήν εικόνα).
Μού ήρθε να του πώ: «Άντε παιδί μου, σήκω να φύγεις!».
Βλέπω όμως τον Χριστό μας και μού μιλάει και μού λέγει:
– Υπομονή!… Υπομονή!… Υπομονή!…
Συνεχίζω την εξομολόγηση. Και ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου…
– Βρέ παιδάκι μου, του λέγω, ήρθες εδώ να με διδάξεις; Η ήρθες να σε διδάξω;
Αυτός τα δικά του… Πάλι μού ήρθε να του πώ: «Άντε, σήκω να φύγεις!»…. αλλά κοιτάζω τον Χριστό μας, ο οποίος γυρίζει με γλυκύτητα και μού λέγει:
– Υπομονή!… Υπομονή!… Υπομονή!…
Συνεχίζω και αναπτύσσω την υπομονή. Τον παρακαλώ, τον συμβουλεύω (γιά να τον βοηθήσω)…
Παιδάκια μου, το τι με έδειξε ο Θεός εκείνη την ημέρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
Αυτό το «θηρίο», αυτό το ανήμερο «θηρίο», που δεν μπορούσα να του ομιλήσω και να μην αντιμιλήσει, σε μια στιγμή γονατίζει χάμω και μού φυλάει τα πόδια! Του λέγω:
– Σήκω παιδάκι μου! Σήκω, τι κάνεις;
Και μού λέγει (κάτι συγκλονιστικό):
– Πως με ανέχθηκες;
Και λέγω μέσα μου: Εγώ σε ανέχθηκα η ο Χριστός;
Εξομολογήθηκε και έφυγε και δοξάζω τον Θεόν και λέγω:
«Τι είναι η υπομονή!… Τι μεγάλο πράγμα είναι η υπομονή!».
