Πίστη: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διερωτώνται, γιατί υποφέρουν οι δίκαιοι και ενάρετοι; Αφού όλα στη ζωή τα ρυθμίζει ο Θεός, γιατί επιτρέπει τα δυσάρεστα στους ανθρώπους, που τηρούν τις εντολές του και έχουν πνευματικό αγώνα;
Που είναι η πρόνοιά του, γιατί επιτρέπει να αφαιρείται από τη ζωή των δικών του ανθρώπων η χαρά και η μακαριότητα; Στα ερωτήματα αυτά οι Γέροντες έδιναν διάφορες απαντήσεις, προσπαθώντας να δείξουν τη μεγάλη αγάπη του Θεού προς τους ανθρώπους.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσω επιγραμματικά μερικές.
. Ο πόνος και οι θλίψεις, όταν αντιμετωπίζονται με πίστη και υπομονή έχουν θετικά αποτελέσματα στην πνευματική ζωή. Ο Γέροντας Επιφάνιος έλεγε ότι καθαρίζουν και τα ελάχιστα ίχνη των παθών μας και μας ετοιμάζουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό. Μας καθιστούν καθαρούς, μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό και νιώθουμε την αδυναμία μας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται η προσευχή μας. Δεν πρέπει δε καθόλου να γογγύζουμε, αντίθετα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Κύριός μας πέθανε πάνω στο σταυρό. Αν εκείνος που ήταν αναμάρτητος υπέφερε τόσα πολλά, τι να πούμε για τον εαυτό μας που είναι βυθισμένος στην αμαρτία;
. Ο Γέροντας Παίσιος έλεγε ότι τα χτυπήματα είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή. Χρησιμοποιούσε και δύο παραδείγματα: «Όσο χτυπάει κανείς τα ρούχα και τα τρίβει, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Όπως και το χταπόδι και η σουπιά με το πολύ χτύπημα μαλακώνουν καλύτερα και καθαρίζουν οι μελάνες».
. Για τον πνευματικό σκοπό των θλίψεων, ο Γέροντας της Καλαμάτας Ιωήλ έλεγε: «Η δοκιμασία διά των θλίψεων, τις οποίες επιτρέπει ο Θεός στον άνθρωπο, έχει ως σκοπό τον καταρτισμό των δικαίων επί της γης και την αμοιβή τους στην άλλη ζωή. Και στην παρούσα ζωή είναι ολοφάνερος ο καταρτισμός του ανθρώπου διά των θλίψεων.
Είναι αδύνατο να καταρτιστεί ο άνθρωπος χωρίς θλίψη. Η θλίψη είναι εκείνη, η οποία ταπεινώνει τον άνθρωπο, τον αποσπά από τα εγκόσμια, φανερώνει τον χαρακτήρα του, καθαρίζει τις ιδέες του και του δίνει μεγαλείο εφ᾽ όσον την υπομένει. Όταν ο δίκαιος ασθενήσει, πετάει ευκολότερα στον ουρανό, όταν συκοφαντηθεί αποσπάται ευκολότερα από τους ανθρώπους και ζητάει τον λυτρωτή του Χριστό, όταν έλθει σε οικονομική ανάγκη γίνεται ταπεινότερος και προσεύχεται θερμότερα στο Θεό.
Ο άνθρωπος μοιάζει με όμορφο μάρμαρο, το οποίο για να γίνει άγαλμα, έχει ανάγκη από τη σμίλη του γλύπτη, δηλαδή ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τη σμίλη των θλίψεων του Θεού». Κατά την περίοδο των θλίψεων οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο Θεός ποτέ δεν επιτρέπει να αντιμετωπίσουν κάτι που ξεπερνάει τις δυνάμεις τους. Δεν θέλει να τους συντρίψει. Επιτρέπει να δοκιμαστούν, για να τους αναδείξει.
. Ο Γέροντας Ευσέβιος για το θέμα αυτό έλεγε: «Πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός δεν επιτρέπει μεγαλύτερες θλίψεις από ο,τι μπορεί να υποφέρει και αυτό θα του δίνει μεγάλο θάρρος.
Η γνώση αυτή τον καθιστά ανδρείο, καρτερικό και μεγαλόψυχο, διότι εμβάλλει στην ψυχή του την πεποίθηση ότι ο Θεός, ο οποίος από αγάπη επιτρέπει τις θλίψεις, εξάπαντος θα τον βοηθήσει, για να απαλλαγεί από αυτές, αποκομίζοντας μεγάλη ωφέλεια».
Και συμπλήρωνε: «Σε εκείνους που θέλουν να ευαρεστήσουν το Θεό τα πάντα, και οι πειρασμοί και οι θλίψεις και οι στεναχώριες και οι ασθένειες και η φτώχεια, συντελούν στον ανακαινισμό και την τελειοποίησή τους».
Του πρωτ. Διονυσίου Τάτση – Εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», 25.10.2013
-120x86.jpg)
