Αμαρτία: Διότι αγνοούμε την αξίαν και το κάλλος της ψυχής.
Όταν η ψυχή διατηρεί την τάξη αυτής και δεν εκπίπτει εκ της αξίας όπου την έθεσε ο Ποιητής, απολαμβάνει όλες τις δωρεές του Ουρανίου Πατρός και δεν έχει ουδεμίαν άλλη ανάγκην. Έχει εσωτερική παρηγορία και παράκληση.
Όταν όμως η ψυχή αποκόπτεται από την επικοινωνία μετά του Ουρανίου Πατρός, αρχίζει να στρέφεται προς τα κτίσματα και δια των αισθήσεων να απολαμβάνει αυτά. Η στροφή και η επιθυμία προς τα κτίσματα εμπεριέχει πολλάκις την αμαρτία και τον εξ αυτής θάνατον.
Η ψυχή λησμόνησε το θείον κάλλος και την θεία αυτής ευγένεια και στρέφεται προς τα κτίσματα να παρηγορηθεί. Από το σημείον αυτό αρχίζει η εκτροπή της ψυχής εκ της αληθείας και γίνεται η αρχή της αμαρτίας.
