Γερόντισσα Γαβριηλία: Να σου πω ένα μικρό παράδειγμα. Ήταν μια φίλη μου, κατοικούσε με τον πολύ καλό της σύζυγο και με την μητέρα του. Η μητέρα του ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος, αλλά από το πρωί που θα ξυπνούσε, ως την ώρα που θα κοιμότανε μιλούσε…
Αγαπούσε την νύφη της πάρα πολύ και η νύφη της το ίδιο, αλλά τι θα γινότανε μ’ αυτήν την ακατάπαυστη ομιλία; Γιατί η πεθερά, όχι μόνο της μιλούσε, αλλά της έκανε κι ερωτήσεις που έπρεπε ν’ απαντήσει…
Τι να κάνει; Τι να κάνει;
Της είπα:
– Εκείνη την ώρα που σου μιλά, εσύ να λες την Ευχή, “Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς”, αργά-αργά, με τον νου σου, όσην ώρα σου μιλά και να συνεχίζεις χωρίς ν’ απαντάς…
Γιατί συνήθως, οι άνθρωποι που μιλούν πάρα πολύ, δεν περιμένουν και δεν ενδιαφέρονται για την απάντηση του άλλου…
Συνομιλήτρια: Θέλουν να το βγάλουν από μέσα τους.
Γ.Γ: Ναι, έχουν ανάγκη μιας ανθρώπινης συντροφιάς για να λένε τις σκέψεις τους συνέχεια. Λοιπόν, η φίλη μου το εφάρμοσε και σε λίγο έγινε μια τέτοια αρμονία με την πεθερά που δεν την ενοχλούσε τίποτε πια. Πολλές φορές της έλεγα:
– Όταν ακούς τα σπουργιτάκια, θυμώνεις. Όχι. Έτσι λοιπόν να χαίρεσαι κι έναν άνθρωπο που μιλά ακατάπαυστα.
Πέρασε ο καιρός, έφυγα ταξίδι, επέστρεψα, την είδα ξανά. Ήταν ενθουσιασμένη! Τώρα όλα πήγαιναν εντάξει. Σε λίγο, η άλλη κόρη της πεθεράς την προσκάλεσε να πάει να κατοικήσει μαζί της!
Βλέπεις; Όλο αυτό έγινε για να καταλάβει ότι έπρεπε να πάρει το μάθημα, όταν το πέρασε με αγάπη, έφυγε ο πειρασμός κι έμεινε μόνο η αγάπη και τώρα, είναι όλα εντάξει.
Συν: Πολύ σπουδαίο αυτό. Θυμάμαι που το λέτε πάντα: «Αν είναι να περάσεις κάτι, θα το περάσεις. Να μην το αποφεύγεις, γιατί τότε, θα περάσεις χειρότερα»!
Γ.Γ: Ναι. Και πρέπει ο άνθρωπος να το περάσει με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Να λέει:
– Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την δοκιμασία. Γιατί ήρθε να με κάνει πιο πράο, πιο ταπεινό, πιο ειρηνικό, πιο γεμάτο αγάπη. Κατάλαβες;
Από το βιβλίο της Μοναχής Γαβριηλίας, η «Η ασκητική της Αγάπης, Γερόντισσα Γαβριηλία, (1897-1992)» των εκδόσεων Πορφύρα.
-120x86.jpg)
