Εκείνοι που βάπτισαν έχουν χρέος να τα πουν στο παιδί που βάπτισαν, έχουν ευθύνη πολλή να πουν κάποια πράγματα από την πνευματική ζωή.
«Παιδί μου, να προσέξεις, υπάρχουν βρώμικες παρέες, συντροφιές, υπάρχουν σαρκικά αμαρτήματα, τούτα, εκείνα. Παιδί μου, να πηγαίνεις στον Κατηχητικό Σχολείο, να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να κάνεις την προσευχή σου».
Το ακούσατε, σας παρακαλώ; Αλλιώτικα να μην αναλαμβάνετε, προσοχή, να μην αναλαμβάνετε! Εγώ δεν έχω βαπτίσει ποτέ, κανένα παιδί δεν έχω βαπτίσει. Μόνο κάποιους πάντρεψα και αυτοί χώρισαν.
Αλλά και το θέμα του κουμπάρου είναι σοβαρό , γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι ο ανάδοχος του μυστηρίου του γάμου δύο ανθρώπων που παντρεύονται. Εγώ δεν ήμουν πολύ-πολύ μικρότερος από εκείνους, οι οποίοι παντρεύονταν τότε. Κακώς, κακώς νομίζω, ήμουν έφηβος, αν θυμάμαι καλά, ναι, ήμουν έφηβος, οπότε τι μπορεί να ξέρει ένας έφηβος, όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά μέσα στο ζεύγος;»
