Εύκολα κατηγορεί κανείς τον εαυτόν του, αλλά δύσκολα δέχεται την κατηγορία των άλλων

Όταν οι άνθρωποι σε στενοχωρούν, να χαίρεσαι, διότι σου εξοφλούνται αμαρτίες. Αν πεις κάτι κακό για τον συνάνθρωπό σου, έστω και αν αυτό αληθεύει, τότε στην ίδια σου την ψυχή, θα έχεις καταφέρει πλήγμα ανεπούλωτο.

Όταν ανοίξεις το στόμα σου και μιλήσεις εναντίον κάποιου, να θεωρήσεις τον εαυτό σου νεκρό κα άκαρπο για το Θεό εκείνη την ημέρα και ότι όλα τα καλά σου έργα πήγαν χαμένα, ακόμη και έχεις τη γνώμη ότι ο λογισμός σου σε προέτρεψε να μιλήσεις με ειλικρίνεια και με σκοπό να βοηθήσεις. Ποια ανάγκη υπάρχει, αλήθεια, να γκρεμίσεις με τα λόγια σου το δικό σου πνευματικό σπίτι, για να διορθώσεις του αλλουνού; (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Σε κατηγορούν; Σε διαβάλλουν; Ασφαλώς νοιώθεις την ανάγκη να απαντήσεις. Αν είσαι όμως αληθινός άνθρωπος του Θεού, να αποκρίνεσαι, όχι τόσο με λόγια, όσο με αρετές. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Οι έπαινοι των ανθρώπων, αφήνουν στον Χριστιανό μια πικρή γεύση, ενώ οι κατηγορίες τον πικραίνουν γλυκά. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Εύκολα κατηγορεί κανείς τον εαυτόν του, αλλά δύσκολα δέχεται την κατηγορία των άλλων. Μόνος του μπορεί να λέει: «είμαι ελεεινός, ο πιο αμαρτωλός, ο χειρότερος απ’ όλους», αλλά ένα λόγο του άλλου να μην τον σηκώνει. Βλέπεις, όταν κάποιος πέφτει μόνος του και χτυπάει, μπορεί να πονέσει, αλλά δεν δίνει και πολλή σημασία. Ή, όταν τον χτυπήσει ένας που τον αγαπάει, λέει: Δεν πειράζει. Αν όμως λίγο τον γρατζουνίσει ή τον σπρώξει κάποιος που δεν τον συμπαθεί, ε, τότε να δεις! Θα βάλει τις φωνές, θα κάνει πως πονάει, πως δεν μπορεί να περπατήσει! (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Ένας κοσμικός άνθρωπος, αν του πει καμμιά (κακιά) κουβέντα ο άλλος, θίγεται ή, αν δεν τον επαινέσει για κάτι που κάνει, στενοχωριέται, ενώ ο πνευματικός άνθρωπος χαίρεται, όταν οι άνθρωποι, έχουν χαλασμένο λογισμό γι’ αυτόν… (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Όταν οι άνθρωποι σε στενοχωρούν, να χαίρεσαι, διότι σου εξοφλούνται αμαρτίες. Όταν σε κατηγορούν, πιθανόν να κατηγόρησες και εσύ στο παρελθόν, οπότε εξοφλάς την αμαρτία σου. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Ο Χριστός, έγινε άνθρωπος, συναναστράφηκε με τους αχάριστους Εβραίους και τους ευεργέτησε με μύρια καλά, δαιμόνια έδιωξε, λεπρούς καθάρισε, τυφλούς φώτισε, κουτσούς στήριξε, παράλυτους σήκωσε, νεκρούς ανέστησε, τελώνες διόρθωσε, πόρνες συνέτισε, με λίγα ψωμιά πλήθη χόρτασε και τόσα άλλα, για τα οποία φθαρτός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει. Και για όλα τούτα, ποια ήταν η ανταμοιβή του Κυρίου μας; Ο φθόνος, η συκοφαντία, οι εξευτελισμοί, τα ραπίσματα, η μαστίγωση, τα φτυσίματα και στο τέλος η Σταύρωση! Αν λοιπόν ο Πλάστης μας δεν άρεσε σε όλους τους ανθρώπους, πως θα αρέσει ο δίκαιος άνθρωπος στους συνάνθρώπους του και πώς θα ξεφύγει τις κατηγορίες και κακολογίες τους. (Άγιος Νήφων)

Κρύβει φθόνο κάτω από πλαστή φιλία, εκείνος που μεταφέρει στον αδελφό, τις κατηγορίες κάποιου άλλου εναντίον του. (Όσιος Θαλάσσιος)

Αν πεις κάτι κακό για τον συνάνθρωπό σου, έστω και αν αυτό αληθεύει, τότε στην ίδια σου την ψυχή, θα έχεις καταφέρει πλήγμα ανεπούλωτο. Μπορείς να μιλήσεις για τα αμαρτήματα των άλλων, μόνο στην περίπτωση, κατά την οποία στην καρδιά σου έχεις μία και μοναδική πρόθεση: το όφελος της ψυχής του αμαρτήσαντος. (Όσιος Νίκων της Όπτινα)