Εσχατολογία και ανάθεση ευθυνών στους άλλους: οι αγαπημένες συνήθειες πολλών «στύλων της Ορθοδοξίας»*.
Πολλοί χριστιανοί αρέσκονται να μιλούν, να γράφουν και να ασχολούνται συνεχώς με τα «έσχατα». Και θα πει κανείς ότι καλά κάνουν. Όχι φυσικά. Δεν κάνουν καλά. Διότι όταν λέμε ότι ασχολούνται με τα έσχατα, δεν εννοούμε ότι έχουν μνήμη θανάτου (αυτό όντως θα ήταν καλό), αλλά προσπαθούν συνεχώς να δαιμονοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, να βλέπουν παντού το κακό και να προσπαθούν να το κατατροπώσουν. Να φαντάζονται παντού το τέλος…. και το θέμα είναι ότι ενώ όλοι αυτοί είναι χριστιανοί (έτσι δηλώνουν), φοβούνται το τέλος! Και αυτό είναι αντιφατικό, διότι από αυτά που εγώ γνωρίζω, ξέρω ότι στο τέλος θα έρθει ο Χριστός, άρα γιατί να φοβάμαι; Γιατί να αγωνιώ; Αφού στο τέλος θα θριαμβεύσει ο Κύριος;
Το πιο λυπηρό είναι ότι όλοι αυτοί οι «στύλοι της Ορθοδοξίας» φτάνουν στο σημείο,να τα βάζουν με λαϊκούς, με κληρικούς, με αρχιερείς, και να τους προσδίδουν εύκολα τα επίθετα: οικουμενιστής, αιρετικός, αντίχριστος κτλ. ενώ οι ίδιοι έχουν εδώ και καιρό αποκοπεί από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία με την ζωή και τις επιλογές τους. Οι περισσότεροι που κατηγορούν αρχιερείς περί του οικουμενισμού προέρχονται από την «Σχισματική Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου». Όμως δυστυχώς υπάρχουν και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας άνθρωποι που έχουν πέσει στην παγίδα του διαβόλου να κάνουν φατρίες, να φανατίζουν τους πιστούς, να εναντιώνουν και να διαβάλουν ανθρώπους στο βωμό της ηθικής τους καθαρότητας και την αμόλυντης αλήθειας που πρεσβεύουν.
Όλοι αυτοί που αναγάγουν τον εαυτό τους σε «Μάρκο Ευγενικό», όλοι αυτοί που κατακρίνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ ανθρώπους που ούτε τους έχουν μιλήσει, ούτε τους έχουν συναντήσει ποτέ, όλοι αυτοί που αναγάγουν σε μείζων και υπαρκτό πρόβλημα τον Οικουμενισμό υποστηρίζοντας ότι είναι σημείο των καιρών, όλοι αυτοί που αναθεματίζουν στο όνομα του Χριστού, όχι θεολογικές απόψεις, αλλά ανθρώπους… όλοι αυτοί που δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία διότι κανείς κληρικός δεν είναι άξιος για να τους κοινωνήσει… όλοι αυτοί που γράφουν κείμενα υπονοώντας για κληρικούς και αρχιερείς (κυρίως) ηθικές πτώσεις κρατώντας φυσικά την ανωνυμία τους, όλοι αυτοί που σαν άλλοι φαρισαίοι δεν κοιτούν την άστατη ζωή τους και ασχολούνται με των άλλων, όλοι αυτοί που αντί να ζουν με ταπείνωση και μετάνοια σπάνε και ρημάζουν στο όνομα της Αλήθειας, όλοι αυτοί που κρατούν στο χέρι τους το Σύμβολο της θυσιαστικής Αγάπης, της ταπείνωσης και της υπακοής δηλαδή τον Σταυρό του Κυρίου και συγχρόνως βρίζουν, καταριόνται, και ζητούν επί πίνακι την κεφαλή οποιουδήποτε διαφωνεί μαζί τους….όλοι αυτοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, ούτε εκφράζουν την Αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως.
Σημείο των καιρών μας δεν είναι ούτε ο οικουμενισμός (αν και εφόσον υφίσταται), ούτε το ανόητο «corpus christi», ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι ηλεκτρονικές ταυτότητες…αυτά και πολύ χειρότερα υπήρχαν και η Εκκλησία τα πέρασε αλώβητη και νομίζω ότι κανένας σώφρων χριστιανός δεν θα έπρεπε να ανησυχεί τόσο που να αφήνει την πνευματική του ζωή στο περιθώριο και να ασχολείται μόνο με αυτά.
Σημείο των καιρών αγαπητοί μου είναι ότι οι χριστιανοί ζουν χωρίς Χριστό. Σημείο των καιρών είναι οι χριστιανοί να προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να έχουν καταληφθεί από εμμονή για τις διάφορες προφητείες αδιαφορώντας για την προσωπική τους σχέση με τον Θεό. Σημείο των καιρών είναι οι χριστιανοί να πηγαίνουν από συνήθεια την Κυριακή στην Εκκλησία. Σημείο των καιρών είναι οι χριστιανοί να κάνουν φατρίες. Σημείο των καιρών μας είναι πολλοί γέροντες να μιλούν σαν αυθεντίες και να παρασύρουν τα πνευματικά τους τέκνα σε αντιχριστιανικές καταστάσεις μίσους και φανατισμού. Σημείο των καιρών μας είναι να λες την αλήθεια και να σε βαπτίζουν οπισθοδρομικό. Σημείο των καιρών είναι να μιλάς για την αγάπη και να σε κατηγορούν για αδιακρισία. Σημείο των καιρών είναι ο κάθε χριστιανός να πιστεύει και να ερμηνεύει τα πάντα όπως θέλει ο ίδιος και να επιμένει ότι είναι Ορθόδοξος.
Σημείο των καιρών είναι ότι έχει εκλείψει η διάκριση, η αγάπη, η συγχωρετικότητα, η μετάνοια, η αληθινή μυστηριακή ζωή από την πλειονότητα των χριστιανών. Όχι δεν τα ισοπεδώνουμε όλα. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν χριστιανοί που όντως ζουν για τον Χριστό- με τον Χριστό μεταλαμπαδεύοντας και σε όλους εμάς την ειρήνη και την αγάπη που κατακλύζει την ζωή τους.
Όλα τα παραπάνω τα έγραψα όχι για να κατακρίνω τους αδελφούς που ίσως έχουν παρασυρθεί από τον χείμαρρο που λέγεται αδιακρισία και εσχατολαγνεία αλλά ούτε και για να δείξω ότι είναι πιο χριστιανός από αυτούς, αυτό θα το κρίνει ο Κύριος. Αυτή η «παρέμβαση» γίνεται πιο πολύ για εκείνους που έχουν μπερδευτεί από τα τόσα που γράφονται μέσα στο διαδίκτυο και όχι μόνο.
Εάν αγαπητοί ασχολιόμασταν με το δικό μας πνευματικό κατάντημα δεν θα είχαμε χρόνο να ασχολούμασταν με τους άλλους. Εάν προσπαθούσαμε έστω και λίγο να εμβαθύνουμε στην εν Χριστώ Ζωή σίγουρα δεν θα μας ενδιέφερε το αν πάρουμε την Κων/πολή, ή αν υπάρχει κάποιος διορατικός γέροντας για να πάμε σε αυτόν(και μόνο σ’ αυτόν) να εξομολογηθούμε, ή αν έχει έρθει ο αντίχριστός κ.τ.λ.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι έργο της Εκκλησίας δεν είναι να αναθεματίζει, έργο της Εκκλησίας δεν είναι να βγάζει άναρχες κραυγές μίσους και εμπάθειας, έργο της Εκκλησίας δεν είναι να μιλά και να ασχολείται με τους αντίχριστους (αυτοί πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν).
Έργο της Εκκλησίας του Χριστού είναι να συμβιώνει και να συνδιαλέγεται με τον κόσμο… αλλά προσέξτε η Εκκλησία πότέ δεν «συγκοινωνεί» μαζί με τον κόσμο στα έργα «του σκότους», αλλά μάλλον τα ελέγχει. Η Εκκλησία Ζώζει και Κρίνει. Δεν κατακρίνει. Δηλαδή διαχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, την αληθινή ζωή από τον κίβδηλο βίο, το ανιδιοτελή ταπεινό ενδιαφέρον από την εμπαθή αδιακρισία.
Το θέμα αγαπητοί μου είναι ότι έχει έρθει ο Χριστός προσκαλώντας μας να ζήσουμε θεανθρώπινα μέσα στην αιωνιότητα… και σημείο των καιρών είναι ότι εμείς δεν το πήραμε ακόμα χαμπάρι.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
*αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους χριστιανούς που το παίζουν σωτήρες της Ορθοδοξίας , λες και η Εκκλησία του Χριστού είναι ένα ανθρώπινο καθίδρυμα που έχει ανάγκη από την δική τους αυθεντία.
