του πατρός Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η μακρά σειρά των δεήσεων ονομάζεται εκτενής ικεσία. Ζητούμε το έλεος του Θεού, δηλαδή τη Βασιλεία Του που τα περιλαμβάνει όλα. Κι αν προσάγομε ένα προς ένα τα αιτήματά μας, είναι, γιατί γνωρίζουμε πως ο Θεός και πατέρας μας ενδιαφέρεται για όλα όσα μας απασχολούν: για την υγεία, τη ζωή, την ειρήνη, τη σωτηρία.
Μέσα στη Λειτουργία οι πιστοί παρευρίσκονται, για να προσφέρουν τη θυσία για τον κόσμο, “κατά πάντα και δια πάντα”. Ο Χριστός δεν τους αποσύρει από τον κόσμο σαν “σεσωσμένους” και “καθαρούς”, αλλά μαζί μ’ αυτούς και δι’ αυτών σώζει τον ίδιο τον κόσμο.
Η προσευχή τους είναι “εκτενής”, δηλαδή με όλη τους τη δύναμη, με όλο το είναι τους, με την έκταση της ψυχής που απλώνεται ικετευτικά στην απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού. Εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας ημών είπωμεν…”.
Είναι και η δέηση υπέρ των Κατηχουμένων… Άλλοτε ξεχώριζαν από τους πιστούς, γιατί ετοιμάζονταν να βαπτιστούν. Τώρα σπάνια παρίστανται κατηχούμενοι, – αφού ο νηπιοβαπτισμός μάς εισάγει όλους από νωρίς στην Εκκλησία.
«Ωστόσο καθένας από τους πιστούς, νοιώθοντας πόσο, από την άποψη της πίστεως και των καλών έργων, είναι μακριά από εκείνους τους χριστιανούς, που, κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, μόνοι γίνονταν δεκτοί στο δείπνο της αγάπης, και βλέποντας ότι, – για να το πούμε έτσι, – αρκείται στο να ομολογεί το Χριστό, χωρίς ακόμη να τον έχει κάνει κυρίαρχο της ζωής του, ότι αντιλαμβάνεται το νόημα των λόγων του, αλλά δεν τους εφαρμόζει ακόμη, ότι η πίστη του είναι ακόμη ψυχρή, ότι δεν νοιώθει για τον αδελφό του την πύρινη εκείνη αγάπη, που όλα τα συγχωρεί και λιώνει τη σκληρότητα της ψυχής, καθένας από τους πιστούς, φέρνοντας στο νου του όλ’ αυτά, τοποθετείται, με συντριβή, ανάμεσα στους κατηχουμένους. Έτσι, στην πρόσκληση του διακόνου: «Οι κατηχούμενοι προέλθετε», απαντά από τα βάθη της συντριμμένης του καρδιάς: “Κύριε, ελέησον”» (Νικολάι Γκογκόλ).
