π.Αντώνιος Χρήστου: Αυτή την μέθοδο, την συναντάμε συχνά σε αρκετούς φωτισμένους γεροντάδες που επικεντρώνονται σε τρωτά των υποτακτικών τους, έστω και αν εμάς μας φαίνονται δευτερεύοντα ή λεπτομέρειες, άλλωστε όπως εύστοχα έχει ειπωθεί: «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο…(και όχι το κακό όπως νομίζουμε συνήθως, γιατί έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, ότι το κακό δεν είναι αυθυπόστατο, αλλά είναι “μη ων” υπάρχει όταν έχουμε απουσία του καλού κτλ)!»
Σήμερα το άρθρο μας, θα είναι διαφορετικό, καθώς θα προβάλει μερικά σχετικά πρόσφατα περιστατικά που έπεσαν στην αντίληψή μας, για να δούμε ότι τελικά δεν είναι όλα “μαύρα”, υπάρχουν και φωτεινά και ελπιδοφόρα παραδείγματα, ανθρώπων που πραγματικά έχουν επίγνωση τι σημαίνει να είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός και οι πρακτικές τους είναι λες και έχουν βγει απευθείας από την βιωτή των Αγίων στα πλούσια Συναξάρια της Εκκλησίας μας. Για να μη μας χρεώσει κανείς ότι υπερβάλουμε, θα λέγαμε ότι θα παρουσιάσουμε πρακτικές που έστω θα “ζήλευαν” να εφαρμόσουν και οι ίδιοι άγιοι στη βιωτή τους. Εννοείται ότι τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν είναι τα μοναδικά, ούτε διεκδικούν ότι είναι τα αντιπροσωπευτικότερα, αλλά είναι προϊόν δική μας εμπειρίας, που είδαν τα μάτια μας και ψηλάφισαν τα χέρια μας και αυτό έχει μεγάλη σημασία, ότι δεν μας τα είπαν ή τα ακούσαμε, αλλά τα είδαμε προσωπικά και δοξάσαμε τον Θεό που αξιωθήκαμε να δούμε πρόσωπα και καταστάσεις που μας οικοδόμησαν στην πίστη, αλλά και μας ενέπνευσαν και εμάς, στο δικό μας αγώνα, να προσπαθήσουμε πνευματικά περισσότερο…!
Ας ξεκινήσουμε: 1) Υπάρχει ένας σεβάσμιος Ιερέας, πολύ γνωστός εντός και εκτός Ελλάδος, που όμως τα τελευταία 2 χρόνια έχει μια μεγάλη δοκιμασία με την υγεία του. Όμως το “καροτσάκι του πόνου” που τον έχει καθηλώσει και περιορίσει τις κινήσεις του, δεν τον εμπόδισε και δεν τον απομάκρυνε από την συχνή μυστηριακή ζωή στην οποία είχε και έχει, πριν πάθει την ασθένεια. Πρωί-βράδυ έστω με συνοδεία και με βοήθεια άλλων, έρχεται στο Ναό, μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων και δεν απομακρύνεται από τον Ναό, αν δεν ακούσει και την Θεία Ευχαριστία. Τα απογεύματα τα ίδια, έρχεται στους Εσπερινούς και τα Απόδειπνα, που κάποια μάλιστα τελεί και ο ίδιος. Έχει επανέλθει σχεδόν σε όλα (κήρυγμα, εξομολόγηση, Ακολουθίες) μόνο που ως ώρας, δεν έχει ακόμη τη δυνατότητα να λειτουργεί. Όταν αυτός ο Κληρικός με τόσες αντικειμενικές δυσκολίες προσπαθεί τόσο, μπορούμε εμείς να δικαιολογηθούμε για την αδράνειά μας κληρικοί και λαϊκοί;
[irp posts=”357474″ name=”π.Αντώνιος Χρήστου: Λίγα λόγια για τον Τριαδικό μας Θεό” (ΒΙΝΤΕΟ)”]
2) Άλλος Ιερέας, πολύ νεότερος στην Ιεροσύνη από τον πρώτο, μένει μακριά από την Ενορία που του ορίστηκε πριν 2 μήνες περίπου να ιερουργεί, με μικρό παιδί και σύζυγο με χρόνια πάθηση. Να σημειωθεί ότι ο Κληρικός αυτός, προτού έρθει επίσημα σε αυτή την Ενορία, από μόνος τους ερχόταν και λειτουργούσε εθελοντικά, όταν δεν είχε στη δική του Ενορία λειτουργία. Όμως και τώρα που μεταφέρθηκε σε αυτή την Ενορία, δεν αρκείται στις μέρες της εφημερίας του να λειτουργεί, αλλά έρχεται και στις περισσότερες εφημερίες, των άλλων δύο συνεφημερίων του, συμπροσευχόμενος, να βοηθά στην ανάγνωση των ονομάτων και να κοινωνεί τις περισσότερες φορές. Είναι από τους Κληρικούς εκείνους που έκαναν πράξη τη σωστή πρόθεση : «Δεν ζουν από τον Χριστό, αλλά ζουν για τον Χριστό!!». Μία μικρή πρόθεση διαφορά, που όμως αλλάζει εντελώς το νόημα και την προοπτική.
3) Θα κλείσουμε τις αναφορές μας και με ένα τρίτο περιστατικό, για να μη νομίζει κανείς ότι όλα τα περιστατικά αφορούν μόνο τους Κληρικούς και ότι μόνο από τον δικό τους αγώνα αξίζει να αναφέρουμε. Τα λαϊκά στελέχη όμως, πολλές φορές δεν υστερούν σε τίποτα στον αγώνα και την προσφορά τους από τους κληρικούς και θα το αποδείξω με την αναφορά του παρακάτω περιστατικού: Σε αστική Μητρόπολη του λεκανοπεδίου Αττικής, κάθε χρόνο γίνεται μια Γιορτή για τα παιδιά των Κατηχητικών με πολλές δραστηριότητες-περίπτερα κτλ (πάνω από 27), τα οποία στελεχώνουν για πάνω από 3 ώρες οι Κατηχητές της συγκεκριμένης Μητρόπολης (δηλαδή τα λαϊκά στελέχη της, με τον συντονισμό βέβαια κληρικών). Φέτος για 1η φορά στα 14 συνεχόμενα χρόνια που γίνεται αυτή η Εκδήλωση, έβρεχε και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος της Εκδήλωσης. Όμως οι ίδιοι οι Κατηχητές, δεν θέλησαν να αναβληθεί και επωμίστηκαν στο πετσί τους, τις στάλες της βροχής για αρκετές όπως είπαμε ώρες. Εδώ άνθρωποι που πληρώνονται σε αντίστοιχες εκδηλώσεις, θα γκρίνιαζαν και θα δυσανασχετούσαν με το γεγονός ότι πρέπει να δουλεύουν υπό βροχή, ενώ εδώ εθελοντικά και με χαρά, έδειξαν θυσιαστική αγάπη, για να δώσουν χαρά στα παιδιά, που συμμετέχουν κάθε χρόνο κατά εκατοντάδες πολλές φορές και χιλιάδες κάθε χρόνο.
Κοινώς παρανομαστής και των τριών περιστατικών, είναι η αγάπη γι αυτό που κάνουν και ότι η προσφορά και η θυσία είναι τρόπος ζωής και όχι ξηρά απλή επαγγελματική αποκατάσταση. Όταν κάποιος αγαπά τον Χριστό και την εικόνα Του τον άνθρωπο, δεν κοιτάει ρολόι, δεν υπολογίζει κόπο, δεν κοιτάζει προσωπική ανάπαυση, αλλά με ασκητικό φρόνιμα, δοξολογεί τον Θεό, με λόγια, πράξεις και έργα! Όλα αυτά τα περιστατικά, λαμβάνουν χώρα στις δύσκολες και πονηρές μέρες μας και αυτό είναι παρήγορο…! Δεν είναι όλα μαύρα…υπάρχουν και αυτά τα μέλη της Εκκλησίας μας. Ας τους μιμηθούμε για να αυξάνονται και γίνονται περισσότεροι, βάζοντας και εμείς το δικό μας λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση…!
-120x86.jpg)
