ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: Η Οσία Σοφία της Κλεισούρας, η ταπεινή ασκήτρια που κοιμήθηκε το 1974 στην ορεινή και ξεχασμένη τότε περιοχή της Καστοριάς, αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι η αγιότητα δεν είναι προνόμιο των μεγάλων και τρανών, αλλά των απλών και καθαρών στην καρδιά.
Μίνι αφιέρωμα από το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Η βιοτή και οι διδαχές της, ανεπίσημες μα βαθιά χαραγμένες στις ψυχές όσων τη γνώρισαν, φωτίζουν μέχρι σήμερα τους πνευματικούς δρόμους των ανθρώπων.
Η «γιαγιά Σοφία», όπως τη φώναζαν όσοι την πλησίαζαν, δεν δίδασκε με μακροσκελείς θεολογικούς λόγους· δίδασκε με τον τρόπο της ζωής της. Ζούσε στη Μονή της Παναγίας της Κλεισούρας, σε ένα λιτό κελί, και μιλούσε στους επισκέπτες με τα λόγια της απλότητας και του φωτισμού.
«Ο άνθρωπος να καθαρίζει τον εαυτό του, να ’ναι έτοιμος, γιατί θα περάσει η Παναία», έλεγε συχνά με βουρκωμένα μάτια. Τη λέξη “Παναία” την πρόφερε με συγκλονιστική τρυφερότητα – ήταν ολόκληρη η πίστη της σ’ ένα πρόσωπο.
Σύμφωνα με παλιές μαρτυρίες που παρατέθηκαν στο vimaorthodoxias.gr, η Οσία Σοφία προσευχόταν διαρκώς και νήστευε σχεδόν όλη της τη ζωή. Άλλοτε ξυπνούσε μέσα στη νύχτα, διάβαζε Ψαλτήρι, άλλοτε έκλαιγε για τις αμαρτίες του κόσμου. Όταν κάποιος της ζητούσε προσευχή, η γιαγιά Σοφία καθόταν στο πάτωμα και προσευχόταν ακατάπαυστα. Δεν έδινε οδηγίες· έδινε αγάπη.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις της ήταν: «Είτε άνδρας είναι ο άνθρωπος είτε γυναίκα, εφόσον βαπτίστηκε και πήρε χριστιανικό όνομα, να βλέπει τον εαυτό του σαν στρατιώτη που έδωσε όρκο στον Θεό, και σαν αθλητή που αγωνίζεται για το στεφάνι της νίκης».
Δεν της άρεσε να τη φωτογραφίζουν ή να της κάνουν κομπλιμέντα. Έλεγε με απλότητα: «Εγώ τι είμαι; Χώμα και στάχτη». Όμως το πρόσωπό της, όπως μαρτυρούν όσοι την πλησίαζαν, συχνά έλαμπε σαν να είχε φως εσωτερικό. Πολλοί πίστευαν ότι έβλεπε «μέσα στις ψυχές»· όχι γιατί ήξερε μυστικά, αλλά γιατί πονούσε μαζί με τον άλλο.
Η Οσία δεν δίδασκε θεωρητικά· ήξερε τι σημαίνει πείνα, φτώχεια, μοναξιά. Στη ζωή της πέρασε προσφυγιά, πόλεμο, πένθος. Και όμως δεν κατηγόρησε ποτέ τον Θεό. Έλεγε: «Ό,τι κάνει ο Θεός είναι καλό. Κι αν πονάει, πάλι καλό είναι, γιατί είναι για τη σωτηρία».
Εκείνοι που τη γνώρισαν από κοντά λένε ότι όλη της η ζωή ήταν ένα “ναι” στον Θεό, χωρίς κανένα παράπονο. Ακόμα και όταν την προσβάλλανε, έσκυβε το κεφάλι και ψιθύριζε: «Δόξα σοι, ο Θεός».
Έλεγε συχνά: «Αν θέλεις να σωθείς, να μη βλέπεις τι κάνουν οι άλλοι. Κοίτα τον εαυτό σου. Πες: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” και όλα θα φτιάξουν». Η ευχή ήταν για εκείνη αέρας, τροφή και ανάσα μαζί.
Όταν κάποτε ένας επισκέπτης τη ρώτησε γιατί δεν φεύγει από το παγωμένο μοναστήρι και να πάει σε κάποιον πιο άνετο τόπο, του απάντησε: «Εδώ είναι ο σταυρός μου. Αν φύγω, πού θα με βρει η Παναία;».
Πολλοί πιστοί αναφέρουν ότι η Οσία τους είχε προειδοποιήσει για δοκιμασίες που ακολούθησαν, αλλά πάντα με τρόπο ήπιο, χωρίς φόβο. Δεν τρόμαζε· προετοίμαζε. Και προ πάντων, παρηγορούσε.
Η μορφή της Οσίας Σοφίας έχει αγαπηθεί από χιλιάδες Έλληνες και πιστούς σε όλο τον κόσμο. Η αγιοκατάταξή της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2012 επισφράγισε αυτό που ο λαός ήδη γνώριζε: ότι στο πρόσωπό της είχαμε μια αγία της διπλανής πόρτας, που έζησε χωρίς φανφάρες, αλλά γεμάτη φως.
Οι διδαχές της είναι σήμερα πιο επίκαιρες από ποτέ. Σε έναν κόσμο γεμάτο φωνές, η γιαγιά Σοφία μας δείχνει τη δύναμη της σιωπής, της ταπείνωσης και της πίστης. Και μας θυμίζει ότι η αγιότητα δεν είναι θεωρία, αλλά πράξη – και μάλιστα, πράξη αγάπης.
-120x86.jpg)
