Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του παραλύτου
(Πράξ. Αποστ. Θ΄ 32-42)
Tου Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρου,
Ιεροκήρυκα Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
Ο Κύριος είχε πει στους μαθητές Του ότι όχι μόνο θα κάνουν θαύματα, αλλά θα ελάμβαναν δύναμη και ευλογία δια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να πραγματοποιήσουν μεγαλύτερα ακόμα και από τα θαύματα που είδαν από τον Ίδιον (Ιωαν. ΙΔ’ 12-13).
Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει και με τον Απ. Πέτρο, στο Αποστολικό μας ανάγνωσμα.
Ο Μεγάλος Απόστολος, επιτελεί δύο θαύματα. Το πρώτο στη Λύδδα, όπου θεράπευσε τον παραλυτικό Αινέα, και το δεύτερο στην Ιόππη, ανασταίνοντας μια θερμή στην πίστη του Χριστού γυναίκα, την Ταβιθά, το όνομα της οποίας στα ελληνικά σημαίνει Δορκάς, δηλ. ζαρκάδι.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, με γλώσσα ακριβείας, ως αριστοτέχνης της γραφίδας, πολύ παραστατικά και συγκινητικά, περιγράφει τα θαύματα, αλλά και την εντύπωση που αυτά προκάλεσαν στα πλήθη, με αποτέλεσμα, όπως ακριβώς καταγράφει, για τα μέλη της εκκλησίας που εννοούν τα Αποστολικά γραφόμενα, «πολλοί επίστευσαν επί τον Κύριον»!
Όμως, το σημερινό μας Ανάγνωσμα, μας δίνει τη δυνατότητα, εκτός των άλλων, να εμβαθύνουμε στο μεγάλο κεφάλαιο που ονομάζεται «θαύματα».
Εξ’ αρχής να τονίσουμε ότι για τον πιστό, όχι απλώς υπάρχουν και κατά καιρούς γίνονται θαύματα και μάλιστα μεγάλα και συγκλονιστικά, αλλά καθημερινώς ζει μέσα στο θαύμα. Ζει στο έκτακτο, πλημμυρισμένος από την αγάπη και τις ενέργειες του Θεού.
Και πώς θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού και αυτός, ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς μας, που δεν είναι παρά δώρον της χάριτος, αποτελεί ένα μεγάλο θαύμα, το οποίο η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει και απλώς μπροστά του στέκεται με δέος και περιορίζεται στο να μας το περιγράψει όσο το δυνατόν, κατά τον πλέον συναρπαστικό τρόπο!
Αλλά τι λέμε περί της καρδιάς ή και των άλλων οργάνων του ανθρωπίνου οργανισμού, όπως τον εγκέφαλο και τον οφθαλμό επί παραδείγματι, ενώπιον των οποίων και τα τελευταία ηλεκτρονικά όργανα, χάνουν κάθε αξία και φαίνονται ως παιγνίδια και σκιές της θαυμαστής πραγματικότητας;
Μα και το τελευταίο μόριο της ύλης, κατά την ευλογημένη επιστήμη, που οπωσδήποτε είναι δώρον Θεού για τον άνθρωπο, αποτελεί ένα θαυμαστό μικρόκοσμο, που δεν γνωρίζει κανείς, όπως προσφυώς έχει γραφεί, εάν τελικώς ο μικρόκοσμος αντιγράφει τον μακρόκοσμο ή το αντίθετο. Οι γαλαξίες δηλ. και το αχανές σύμπαν αντιγράφουν τα αόρατα για τον άνθρωπο, άτομα της ύλης, αλλά και τα μικρότερα ακόμα στοιχεία της ορατής δημιουργίας.
Και φυσικά, όλα αυτά, μόνο τυχαία δεν είναι.
Μάλιστα, αυτή είναι η πραγματικότητα, αρκεί κανείς να μην μολύνει με την αμαρτία το κάτοπτρο της καρδιάς του και να προσπαθεί να διατηρεί τον οφθαλμόν του αγνό και καθαρό, κατά τον λόγο του Κυρίου Ιησού «ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός, εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται» (Ματθ. Στ’ 22).
Εάν συμβαίνει αυτό, εάν δηλ. ο άνθρωπος αγωνίζεται να παραμείνει αμόλυντος από οποιαδήποτε μορφή αμαρτίας και συνάμα ν’ αγαπά τον Προσωπικό-Τριαδικό Θεό, το δίχως άλλο, αμέσως επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, και βιώνει την παρουσία του Θεού.
Και ναι μεν, αυτή είναι η θέση και η στάση των πιστών Χριστιανών έναντι του θαύματος. Της αλλοιώσεως δηλ. των φυσικών νόμων που πραγματοποιεί η πρόνοια του Θεού, προς ωφέλεια της όλης υπάρξεως. Της ψυχής και του σώματος.
Η στάση δηλαδή της μετά πίστεως αποδοχής και η επίγνωση ότι «όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις», δοθέντος ότι και ο μεγάλος επιστήμονας Μάξ Πλάνκ είχε τονίσει ότι και αυτοί οι νόμοι της φύσεως, που σ’ εμάς φαίνονται αιωνίως αμετάβλητοι, δεν είναι παρά «παγκόσμιες προσωρινές σταθερές»!
Ας δούμε όμως στη συνέχεια και άλλες παραμέτρους του θαύματος, όσον αφορά την άρνηση, αλλά και αυτή την εκμετάλλευσή του, όταν στην παράμετρο αυτή συνυπάρχουν τόσο η αθεοφοβία όσο και η αφέλεια του ανθρώπου.
Επόμενο είναι, λόγω της λανθασμένης επιλογής στο θέμα της ελευθερίας, να υπάρχουν και αυτοί που απορρίπτουν τα σημεία και τα θαύματα.
Υπήρχαν, υπάρχουν και πάντοτε θα υφίστανται στις κοινωνίες των ανθρώπων αυτοί που κρατούν συνειδητά αρνητική στάση στο υπερφυσικό, χωρίς βεβαίως τούτο να θίγει σε τίποτε απολύτως την ουσία και την αξία του θαύματος.
Όπως ακριβώς και το να κλείνει κανείς συνειδητά τους οφθαλμούς του στο έκπαγλο ηλιακό φως, ουδόλως μειώνει την αντικειμενική αξία του φωτός, με την ανόητη αυτή του πράξη, και φυσικά σε καμία των περιπτώσεων δεν επηρεάζει όσους με κάθε χαροποιό διάθεση το επιζητούν και απολαμβάνουν. Το δε φαιδρό στην όλη υπόθεση είναι ότι όσοι δηλώνουν πως ανήκουν στο «λόμπυ» των εκουσίως τυφλών, όσοι δηλ. υποβιβάζουν τους εαυτούς τους στο επίπεδο των αλόγων κτηνών, προσπαθούν να «δικαιολογήσουν» την αφύσικη στάση τους, με το ότι η λογική τους δεν μπορεί να εξηγήσει κάτι το οποίο είναι διαφορετικό από τους «φυσικούς νόμους».
Πράγματι, αστείο το επιχείρημα και αδικαιολόγητη η δικαιολογία. Ίσως μάλιστα δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς και να ρίξει το επίπεδο της συζητήσεως όταν προβάλλονται κακόπιστα τέτοιου είδους «επιχειρήματα». Τούτο απλώς τονίζουμε και ερωτούμε, για να μη νομίσουν τη σιωπή μας που αρμόζει ως απάντηση, ως έλλειψη δήθεν επιχειρημάτων από την πλευρά της πίστεως.
Ώστε λοιπόν, όλα τα εξηγείτε με την λογική; Εάν ναι, τότε είστε όντως παράλογοι διότι καταστρατηγείτε την κοινή λογική η οποία αποδέχεται το υπέρλογο.
Εάν όχι, τότε ταπεινωθείτε και βρείτε τι φταίει μέσα σας, ώστε το δένδρο της απιστίας και της αρνήσεως να έχει ρίξει τις κατάπικρες ρίζες τουμε αποτέλεσμα να αργοπεθαίνετε πνευματικώς από τους δηλητηριώδεις καρπούς του.
Πόσο δίκαιο είχε ένας μεγάλος και πιστός επιστήμονας, όταν έλεγε ότι: «φίλοι μου, να είστε βέβαιοι πως, εάν το πυθαγόρειο θεώρημα είχε και ηθικές προεκτάσεις για την ζωή μας, όπως φερ’ ειπείν την τιμιότητα, την ηθικότητα και την αξιοπρέπεια, πολλοί θα ήταν αυτοί που θα απέρριπταν όχι μόνο το συγκεκριμένο θεώρημα, αλλά ίσως και ολόκληρη την μαθηματική επιστήμη»!
Και πάλι, πόσο αληθινός ήταν ένας ιεροκήρυκας όταν στην προκλητική θέση κάποιου που ζούσε άσωτη ζωή και διεκήρυττε ότι δεν πίστευε, πόσο πράγματι αληθινή ήταν η απάντηση που του έδωσε: «φίλε μου, το παράδοξο θα ήταν να πίστευες». Και φυσικά ο άσωτος-άθεος, κατάπιε την γλώσσα του, διότι όπως πολύ σοφά λέει και ο λαός: «αλλού στάζει το βουτσί»…
Πράγματι, δεν μπορεί να αποδεχθεί το θαυμαστό γεγονός ο άθεος, και είναι φύσει αδύνατον ένας ακόλαστος να απολαμβάνει τις εκφάνσεις της χάριτος και τα ζωντανά θαύματα που επιτρέπει ο Θεός, τόσο στην ύλη, όσο κυρίως στο πνεύμα. Τούτο είναι εντελώς αδύνατον, όπως είναι και πάλι αδύνατον τα λευκά και αγνά περιστέρια να συνυπάρχουν και να ζούν με τους αγριόχοιρους μέσα στις λάσπες και στις αηδιαστικές κοπριές.
Τι να κάνουμε φίλοι μου; Βλέπετε ότι δυστυχώς υπάρχουν και οι διαστροφές στη ζωή των ανθρώπων. Και ομολογουμένως, δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη διαστροφή από την βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Αυτό δηλ. που έκαναν οι Θεοκτόνοι Εβραίοι, όταν έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους να επιτελεί τα θαύματα ο Κύριος, και αυτοί όχι απλώς τα υποβίβαζαν και τα απέρριπταν, αλλά βλασφημούσαν κηρύσσοντας ότι «ούτος ουκ εκβάλλει τα δαιμόνια, ειμή εν τω βεελζεβούλ, άρχοντι των δαιμονίων» (Μάτθ. Ιβ΄ 24).
Είπαμε, ότι αυτό έκαναν οι Εβραίοι. Δηλ. βλασφημούσαν τον ίδιο τον Θεό. Αλλά το έκαναν μόνο τότε; Όχι φίλοι μου. Το ίδιο συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα. Το ίδιο και χειρότερο, αφού γνωρίζουν πλέον την αλήθεια και δαιμονικώς απορρίπτουν το επαναλαμβανόμενο κάθε φορά την ημέρα της Αναστάσεως, ζωντανό θαύμα του Αγίου Φωτός. Του Φωτός το οποίο εκπηγάζει μέσα στο κέντρο των Εβραίων, εντός του Παναγίου Τάφου, και μόνο από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη, εξευτελίζοντας την απιστία τους και την Χριστοκτονία τους.
Να τονίσουμε τώρα ότι στο αυτό κατάκριμα βρίσκονται και οι αιρετικοί παπικοί, οι κόπτες, οι μονοφυσίτες, και τόσοι άλλοι, που ενώ βλέπουν ξεκάθαρα την αλήθεια, αυτοί συνεχίζουν συνειδητά και πεισματικά να την απορρίπτουν και να την πολεμούν; Βεβαίως. Και αυτοί βλασφημούν και πολεμούν τον Θεό. Και τούτα ας τα δουν κι ας τα προσέξουν οι παπόφιλοι και κάθε λογής αιρετικόφιλοι καθώς επίσης και οι «λιγούρηδες» του Π.Σ.Ε. Ας ανοίξουν τα μάτια για να διαπιστώσουν ότι οι ψευτοαγάπες και οι ανόητοι και προδοτικοί συναισθηματισμοί και εναγκαλισμοί με τα «κροκοδείλια δάκρυα», εις ουδέν ωφελούν.
Δεν βγαίνει δυστυχώς το δαιμόνιο της αιρέσεως με θεατρινίστικους «ασπασμούς» και με γλυκόλογα, ούτε πολύ περισσότερο με τις κατάφορες παραβάσεις των θείων και ιερών κανόνων. Μάλλον περισσότερο εδραιώνεται και οι συμμετέχοντες «ορθόδοξοι» εξευτελίζονται σε γη και ουρανό.
Αλλά είπαμε πως υπάρχει και η περίπτωση των εκμεταλλευτών-αθεόφοβων αλλά και των αφελών, δυστυχώς, όσον αφορά το κεφάλαιο του θαύματος.
Μη σκανδαλίζεσθε φίλοι μου, από τον λόγο μας. Και δεν πρέπει να υφίσταται σκανδαλισμός εάν πράγματι μελετούμε την Αγία Γραφή.
Αυτή ακριβώς την καταραμένη κατάσταση της εκμεταλλεύσεως του θρησκευτικού συναισθήματος, βλέπουμε τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και στην Καινή Διαθήκη, στο βιβλίο τ ων Πράξεων των Αποστόλων με την χαρακτηριστική περίπτωση του Σίμωνος (Πραξ. Απ. Η’ 18-21). Ο Σίμων ήθελε να δώσει χρήματα στους Αποστόλους για να λάβει την εξουσία του Αγίου Πνεύματος, ώστε στη συνέχεια να μπορεί να καταπλήσσει και να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους. Καταγανακτισμένος ο Απόστολος Πέτρος του είπε την περίφημη φράση: «το αργύριόν σου συν σοι, είη εις απώλειαν, ότι την δωρεάν του Θεού ενόμισας δια χρημάτων κτάσθαι».
Αλλά και η περίπτωση του προφήτου Δανιήλ, είναι πολύ χαρακτηριστική και δείχνει σε τι μορφή θεομπαιξίας μπορεί να καταντήσει ο εκμεταλλευτής, αλλά και σε τι κατάντημα μια κοινωνία όταν υπάρχουν αυτοί που έχουν τον τρόπο να πλουτίζουν βάσει του πανανθρώπινου θρησκευτικού συναισθήματος.(Δανιήλ Γ΄ Παράρτημα).
Όμως, δεν μπορεί να φυτρώσει το καρκίνωμα των εκμεταλλευτών και των αθεόφοβων, εάν δεν υπάρχει το σαπρό έδαφος των αφελών και των ανοήτων…
Αξίζει να μελετήσουμε το τι ακριβώς συνέβαινε με τους ιερείς του Βηλ, και πώς ο «ανήρ των επιθυμιών» ο πρ. Δανιήλ, ξεσκέπασε την πλεκτάνη, εξευτέλισε τα καθάρματα, απέδειξε την αλήθεια και στη συνέχεια φόνευσε τον δράκοντα!
Φυσικά μια ζωντανή και ποιμαίνουσα Εκκλησία, δια των υπευθύνων ποιμένων της, θα πρέπει να ξεκαθαρίζει εν τω άμα τέτοιου είδους ζιζάνια, μικρόβια και σκουλήκια, εάν δεν θέλει να λάβει το δικαίωμα τούτο της καθάρσεως «εργολαβικώς», κανένας τύπος αντιχρίστου. Φυσικά στην περίπτωση αυτή, μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά, και καλά παθαίνουν, αφού ανέχονται τις βρωμιές και τα αγκάθια των ξερών. Η Ιστορία και στην παράγραφο αυτή είναι αρκούντως αποκαλυπτική και καθοδηγητική.
Να τονίσουμε επίσης ότι αυτά τα θέατρα, μόνο ευσέβεια δεν δείχνουν;
Αλλοίμονο δε, εάν κανείς πιστεύσει ότι η αλήθεια για να υπάρξει, χρειάζεται τα δεκανίκια της ανοησίας και της απάτης. Και δεν είναι ανάγκη να διαθέτει κανείς ιδιαίτερα χαρίσματα για να αντιληφθεί ότι σε περιπτώσεις διογκώσεως απλών καθημερινών πραγμάτων ή το πιθανότερο καλπάζουσας φαντασίας, στο γήπεδο των εκμεταλλευτών, ο διάβολος, παίζει τους αφελείς και την «ευλάβεια με βλάβη», μονότερμα…
Το λοιπόν αδελφοί. Η στάση μας έναντι του θαύματος, πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη. Όπως ακριβώς δηλαδή την βιώνει η Εκκλησία μας και όπως αυθεντικά την μελετούμε στη Γραφή.
Ούτε απόρριψις των φανερών και γνησίων θαυμάτων, πράγμα που συνεπάγεται την βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, ούτε από την άλλη αφέλεια και αποδοχή των ποικίλων πράξεων των «αετονύχηδων», που «ποντάρουν» στην αφέλεια των ανθρώπων. Και αυτό για να μη γελά με τους απλοϊκούς ο διάβολος και μαζί του όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.
Τέλος δε, ας μη λησμονούμε ότι το μεγαλύτερο για μας θαύμα θα είναι ν’ αγαπήσουμε τον Αναστάντα Κύριο Ιησού και να μην επιζητούμε θαύματα για να πειράξουμε τον Θεό, τόσο με την ολιγοπιστία, όσο και με την αφέλεια, αφού ο τελευταίος μακαρισμός είναι : «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες»!
Αδελφοί, Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη!
