† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους
ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ: Εορτάσαμε με χαρά πνευματική τη μνήμη των δύο κορυφαίων Αποστόλων του Χριστού μας, των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Πέτρου και Παύλου.
Είναι τόσο μεγάλη η προσφορά τους στην Εκκλησία του Χριστού, στην ανθρωπότητα, ώστε κανείς πρέπει να έχει Χρυσοστομικό στόμα για να μπορέσει αξίως να τους εγκωμιάσει.
Γνωρίζετε άλλωστε, ότι ο άγιος Χρυσόστομος έγραψε και περίφημες ομιλίες εγκωμιαστικές στον άγιο Απόστολο Παύλο, για τον οποίο είχε και έτρεφε μέγιστο θαυμασμό, και του οποίου μαθητής και συνεχιστής και τέλειος μιμητής υπήρξε ο ιερός αυτός Πατήρ της Εκκλησίας μας.
Θα ήθελα, προς οικοδομήν και επειδή και η ημέρα το καλεί, ένα σημείο να τονίσω σήμερα από τη ζωή των αγίων αυτών Αποστόλων του Χριστού, το οποίο μας κάνει εντύπωση, όταν διαβάζουμε τις επιστολές τους, όταν βλέπουμε την όλη ζωή και αποστολική τους αφιέρωση. Και αυτό το σημείο είναι η αγάπη τους, η λατρεία τους, η αφοσίωσή τους προς τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Διότι και για τους δύο αυτούς αγίους Αποστόλους του Χριστού, τα πάντα και εν πάσι ήταν ο Χριστός, ο Σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού. Δεν είχαν μία αφηρημένη πίστη στον Θεό – αυτή την πίστη είχαν προ της επιστροφής τους, όταν βρίσκονταν ακόμα στον Ιουδαϊσμό – αλλά εκείνο που τους έκανε μεγάλους, μοναδικούς στύλους και θεμελίους της Εκκλησίας του Χριστού είναι η πίστη τους, η αγάπη τους, η αφοσίωσή τους, ο έρωτάς τους, ο εγκάρδιος έρωτάς τους προς το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, τον Χριστό.
Η ζωή τους ήταν ο Χριστός· ζούσαν τον Χριστό, ανέπνεαν τον Χριστό. Δεν είχαν άλλη αγάπη από τον Χριστό. Δεν είχαν άλλο λογισμό από τον Χριστό. Ο Χριστός κατείχε την καρδιά τους και τον νου τους και τη βούλησή τους και όλο τους τον εσωτερικό άνθρωπο.
Ήσαν τόσο δοσμένοι στον Χριστό, ώστε μπορούσαν να λέγουν: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2:20). Είχαν μία εμπειρία, η οποία δεν ήταν ψυχολογική αλλά ήταν της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ότι πλέον το εγώ τους είχε νεκρωθεί, είχε σβήσει, και δεν ζούσε μέσα τους ο ατομικισμός τους, αλλά ζούσε ο Θεάνθρωπος Χριστός, και από Αυτόν εκπορεύονταν όλα και προς Αυτόν όλα σκόπευαν.
***
Και επειδή έτσι ζούσαν τον Χριστό, έτσι και τον κήρυξαν. Κήρυξαν, ότι «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός» (Α’ Κορ. 3:11). Κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο για να οικοδομήσει πάνω σ’ αυτό τη ζωή του, την κοινωνία του, την ειρήνη της ψυχής του, ό,τι καλό θέλει, εκτός από τον Χριστό. Αυτά είναι λόγια του αποστόλου Παύλου. Ένας είναι μόνον ο θεμέλιος, ο στερεός, ο ακλόνητος, ο βέβαιος, ο αμετακίνητος, ο αιώνιος, ο Ιησούς Χριστός.
Και ο απόστολος Πέτρος τι κήρυξε; Ποιο ήταν το πρώτο του κήρυγμα, όταν μετά την αγία Πεντηκοστή έλαβε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Κήρυξε, ότι «ουδείς δύναται να σωθεί με άλλο όνομα εκτός του ονόματος του Ιησού Χριστού» (Πράξ. 4:12). Δεν υπάρχει σωτηρία σε κανένα άλλο όνομα, παρά μόνον στο όνομα του Ιησού Χριστού.
Και να σκεφθεί κανείς, ότι αυτοί, οι οποίοι τα κήρυξαν αυτά, τα επισφράγισαν με το αίμα τους και με την καθημερινή αγωνία τους και τους αγώνες τους και τους πόνους τους και το μαρτύριό τους και τα βάσανά τους για την αγάπη του Χριστού.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά να σκεφθεί κανείς, ότι αυτοί οι οποίοι έτσι πίστευαν στον Χριστό και έτσι κήρυτταν τον Χριστό, ως το μόνο κέντρο της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, ήσαν αυτοί οι οποίοι πρώτα εδίωκαν τον Χριστό, όπως ο απόστολος Παύλος, ή αμφέβαλλαν για τη θεότητα του Χριστού ή ήσαν ολιγόπιστοι, όπως ο απόστολος Πέτρος.
Και όμως, όταν έλαβαν τη Χάρη, τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, έγιναν τόσο στερεοί στην πίστη στον Χριστό, ώστε πλέον γι’ αυτούς δεν υπήρχε τίποτε άλλο, παρά μόνον ο Χριστός.
Αυτό το κήρυγμα του Χριστού, ως μοναδικού Σωτήρα του ανθρώπου και του κόσμου και της κοινωνίας μας, παρέδωσαν οι άγιοι Απόστολοι και σ’ εμάς δια της αγιοτάτης Εκκλησίας μας.
Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 211
-120x86.jpg)
