Μιά φορά έλειπαν από το κελί και τα δύο γεροντάκια, λέει ο π. Πορφύριος. Είδα τότε, ένα πουλάκι να τσιμπά τις ρόγες στο σταφύλι στην κληματαριά. Αμέσως πήρα ξύλο και σκάλισα αυτή την εικόνα. Ήταν ωραίο. Σαν ζωντανό ήταν το πουλί, με ανοιχτά τα φτερά, σαν φυσικό το σταφύλι.
Μόλις ήλθε ο Γέροντας, του το έδειξα με χαρά.
– Τι είναι αυτό; μου λέει. Από που πήρες ευλογία;
Καί αμέσως το έκανε δύο κομμάτια.
– Πω πω! Δεν στενοχωρήθηκες, Γέροντα;
– Δεν στενοχωρήθηκα. Κατάλαβα ότι πρέπει να ρωτάω. Αμέσως ελέγχθηκα μέσα μου.
– Εγώ, Γέροντα, δυσκολεύομαι πολύ να ρωτάω. Όταν πηγαίνω στο Μοναστήρι, προτιμώ να μην κάνω κάτι, παρά να ταπεινωθώ να ρωτήσω.
-Εγώ εκεί έκανα ζωή παραδεισένια. Διότι δεν έκανα τίποτα μόνος μου. Όλο ρωτούσα. Ξέρεις, η ζωή η μοναχική, δεν είναι ελευθερία, ησυχία, ξεγνοιασιά. Αλλά στρίμωγμα, ταπείνωση, υποταγή. Άλλο να θέλεις να γίνεις μοναχός, και άλλο να κάνεις για μοναχός. Δηλαδή, αν κανείς δεν ξεκινήσει από δυνατή αγάπη στον Χριστό και μόνο, μπορεί να τρελαθεί. Τα καταλαβαίνεις αυτά που σού λέω;
– Μάλιστα, Γέροντα, νομίζω πως καταλαβαίνω.
– Ο άνθρωπος στην πρωτόγονη και άγρια κατάσταση που ζούσε, ήταν μόνος. Έκανε ο,τι ήθελε. Οι ρίζες της αγριότητας υπάρχουν μέσα μας. Πολλοί, ιδίως οι γυναίκες, ζητούν μοναξιά για να αποδεσμευθούν από την υποταγή των γονέων τους. Γιά να ζήσουν μόνοι, όπως θέλουν. Δεν είναι αυτό μοναχική ζωή. Άλλοι πάνε στο Μοναστήρι με αυτά τα στοιχεία της αγριότητας του πρωτόγονου ανθρώπου. Καί μόλις αρχίσουν τα μαλώματα, οι συστάσεις για υπακοή και εξάρτηση, δυσανασχετούν, λένε: δεν με καταλαβαίνουν, και φεύγουν. Ώσπου να καταντήσουν να βρεθούν μόνοι τους με τα θελήματά τους. Αυτά συμβαίνουν συχνότερα στις γυναίκες.
*Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 275-276
-120x86.jpg)
