Αλλ’ όχι! Αυτὰ τα λόγια δεν τα ανέχομαι! Γιατί ούτε ο Παύλος ντρεπόταν να ενοχλή συνέχεια για τέτοια πράγματα και να ζητά σαν ζητιάνος. Εὰν έλεγα τούτο, δηλαδὴ δος μου, φέρε για τo σπίτι μου, ίσως να ‘ταν ντροπή. Αν και ούτε τότε θα ‘ταν ντροπή. «Οι γὰρ τῷ θυσιαστηρίῳ», λέγει, «προσεδρεύοντες, τῷ θυσιαστηρὶῳ συμμερίζονται» (Α’ Κορ. 9,13). Πλην όμως πιθανὸν να με κατηγορούσε κάποιος, ότι μιλώ για τoν εαυτὸ μου• τώρα όμως παρακαλώ γι’ αυτοὺς που στερούνται, μάλλον όχι γι’ αυτοὺς που στερούνται, αλλὰ για σάς που δίνετε• γι’ αυτὸ και μιλώ χωρὶς να ντρέπομαι.
Δεν θα ντραπώ, λοιπόν. Αντίθετα μάλιστα και με παρρησία θα πω• δώστε σ’ όσους έχουν ανάγκη, και θα φωνάζω πιο δυνατὰ απ’ αυτούς. Γιατί εὰν κάποιος έχη στοιχεία και μπορή να μας κατηγορήση, ότι αυτὰ τα λέμε για να σας παρασύρουμε προς όφελός μας, και με τo πρόσχημα των φτωχών κερδίζουμε εμείς, τότε πράγματι αυτὰ δεν είναι μονάχα άξια ντροπής, αλλὰ και μυρίων κεραυνών, και ούτε αξίζει να ζουν όσοι κάνουν παρόμοια.
Αλλὰ εάν, με τη χάρη του Θεού, καθόλου δεν σάς ενοχλούμε για τoν εαυτό μας και κηρύττουμε αδάπανο τo ευαγγέλιο, χωρὶς βέβαια να κοπιάζουμε όπως ο Παύλος, αρκούμενοι πάντως στα δικά μας, με όλο τo θάρρος θα σας λέγω, δώστε στους φτωχούς• και δεν θα σταματήσω να τo λέγω, και όταν δεν δίνετε θα σας είμαι σκληρὸς κατήγορος! (1).
1. Απὸ την ΜΓ’ ομιλία του στην Α’ πρὸς Κορινθίους” Ε.Π.Ε. 18Α, 720 εξ.
Από Αυτοβιογραφικὲς σελίδες και απάνθισμα κειμένων του.
-250x180.jpg)
