Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Σ’ άλλον έχει δώσει το φως του, άλλον φέρνει σε μετάνοια κι άλλα διάφορα θαύματα (κάνει). Να έχετε την ευλογία και την ευχή του Αγίου.
Σε μία γυναίκα έδωσε το φως της και έκανε καλά το πόδι της, που είχε πρηστή σαν τούμπανο. Της εμφανίστηκε στον ύπνο της και, χωρίς να γνωρίζη το όνομά του, τον επικαλέστηκε.
Άλλη γυναίκα, δεν είχε παιδί. Ακούμπησε στο λείψανο του Αγίου και είπε: «Άγιέ μου, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, σε παρακαλώ να μου χαρίσης ένα παιδί». Στον χρόνο επάνω απέκτησε παιδί.
Όταν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή βγαίνη η αγία Κάρα του, πάντα βρέχει στο χωριό, έστω κι αν όλη την ημέρα ο ήλιος καίη.
Ο Άγιος, κατά την πίστη θαυματουργεί. Κατά το «η πίστις σου σέσωκέ σε», ενεργεί το θαύμα. Γι αυτό, συνέχεια ο κόσμος κάνει ευχαριστήριες Λειτουργίες.
Σας λέω πραγματικά ότι εγώ θα έπρεπε να είχα πεθάνει το 1967. Σαράντα επτά χρονών που ήμουν τότε, που μου κάνανε τέσσερις φορές εγχείρηση και έπρεπε να είχα πεθάνει. Έσπασε ο σκωληκοειδίτης, οκτώ ημέρες μέσα στο Μοναστήρι και, όταν σπάση ο σκωληκοειδίτης και κάτι άλλες παθήσεις, ζει ο άνθρωπος; Εγώ έζησα, ούτε τηλέφωνο είχαμε, ούτε γιατρό, ούτε κανέναν, είχα ως μεγαλύτερο γιατρό τον όσιο Δαυΐδ και τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, αυτοί με βοηθήσανε το ’67. Και τώρα πάλι με τόση και τόση ταλαιπωρία που έχω, πάλι με βοηθάει η Χάρις του Αγίου. Εκεί που λέγω ότι είμαι θνητός, πεθαμένος, νεκρός και άταφος, μου δίνει το κουράγιο και στέκομαι στο πόδι. Ό,τι μπορώ να, δύο λογάκια πνευματικά να πω σ έναν χριστιανό. Τα θαύματα του Αγίου, αγαπητοί πατέρες και ευσεβείς χριστιανοί, είναι πολλά.
Εγώ την έχω την ζάλη χρόνια ολόκληρα, αλλά δεν υπολογίζω τα παθήματα του νυν καιρού. Κάνω υπομονή, παίρνω και κάτι φάρμακα, με συγχωρείτε, τα φάρμακα που παίρνω πέφτει η πίεση και με πιάνει μια υπνηλία κάθε πρωί εκεί στην εκκλησία, αλλά πάντα αγωνίζομαι; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο». «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει». «Δοκιμάζει ο Θεός». «Δόξα σοι ο Θεός». Εδώ τόσα και τόσα θαύματα (γίνονται). Τώρα τον Ιανουάριο είχε κάνει ένα θαύμα ο Άγιος στο Λονδίνο. Ένας ευσεβής άνθρωπος της προσευχής είχε καρκίνο στο συκώτι και παρεκάλεσαν τον άγιο Δαυΐδ, να μην τα πολυλογώ, ήρθαν στην Μονή να τους σταυρώσω με την αγία Κάρα και, ω του θαύματος! εθεραπεύθη και (τώρα) είναι πολύ καλά στην υγεία του.
Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας_ St. elder Iakovos of Evia_Старец Иаков (Тсаликис) Эвбейский -it-6
Κάποτε ήρθε εδώ στο Μοναστήρι ένας νέος (ο οποίος) ήθελε να καλογερέψη, να αφιερωθή και να υπηρετήση την Μονή του Οσίου Δαυΐδ, όμως ήταν σπανός, δεν είχε καθόλου γένεια.
Πώς θα γινόταν καλόγερος; Αυτό τον στενοχωρούσε, αλλά προσευχήθηκε στον Άγιο και του έδωσε μία γενειάδα και δεν προλάβαινε να ξυριστή. Είναι πολύ θαυματουργός ο άγιος Δαυΐδ• ό,τι ανάγκες έχω και του ζητάω, (όλα) μου τα δίνει απλόχερα.
(Ο νέος αυτός ήταν ο ίδιος ο Γέροντας, κατά την μαρτυρία του π. Παύλου Τσουκνίδα).
Είχαμε ένα δέντρο, μία καστανιά 300 ετών, και κόψαν την καστανιά και την πήραν, ένας ασεβής Δασονόμος, και κάναν στο σπίτι του τα κουφώματα. Μετά από 15 μέρες έμαθα εγώ ότι έκοψαν την καστανιά. Παιδιά μου, τώρα την αγρυπνία να ‘κανα εγώ, την Λειτουργία, ή να πάω να φυλάω την καστανιά; «Εσύ, Άγιέ μου, (είπα) κατά τα έργα τους να τους ανταποδώσης, κακό να μην πάθουν, να τους φωτίσης».
Αυτός που έκοψε την καστανιά και την πήρε, αντί για 400 δραχμές που πήρε να μεταφέρη την καστανιά, έσπασε το βράδυ το τρακτέρ και πληρώνει 60.000.Πριν 20 χρόνια 60.000 ήταν ακριβά. Βλέπετε; Και μετά μέθυσε και λέει, «πάτερ μου, εγώ την πήρα την καστανιά. Μ’ έβαλε ο τάδε». Ο δε Δασονόμος «έφαγε ένα φύσημα» και στα σύνορα βρίσκεται τώρα αυτός. Εγώ το κατάλαβα ότι αυτός έκοψε το δέντρο, μετά βρήκαμε και το δέντρο. Έκοψε τα ξύλα και τα έβαλε μέσα στο σπίτι του. Είδαμε τα ξύλα.
Εμείς κακό δεν κάνομε σε κανένα, αλλά γιατί να κόψετε το δεντράκι αυτό που ‘ταν 300 χρόνων; Δεν γίνονται τα δέντρα έτσι εύκολα. Δεν είμαι καμμιά γυναικούλα του δρόμου να βλασφημώ και να καταριέμαι, εμείς είμαστε πατέρες της Εκκλησίας, εμείς κάνομε προσευχή, αλλά καμμιά φορά μπορεί να γογγύση κανείς. Αλλά είπα, «Θεέ μου, φώτισέ τον να μετανοήση, να ζητήση συγγνώμη από τον άγιο Δαυΐδ».
Είναι πολύ θαυματουργός ο Άγιος. Δεν περνάει ώρα, δεν θα περάση η ημέρα, χωρίς να το δείξη το θαύμα του ο Άγιος.
Παραπονιόμουν στον όσιο Δαυΐδ για τις ελιές που έκοψε εκείνος ο ασεβής και έλεγα: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εγώ τα άφησα όλα και τώρα ήρθα να κοιτάξω τις δικές σου τις δουλειές σε τόσα κτήματα;». Από το τέμπλο, παιδιά μου, ακούστηκε ένας κρότος μέρα μεσημέρι, δηλαδή φεύγει από το τέμπλο, με συγχωρείτε, η αγία του εικόνα και στέκεται ένας καλόγερος στην βόρεια πύλη του ιερού, εκεί που είναι ο ταξιάρχης Μιχαήλ, και λέει: «Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια». Και έγινε αμέσως άφαντος μετά από αυτό και πήγε στην θέση του (στο τέμπλο). Σας το διδάσκω, παιδιά μου, να το ξέρετε• η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια.
Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
Γράφει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος: Εντύπωση προκαλούσε η άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ. Όταν κάποτε οι κάτοικοι του χωριού Λιβανάτες ήρθαν, για να πάρουν την κάρα του οσίου στο χωριό τους με σκοπό να βρέξει εκείνη την άνυδρη χρονιά, ο γέροντας πήγε μπροστά στην εικόνα του οσίου και του μίλησε, μάλλον τον διέταξε μετά παρρησίας: «Γέρο, ήρθαν οι χωριανοί σου να σε πάνε στους Λιβανάτες για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα, που θα πάμε, να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε, μη με προσβάλεις!». Και ο Όσιος Δαβίδ τον άκουσε αμέσως. Μετά την παράκληση άρχισαν δυνατές βροχές. Αυτή την άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ, την περιέγραφε σαν ένα τηλέφωνο: «Εγώ, παιδί μου, τα λέγω στο αυτί του αγίου, και αυτός ανοίγει γραμμή με τον Χριστό μας!
Οι τελευταίοι λόγοι του οσίου Δαυΐδ:
«Πατέρες, αδελφοί και τέκνα μου! Πρόκειται να πορευθώ προς τον Κύριο μου ο οποίος με προσκαλεί. Εσείς γνωρίζετε τούς κανόνες της μοναχικής ζωής. Ακολουθείστε τους λοιπόν και μην αμελείτε· να είστε πάντοτε αφοσιωμένοι, με την ψυχή και το νου σας, στην ιερά προσευχή· να δοξολογείτε τον Δεσπότη Χριστό, τον γλυκύτατο Ιησού και Σωτήρα του παντός, ενώ μεταξύ σας να έχετε την αγάπη του Θεού, ώστε να εκπληρώνεται ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσα τους (Ματθ. 18, 20). Να σκέπτεσθαι διαρκώς τον θάνατο και να θυμάστε πάντοτε τα κάλλη του νοητού παραδείσου. Να αποφεύγετε τούς πονηρούς λογισμούς και να εξομολογείστε μόνο σε δοκιμασμένους πνευματικούς, ώστε να διορθώνετε τούς πονηρούς λογισμούς και να έχετε την ουράνια χάρη. Να αποφεύγετε τη φιλία του κόσμου, να έχετε ταπείνωση, πραότητα, υπακοή και να καταγίνεσθε με την ανάγνωση και τη μελέτη των θείων Γραφών.
Να ελεείτε όσους έχουν ανάγκη και προπαντός να εκτιμάτε την πνευματική πτώχεια. Να υπομένετε κάθε θλίψη και στενοχώρια, να πενθείτε και να κλαίτε για τα πλημμελήματά σας και πάντοτε να γρηγορείτε στους πόνους, τούς κόπους και τις κακουχίες, για να απολαύσετε εκείνη την ανεκλάλητη χαρά, εννοώ την ουράνια Βασιλεία».
