Η αμαρτία παρουσιάζει μια δύναμη πολύ πιο δυνατή και ισχυρή από τον άνθρωπο, επειδή προέρχεται από το διάβολο που είναι ασύγκριτα πιο δυνατός και ισχυρός απ’ αυτόν.
Και αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ σε θέση, με τις δικές τους -ατομικές- δυνάμεις, να ελευθερώσουν τον εαυτό τους από την αμαρτία και το κακό. Γιατί ο διάβολος κυριαρχεί στα εναέρια, υπό-ουράνια μέρη (Εφεσ. 6,12, Αποκ. 12,9). Το βασίλειό του είναι μεγαλύτερο και ευρύτερο από την γη. Η γη είναι μόνο ένα κομμάτι από το μεγάλο του βασίλειο.
Με ποιό τρόπο ο διάβολος κυβερνά στο βασίλειό του; Με την αμαρτία. Με ποιό τρόπο στον εναέριο χώρο; πάλι με την αμαρτία. Μόνο με την αμαρτία, που είναι προσωποποιημένη στους γεμάτους φλόγες αγγέλους -τους διαβόλους. Και οι διάβολοι δεν είναι τίποτε άλλο από πρώην αγγέλους, οι οποίοι με ολόκληρη την ύπαρξή τους ζουν στην αμαρτία και για χάρη της αμαρτίας. Και όπου βρίσκονται αυτοί υπηρετούν στην αμαρτία και κυριαρχούν με την αμαρτία.
«Η κυβέρνηση του διαβόλου στον εναέριο χώρο, συνίσταται στο να κυβερνά σε ακάθαρτα, κακά πνεύματα» (Οίκουμένιος). Με ποιό τρόπο εμείς οι άνθρωποι, το διαπιστώνουμε αυτό, επάνω στη γη; Με τη δική μας εμπειρία, που σχηματίζουμε από την εξουσιαστική δύναμη της αμαρτίας. Τί είναι στην ουσία η ανθρώπινη αμαρτία; Ό,τι είναι και του διαβόλου δηλ. αντίθεη δύναμη, αντίθετη δύναμη απέναντι στη δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό και ο Άγιος Απόστολος λέει «κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απείθειας».
Ο άρχοντας του εναερίου χώρου, «της εξουσίας του αέρος», ο διάβολος που είναι πνεύμα, η «δουλειά» του, η «εργασία» του και στον γήινο κόσμο μας, είναι να παρακινεί και να παρασύρει τους ανθρώπους εναντίον του Θεού, ώστε να γίνονται απειθείς και θεομάχοι. Αυτό το κάνει διαμέσου των διαφόρων αμαρτιών. Και κάθε αμαρτία στην πραγματικότητα είναι αντίθεση στο Θεό, μάχη εναντίον του Θεού. Οι άνθρωποι με την αμαρτία γίνονται «υιοί της απείθειας», παιδιά του «πατρός αυτών» διαβόλου, του πρώτου ανθρωποκτόνου, του πρώτου που έδειξε «απείθεια» και «απειθαρχία» κατά του Θεού. (Ιωάν. 8,44).
Η δουλειά του διαβόλου είναι σταθερή, στο να δείχνει «απείθεια» εναντίον του Θεού, εναντίον των εντολών Του, της αλήθειάς Του, της δικαιοσύνης Του, εναντίον του Ευαγγελίου Του, εναντίον της Κυριαρχίας Του, πολεμά το Θεό και κάθε τι του Θεού, δεν θέλει το Θεό σε καμιά περίπτωση, δεν θέλει ν’ ακούει για το Θεό.
Η αμαρτία είναι πάντοτε και παντού το ίδιο: Θεομαχία, Θεο-απείθεια, Θεο-αντίθεση του «νυν ενεργούντος», αυτού που ενεργεί τώρα, του διαβόλου που ενεργεί πάντα μυστικά, που σαν αόρατο πνεύμα που είναι, ενεργεί τώρα διαμέσου των «υιών της απείθειας» των υιών της ανυπακοής και της αποστασίας, ενεργεί στις ψυχές, στις συνειδήσεις, στις καρδιές, στις θελήσεις τους. Δεν αγαπά «ανοικτά», φανερά να παρανομεί και να δείχνει το δυσειδές και αηδιαστικό πρόσωπό του.
Σαν πολύ πανούργος που είναι, κρύβεται «πονηρά», μασκαρεύεται, φοράει προσωπείο δηλαδή μάσκα, ώστε μερικοί από τους δικούς του, τους «υιούς της απείθειας», να πιστοποιούν, να βεβαιώνουν ότι διάβολος δεν «υφίσταται», ότι ο διάβολος γενικά δεν υπάρχει. Δίκαια λοιπόν, θέλει ο διάβολος, να θεωρούν και να νομίζουν οι άνθρωποι ότι αυτός δεν υπάρχει. Γιατί κανένας δεν φυλάγεται από κάποιον που δεν υπάρχει και κανένας δεν αγωνίζεται, δεν παλεύει εναντίον κάποιου που δεν υπάρχει. Αυτή είναι η «ευφυής τεχνική του διαβόλου, αυτή είναι η διαβολική στρατηγική (γι’ αυτούς που θέλουν να χαθούν).
(Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου», εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη, σ.78-80)
-120x86.jpg)
