Η πνευματική ζωή, σύμφωνα με τον π. Σεραφείμ Ρόουζ, έπρεπε να τίθεται υπεράνω όλων εδώ στη γη, να είναι πλήρης ταπεινώσεως και νηφάλιας αντίληψης για τη χαμηλή πνευματικότητά μας.
Στα χρόνια της νεότητάς του είχε γράψει: “Αυτός που πιστεύει ότι είναι αυτάρκης έχει πέσει στην παγίδα του διαβόλου.
Αλλά όταν ένας τέτοιος άνθρωπος σκέφτεται επιπλέον ότι είναι “πνευματικός”, έχει γίνει σχεδόν συνεργός του διαβόλου, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι”.
Με την αγάπη του για την Αλήθεια, ο π. Σεραφείμ προσκολλήθηκε κυρίως στην ησυχία (νήψη), βλέποντας την πραγματικότητα όπως στ’ αλήθεια είναι. Ο π. Σεραφείμ το εξήγησε ως κατάσταση του Αδάμ στον παράδεισο.
Ο “Αδάμ”, είπε, “βρισκόταν σε μια κατάσταση ησυχίας… Έβλεπε τα πράγματα και τα αντιλαμβανόταν όπως ήταν. Δεν υπήρχε “διπλή σκέψη” όπως έχουμε εμείς μετά την πτώση μας: βλέπουμε τα πράγματα και φανταζόμαστε κάτι άλλο”.
Οι άγιοι και οι ασκητές έχουν αποδείξει ότι είναι πράγματι δυνατό να επανακτηθεί η κατάσταση στην οποία ζούσε ο Αδάμ πριν από την πτώση. Έτσι, κατόρθωσαν να ζήσουν στις ξεχασμένες και απρόσιτες ερήμους σαν να ζούσαν στην Εδέμ.
Ο π. Σεραφείμ πλησίασε αυτή την κατάσταση με την απλότητα της καρδιάς. Δεν υπήρχε η “διπλή σκέψη”, ώστε κοιτάζοντας τον εαυτό του να φαντάζεται ότι είναι “πνευματικός”. Όσο πλησίαζε στον άφθορο Παράδεισο, τόσο περισσότερο αισθανόταν ότι δεν τον άξιζε.
Από το βιβλίο “π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του”.
