Αφού απέτυχε ο ίδιος εδώ να ευεργετηθή, στην συνέχεια φροντίζει για τη σωτηρία των άλλων. Είδες πόσο σκληρός ήταν πριν από αυτό και πόσο φιλάνθρωπος έγινε μετά;
Όταν ζούσε, περιφρονούσε τον Λάζαρο που τον είχε μπροστά στα μάτια του∙ τώρα, όμως, μολονότι είναι απόντες οι συγγενείς του, φροντίζει γι’ αυτούς.
Και τότε βέβαια, ενώ βρισκόταν μέσα στα πλούτη, δεν έστρεφε το βλέμμα του στην ελεεινή θέα του πτωχού, τώρα όμως που βρίσκεται μέσα στους αναπόφευκτους πόνους, φροντίζει για τους συγγενείς του και ζητεί να σταλή προς αυτούς ο Λάζαρος, για να τους αναγγείλη αυτά. Βλέπεις πώς έγινε φιλάνθρωπος και πράος και συμπαθητικός;
Τι λοιπόν; Ωφελήθηκε καθόλου από την μετάνοιά του; Καθόλου, διότι η μετάνοιά του ήταν παράκαιρη. Τέλειωσε η παράστασις, απομακρύνθηκαν τα σκάμματα, δεν ήταν πλέον καιρός αγώνων. Γι’ αυτό παρακαλώ και προτρέπω και ικετεύω ότι εδώ πρέπει να στενοχωρούμαστε και να θρηνούμε για τα αμαρτήματά μας. Ας μας στενοχωρούν εδώ τα λόγια και ας μη μας φοβίζουν εκεί τα πράγματα∙ ας μας δαγκώνη εδώ ο λόγος και ας μη μας δαγκώνη εκεί το φαρμακερό σκουλήκι∙ ας μας καίη εδώ η επίπληξις , για να μη μας καίη εκεί η γέεννα του πυρός. Αυτοί που θρηνούν εδώ, είναι επόμενο στην άλλη ζωή να παρηγορηθούν∙ αυτοί που ζουν εδώ με πολυτέλεια και διασκεδάζουν και δεν στενοχωρούνται και θα κλαύσουν και θα τρίξουν τα δόντια.
Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου, αλλά εκείνου που θα μας δικάση τότε∙ διότι λέγει∙ «Μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν διότι αυτοί θα παρηγορηθούν∙ αλλοίμονο σε σας που γελάτε, διότι θα κλαύσετε». ( Ματθ. 5, 5 ). Ώστε πόσο προτιμότερο είναι να ανταλλάξουμε την πρόσκαιρη μετάνοια και την θλίψι με τα αθάνατα καλά και με την ηδονή, που δεν έχει τέλος, παρά να περάσουμε την μικρή αυτή και πρόσκαιρη ζωή με γέλοια και διασκεδάσεις και όταν μεταβούμε στην άλλη ζωή να τιμωρηθούμε αιώνια;
(Εις το Ότι επικίνδυνον ι… , ΕΠΕ 31, 150-52. PG 49, 657-658)
Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων ΣΤ΄»
-120x86.jpg)
