«Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να προβάλλεται ως μια κοινωνική διασφάλιση. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να προβάλλεται η δελεαστική πρόταση πως διά μέσου του χριστιανισμού θα πετύχουμε κοινωνικά, επαγγελματικά και οικονομικά.
Αφού θα είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν μπορεί παρά ο Θεός να μας χαρίσει υγεία και ν’ αυξήσει τα πλούτη μας και τα αγαθά μας. Ακόμη, δεν πρέπει να προβάλλεται η ιδέα με τη χριστιανική μας ιδιότητα θα αποκτήσουμε ένα καλό όνομα στην κοινωνία κι έτσι όλα θα πορεύονται ευεργετικά για μας.
Αυτή είναι μια καθαρά κοσμική αντίληψη και στηρίζεται στην λογική της συνδιαλλαγής. Περιμένω επιβράβευση γι’ αυτό που είμαι και γι’ αυτά που κάνω. Η συλλογιστική της καθημερινής ευαγγελικής είναι εντελώς αντίθετη. Όχι η αμοιβή, αλλά η απώλεια. «Όστις θέλει» ν’ επακολουθήσει τον Ιησού Χριστό πρέπει να είναι έτοιμος και αποφασισμένος ν’ απωλέσει τα πάντα, όχι μόνο αγαθά και πλούτη, αλλά και κάτι περισσότερο, τη ζωή του και την ψυχή του.
Αφού ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του κινήθηκε από μια ύψιστη απόφαση απέκδυσης και κένωσης από τη θεία δόξα στην ανθρώπινη ατίμωση των παθών και του σταυρού, δεν μπορεί να είναι διαφορετική η απόφαση και η πορεία των μαθητών Του…
Ο πιστός καλείται στην άρνηση της ανούσιας καθημερινής ζωής για να κερδίσει την όντως ζωή. Όχι μόνο με την έννοια της αιώνιας ζωής, αλλά και της παρούσας. Καλείται απαλλαγεί από την αγχωτική και καταστροφική μέριμνα για την απόκτηση αγαθών. Να υπερβεί τον εαυτό του και τη λογική του κόσμου, που οδηγούν σε πραγματική τυραννία για πλούτο, δύναμη και δόξα.
Ο άνθρωπος καλείται σε μια πραγματική ποιότητα ζωής. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός κάνει χρήση του όρου «ψυχή». Καλεί τον άνθρωπο ν’ απολέσει την «ψυχήν» του, δηλ. τη βιολογική ζωή του, που έρπεται στα χαμηλά και τετριμμένα. Όποιος αποκτά την όντως ζωή, πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιάσει αρκετά πράγματα από την καθημερινή ζωή του παρόντος κόσμου».
Πηγή: Γ. Πατρώνου, καθ. Παν. «Κήρυγμα και Θεολογία» τ. Β΄
