Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην παραβολή των ταλάντων παρουσιάζει παραστατικά κι ανάγλυφα τις συνέπειες της μη συγχωρήσεως όλων εκείνων των σφαλμάτων που οι άλλοι άνθρωποι μας έκαναν, δηλαδή τί συμβαίνει, όταν δεν συγχωρούμε με όλη μας την καρδιά εκείνους που μας έκαναν οποιοδήποτε κακό.
Η παραβολή του ευαγγελίου λέει, οτι ένας βασιλιάς θέλησε να λογαριαστεί με τους δούλους του, εμάς τους ανθρώπους. Μεταξύ των άλλων παρουσιάστηκε κι ένας δούλος που χρωστούσε στον Κύριο του, τον βασιλέα, μύρια τάλαντα – ένα αμύθητο ποσό. Ο δούλος φυσικά δεν είχε να εξοφλήσει αυτό το τεράστιο ποσό. Τότε ο Κύριος του, το αφεντικό του, διέταξε να πουληθεί ό,τι είχε και δεν είχε ακόμα και η γυναίκα του και τα παιδιά του, για να εξοφληθεί το χρέος.
Ο δούλος βλέποντας οτι καταστρέφεται πλέον διά παντός, χωρίς καμιά ελπίδα εξοφλήσεως του χρέους, έπεσε στα πόδια του Κυρίου του. Τον παρακαλούσε να μακροθυμήσει, να τον συγχωρήσει, και υποσχόταν οτι θα προσπαθήσει να αποδώσει το οφείλόμενο ποσό. Έτσι κάνουμε όλοι, όταν χρωστούμε και δεν έχουμε να τα δώσουμε. Ο Κύριος του δούλου εκείνου, όταν είδε την συντριβή του, όταν άκουσε τα παρακάλια του και τις μεγαλόστομες υποσχέσεις του, τον ευσπλαχνίσθηκε, τον λυπήθηκε και του χάρισε το χρέος. Όλο το τεράστιο χρέος το έσβησε! Ήταν στην εξουσία του, ήταν πλούσιος και μπορούσε να το κάνει.
Όταν ο δούλος εκείνος έφυγε απο τα ανάκτορα του βασιλέως, κατα σύμπτωση συνάντησε ενα συνδούλο του, έναν συνάδελφο του, ο οποίος του χρωστούσε μόνον εκατό δηνάρια, δηλαδή ένα τιποτένιο, μηδαμινό ποσό. Τον κράτησε και τον έπνιγε, λέγοντας του να αποδώσει χωρίς αναβολή αυτά που του χρωστούσε. Ο σύνδουλος έπεσε στα πόδια του κι άρχισε να τον παρακαλεί – ακριβώς με τις ίδιες λέξεις που παρακαλούσε αυτός τον βασιλέα προηγουμένως – να μακροθυμήσει για λίγο μέχρι να του δώσει το οφειλόμενο μικρό ποσό.
Εκείνος όμως, όχι μόνο δεν μακροθύμησε στον συνδούλο του, όχι μόνο δεν τον συγχώρησε, όχι μόνο δεν του έδωσε προθεσμία, όχι μόνο δεν τον ευσπλαχνίσθηκε για ένα τόσο μικρό ποσό – κι ενώ ηταν ένας απλός φτωχός άνθρωπος αυτός ο συνδούλος του – αλλά από ασπλαχνία τον έβαλε στην φυλακή, εως ότου δώσει τις εκατό δραχμές.
Όταν οι άλλοι σύνδουλοι είδαν αυτά που ο δούλος εκείνος έκανε στον σύνδουλό τους και όταν μάλιστα έμαθαν ότι ο Κύριος τους μόλις προ ολίγου του είχε χαρίσει το τεράστιο ποσό που του χρωστούσε, λυπήθηκαν πολύ. Ένα τόσο σοβαρό γεγονός δεν μπορούσαν να το παραβλέψουν, να το αφήσουν να περάσει έτσι. Παρουσιάστηκαν μπροστά στον Βασιλέα και του διηγήθηκαν με ακρίβεια, αλλά και με πόνο ψυχής, όλα τα συμβάντα, τα τόσο θλιβερά, αυτών των δύο συνδούλων τους.
Τότε ο Κύριος εκάλεσε τον δούλο εκείνο, τον αχάριστο, που του είχε χαρίσει το χρέος, και του είπε : ” Δούλε πονηρέ, δούλε αχάριστε και σκληρέ, εγώ σου χάρισα όλο το τεράστιο εκείνο χρέος σου, μόνο και μόνο γιατί με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε κι εσύ να ευσπλαχνισθείς, να λυπηθείς, να ελεήσεις, να συγχωρήσεις τον σύνδουλο σου, τον φίλο σου, τον φτωχό αυτόν άνθρωπο, όπως κι εγώ ο Κύριος σου ελέησα και συγχώρησα εσένα? Ανακαλώ το χαριστήριο γράμμα. Παίρνω πίσω την εξόφληση, μια και φάνηκες τόσο αχάριστος. Η θέση σου είναι τώρα στην φυλακή, εφ΄όσον δεν έχεις να το πληρώσεις. Οι βασανιστές θα σε βασανίζουν, εως ότου αποδώσεις το οφειλόμενο ποσό, κι εξοφλήσεις το χρέος σου, δηλαδή αιώνια”.
Συμπέρασμα της παραβολής: Έτσι λέει ο Κύριος, και ο Πατέρας μου ο Ουράνιος θα μεταχειρισθεί εσάς. Τα ίδια θα πάθετε και όλοι εσείς, που δεν θελήσατε με την καρδιά σας, να συγχωρήσετε τον αδελφό σας, για όλα τα φταιξίματα του, για όλα όσα κακά σας έκανε.
Η προειδοποίηση αυτή του Κυρίου, για το φοβερό, τελικό κι ανεπανόρθωτο κατάντημα κάθε χριστιανού που δεν θέλησε να συγχωρήσει, δηλαδή η αιώνια καταδίκη του, θα πρέπει να μας βάλει όχι απλώς σε έννοια, σε σκέψη, σε φόβο αλλά σε αγώνα. Αγώνα εναντίον της μνησικακίας, αγώνα εναντίον της εχθρότητας, εναντίον της εκδικητικότητας.
Τί θα πούμε? Τί θα απολογηθούμε κατά τη μεγάλη εκείνη μέρα της Κρίσεως, όταν βίβλοι ανοιγήσονται και θα κριθούμε εκ των γεγραμμένων έργων ημών εν τοις βιβλίοις? Όταν όλα αυτά τα μικροπράγματα του κόσμου τούτου, για τα οποία εκδικούμεθα και μαλώνουμε, θα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και δεν θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε? Όταν τα χρήματα, τα κτήματα, οι αξιοπρέπειες, οι προσβολές, οι υποτιμήσεις εντός εισαγωγικών και τα παρόμοια θα έχουν περάσει? Όταν τα δικά μας πταίσματα θα είναι ολόκληροι τόμοι, ολόκληρα πολυσέλιδα βιβλία, ολόκληρη βιβλιοθήκη, ενώ των άλλων προς εμάς μία μόνο μικρή σελίδα ή έστω λίγες σελίδες? Πώς ο Θεός θα διαγράψει όλους αυτούς τους τόμους με τα δικά μας αμαρτήματα, όταν εμείς δεν θα έχουμε θελήσει μόνο μία σελίδα να διαγράψουμε με των αδελφών μας τα πταίσματα?
Το οποιοδήποτε κακό που μας έκανε ο άλλος, ο γείτονας, ο αδελφός, ο συνεργάτης, ο συγγενής, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο μας φαίνεται. Είναι παροδικό, δηλαδή και σ΄ όλη τη ζωή να διαρκέσει, θα περάσει κάποια μέρα. Δεν έχει αιώνια ισχύ και δύναμη και ύπαρξη. Το κακό όμως που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, όταν δεν συγχωρούμε, είναι χωρίς τέλος. Έχει αιώνια ισχύ και θα τιμωρηθούμε αιωνίως.
Έχουμε λοιπόν να διαλέξουμε μεταξύ δύο κακών. Εκείνου που ο άλλος μας κάνει και που είναι παροδικό, και εκείνου που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας, όταν δεν συγχωρούμε, που είναι αιώνιο. Τώρα ποιός λογικός άνθρωπος θέλει το κακό του και μάλιστα το αιώνιο? Ξέρουμε οτι οι παρανοϊκοί είναι αυτοί που κάνουν κακό στον εαυτό τους. Οι αξιολύπητοι αυτοί άνθρωποι, κόβουν με γυαλιά τα χέρια τους, αυτοτραυματίζονται, αυτοκτονούν και τόσα άλλα. Ωστόσο κανείς λογικός δεν κάνει τέτοια πράγματα. Εάν λοιπόν τα μικρότερα αυτά δεν τα κάνουμε, γιατί δεν τα βρίσκουμε λογικά, θα κάνουμε τα απείρως μεγαλύτερα κακά στον εαυτό μας? Θα τον καταδικάσουμε οι ίδιοι στο αιώνιο σκοτάδι και θα τον στείλουμε να κάνει συντροφιά με τους δαίμονες, μόνο και μόνο γιατι δεν θελήσαμε απο εγωισμό να διαγράψουμε τα μικροπράγματα που μας έκανα οι άλλοι? Θα κάνουμε ένα τόσο μεγάλο λάθος?
Πού είναι όλες οι προηγούμενες γενεές, στις οποίες ήσαν και άνθρωποι που έφυγαν απο δώ για πάντα, χωρίς να συγχωρήσουν? Τί κέρδισαν οι άνθρωποι αυτοί με την ασυγχωρησία προς τους άλλους? Δεν θα έχουν τώρα πια μετανοιώσει πικρά, χωρίς ωφέλεια και χωρίς διόρθωση? Βεβαίως. Εάν κάποιος δεν τα πιστεύει αυτά, είναι φυσικά ελεύθερος να κάνει ό,τι νομίζει. Ένας όμως που λέει οτι είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και πιστεύει στον Θεό και στο Ευαγγέλιο, δεν πρέπει να του λείπει το κόκκινο μολύβι. Τί σημαίνει αυτό?
Στα επίσημα βιβλία των υπηρεσιών οι διαγραφές γίνονται με κόκκινο μολύβι. Με αυτό το μολύβι ο καθένας, που θέλει να λέγεται Χριστιανός Ορθόδοξος, θα διαγράψει απο σήμερα κάθε φταίξιμο του αδελφού του. Αδελφός του είναι κάθε άνθρωπος, γνωστός και άγνωστος, ορθόδοξος και μή.
Το μολύβι αυτό θα του χρησιμεύσει, όταν πλέον φύγει απο τον κόσμο αυτόν, σαν κλειδί, που θα ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου. Δηλαδή, εάν δεν τα διαγράψει με αυτό το μολύβι το κόκκινο, δεν μπορεί να ανοίξει τον Παράδεισο. Θα βάλει το μολύβι το κόκκινο επάνω στην κλειδαριά της πόρτας του Παραδείσου και θα ανοίξει με το που θα πεί : ” Θεός συγχωρήσοι σε ” και κάνοντας προσευχή για τον αδελφό, ο Παράδεισος θα ανοίξει!
Απο το Βιβλίο ” Η τέχνη της σωτηρίας “
-120x86.jpg)
