«Αν κανείς φέρει στο νου του κάποιον που τον λύπησε ή τον ζημίωσε ή τον ντρόπιασε ή τον κατηγόρησε χωρίς λόγο ή του έκανε οποιοδήποτε άλλο κακό, και αρχίσει να πλέκει λογισμούς εναντίον του, αυτός επιβουλεύεται την ίδια του την ψυχή, όπως οι δαίμονες, και είναι αρκετός μόνος του, για την καταστροφή του.
Αλλά τι λέω «να πλέκει λογισμούς»; Αν δεν τον θυμάται σαν ευεργέτη του, αδικεί τρομερά τον εαυτό του! Γιατί λες ότι πάσχεις; Αυτός σε καθαρίζει, και οφείλεις να τον θεωρείς σαν γιατρό σταλμένο από το Χριστό. Αυτό καθεαυτό, άλλωστε, το ότι πάσχεις, είναι δείγμα αρρωστημένης ψυχής. Αν δεν ήσουν άρρωστος, δεν θα έπασχες. Και πρέπει να ευγνωμονείς τον αδελφό, γιατί χάρη σ’ αυτόν έμαθες την πορεία της αρρώστιας σου. Οφείλεις επομένως να δέχεσαι όσα σου κάνει σαν θεραπευτικά φάρμακα σταλμένα από τον Ιησού.
Αν όμως όχι μόνο δεν τον ευχαριστείς, αλλά και λυπάσαι και τον κατηγορείς και πλέκεις λογισμούς εναντίον του, είναι σαν να λες στον Ιησού:
– Δεν θέλω να γιατρευτώ από Σένα! Δεν θέλω τα φάρμακά Σου! Θέλω να σαπίσω στα τραύματά μου! Θέλω να γίνω δούλος των δαιμόνων!
Αυτή όμως η αντίδραση είναι όλεθρος και κόλαση αιώνια για την ψυχή. Ενώ, αντίθετα, σωτηρία της είναι η τήρηση των εντολών του Χριστού, γιατί αυτές, σαν όργανα καυτηριασμού και καθαρτικά, την καθαρίζουν από τις κακίες. Όποιος επομένως θέλει και ποθεί να γιατρευτεί, είναι ανάγκη να υπομείνει όσα επιβάλλει ο γιατρός. Άλλωστε, ούτε ο άρρωστος εγχειρίζεται ή καυτηριάζεται ή πίνει καθάρσιο με ευχαρίστηση. Πείθει όμως τον εαυτό του ότι χωρίς αυτά είναι αδύνατο ν’ απαλλαγεί από την ασθένεια. Παραδίνεται λοιπόν στο γιατρό, ξέροντας ότι με λίγη ταλαιπωρία θα γλυτώσει από πολλή αδιαθεσία και πολυχρόνια αρρώστια. Καυτήρας τουΙησού είναι όποιος μας βλάπτει».
