π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ: «Είδα τις ακτίνες του φωτός…»

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ είναι μαζί με τον άγιο Σέργιο του Ραντονέζ και τον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη ένας από τους πιο τιμημένους αγίους της Ρωσίας και από τους πιο γνωστούς στη Δύση. Η λάμψη της αγιοσύνης του δεν γνωρίζει σύνορα.

Όμως αυτή η ακτινοβολία του δεν βασίζεται σε κάποιο γραπτό έργο. Αν εξαιρέσουμε τις Πνευματικές Διδαχές, ο άγιος Σεραφείμ δεν άφησε γραπτά. Η ακτινοβολία του μοναχού του Σάρωφ που ξεπρόβαλε από τα βάθη του ρωσικού δάσους γρήγορα ξεπέρασε αυτά τα όρια για να διαχυθεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ορισμένες από τις φράσεις του για την εσωτερική γαλήνη, τη χαρά της Ανάστασης και πολλές ακόμα λέγονται πλέον από πολλά χείλη όχι μόνο ορθοδόξων αλλά και χριστιανών κάθε ομολογίας και δόγματος.

Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται μέσα από τα λεγόμενά του. Η φήμη του Σεραφείμ οφείλεται κυρίως στους περίφημους Διαλόγους με τον Μοτοβίλοφ που μιλούν για την απόκτηση των καρπών του Αγίου πνεύματος. Αποτελούν ένα πολύ ξεχωριστό έργο που φτάνει στα μεγαλύτερα ύψη των μυστηρίων και χαράζει νέους δρόμους για την προσέγγιση του μυστηρίου του Θεού. Ένα μυστήριο που γεμίζει φως και ομορφιά από το Άγιο Πνεύμα.

Ο Υιός και το Πνεύμα, αυτά τα «δύο χέρια του Πατρός» όπως έλεγε αγία Ειρήνη ενεργούν σε απόλυτη αρμονία μέσα στον κόσμο. Το πνεύμα του Σεραφείμ έφτασε μέσω της χάριτος να διορθώσει και να ισορροπήσει και πάλι αυτή την αρμονία προς δόξα του Αγίου Πνεύματος το οποίο είχε περιφρονηθεί καθώς ο κόσμος δεν βίωνε τη δύναμη της μεταμόρφωσης μέσα από τα χαρίσματά του.

Στο επίκεντρο των Διαλόγων βρίσκεται η απόκτηση των δωρεών του Πνεύματος. Δεν περιορίζεται σε νουθεσίες αλλά μοιράζεται μια εμπειρία εσωτερικής μεταμόρφωσης. Όσο ακατάληπτο και αν μοιάζει αυτό το μήνυμα μπορεί, εφόσον αποτελέσει στόχο ζωής, να προκαλέσει την αλλαγή της ύπαρξης του χριστιανού. Άλλωστε η ίδια η επιθυμία της προσευχής, της ένωσης με τον Θεό δεν αποτελεί ένδειξη ότι το Πνεύμα ενεργεί μέσα στην καρδιά του πιστού; Διότι «κανείς δεν μπορεί να ονομάσει Κύριο τον Ιησού παρά μόνο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος» ( Α’ Κορ.12, 3 ) .

Η προσευχή είναι μια περιπέτεια. Η περιπέτεια ενός εξερευνητή που βυθίζεται στην άβυσσο της καρδιάς του και συναντά τον αόρατο φιλοξενούμενο. Πέρα από κάθε ηθικό ακτιβισμό, πρόκειται, όπως μας λέει ο Σεραφείμ, για μια άγρυπνη προσμονή που μας συνταράσσει. Είναι ένας τόπος σιωπής όπου σκάβουμε στα βάθη του εαυτού μας για να αφήσουμε χώρο σε εκείνον «που έρχεται προς εμάς».

Ο Σεραφείμ έχει τον δικό του τρόπο να προτείνει την απόκτηση των δωρεών του Πνεύματος ως στόχο της χριστιανικής ζωής και όχι απλώς ως μια εφαρμογή ηθικών αρχών. Και υπάρχουν απτά κριτήρια που μας κάνουν να αντιληφθούμε την ενέργειά του: είναι η χαρά , κυρίως αυτή που νιώθουμε μέσα στην κατάφαση της ανάστασης, είναι η εσωτερική ειρήνη ανεξάρτητα από όσα αναστατώνουν τη ζωή μας, είναι η απλότητα της καρδιάς που έχει παραδοθεί στη σοφία και είναι το φως, η φανέρωση του Αγίου Πνεύματος σε μια ψυχή που ανοίγεται ολοκληρωτικά.

Η προσευχή με τους αγίους είναι η ένωση με το νέφος των μαρτύρων που περιβάλλουν τον θρόνο του Θεού και μας οδηγούν στην άφατη δόξα. Προέρχονται από μεγάλες δοκιμασίες , «και έπλυναν τις στολές τους και τις λεύκαναν με το αίμα του Αμνού» ( Απ. 7, 14 ) .

Από το βιβλίο: π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ«Είδα τις ακτίνες του φωτός…» Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος Εκδόσεις: “Εν πλώ”