Εφόσον ο Χριστός έχει ολοκληρώσει το έργο της σωτηρίας και συνεχώς προσφέρει τους καρπούς της για να φέρει όλους τους ανθρώπους μαζί στη Βασιλεία του Θεού, οι χριστιανοί ως υπηρέτες του Χριστού υποχρεωμένοι να αγωνίζονται για την ένωση όλων των ανθρώπων σ’ αυτήν την Βασιλεία της τέλειας αγάπης, έχουν επίσης ορισμένες υποχρεώσεις προς εκείνους που δεν είναι χριστιανοί.
Στα ακόλουθα θα γίνει μία σύντομη απόπειρα να προβάλουμε τις υποχρεώσεις αυτές, η ακριβέστερα τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω από αυτές.
Ο Χριστός προσέφερε την θυσία του και αναστήθηκε από τους νεκρούς έξω από τα Ιεροσόλυμα και κυρίως έξω από τα Ιεροσόλυμα εμφανιζόταν μετά την ανάστασή του. Αυτό έγινε για να αγιάσει τους λαούς εκείνους που δεν είχαν κανένα είδος δεσμού με τον Θεό του Νόμου. Στην Επιστολή προς τους Εβραίους διαβάζουμε: «τοίνυν εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής τον ονειδισμόν αυτού φέροντες ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». (Εβρ. ιγ΄ 13-14). Η αναφορά γίνεται σαφώς προς την συνεχή ανάγκη να αφήνουμε πίσω τον κόσμο, να ανυψωνόμαστε πάνω από τον κόσμο για να μπορέσει ο κόσμος να οδηγηθεί στη συνέχεια στην αυτοϋπέρβαση.
Το να περιορίζεται όμως κανείς μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση που γίνεται στατική από τα περιορισμένα όρια της υπάρξεως σημαίνει να περιορίζεται μέσα στον κόσμο, και οι χριστιανοί δεν πρέπει να περιορίζονται ούτε μέσα στις εκκλησίες τους σαν να ήσαν μένουσες πόλεις, διότι λησμονείται έτσι ο κινητικός τους χαρακτήρας και χάνουν τον λόγο υπάρξεώς τους ως δρόμοι προς τον ουρανό. Οι χριστιανοί και οι χριστιανικές Εκκλησίες πρέπει πάντα να εργάζονται μεταξύ των ανθρώπων εκείνων που παραμένουν έξω από αυτές μέσα στον κόσμο για να υπερβαίνουν τον κόσμο ως στατική τάξη, να τον ανυψώνουν σε κατάσταση ανώτερη από την δική του.
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος μέσα στον κόσμο• δίδαξε και διακόνησε μέσα στον κόσμο. Μέσα στον κόσμο προσέφερε τον εαυτόν του θυσία και ετάφη. Αναστήθηκε από τους νεκρούς πάλι μέσα στον κόσμο• έστειλε τους μαθητές του μέσα στον κόσμο διδάσκοντάς τους ξένες γλώσσες με το Άγιο Πνεύμα, και μέσα στον κόσμο εργάζεται ακόμη, έστω κι αν το έργο του εκεί διεξάγεται τώρα κυρίως μέσω των μαθητών του, δηλαδή μέσω της Εκκλησίας. Κατά την διδασκαλία μας ο Χριστός είναι μέσα στον κόσμο αλλά είναι επίσης και στον ουρανό, στέλνοντας τους μαθητές του στον κόσμο με την υπόσχεση που έδωσε κατά την Ανάληψή του ότι θα είναι μαζί τους. Στο τέλος της επίγειας διακονίας του είπε πάλι, «ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου» ( Ιωάν. ιζ΄ 15).
Ο Χριστός είναι μέσα στον κόσμο αλλά και στον ουρανό. Ανεβαίνουμε προς τον επουράνιο Χριστό μέσω του επίγειου Χριστού μέσα σ’ ένα κόσμο που, ακόμη περισσότερο από την Εκκλησία, πάντα αναζητά να προχωρεί πέρα από οτιδήποτε συμβαίνει να είναι η παρούσα κατάστασή του, πάντα ποθεί κάτι καλύτερο, πάντα έχει την πεποίθηση ότι το status quo δεν είναι κατ’ ανάγκη οριστικό και τελικό.
Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε ο Χριστός ελκύει τον κόσμο προς τον εαυτόν του σε μία κατάσταση συνεχούς αλλαγής. Αποκαλύπτει τον εαυτόν του στον κόσμο σε κάθε νέο σκαλοπάτι του δρόμου σε κάποια νέα προοπτική έστω κι αν μπορεί να παραμένει κάποιος άγνωστος για τον κόσμο. Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να προχωρούμε σ’ αυτόν τον δρόμο μαζί με τον κόσμο και να λέμε στον κόσμο ποιό είναι αυτό το πρόσωπο που τον ελκύει.
Πρέπει να βοηθούμε τον κόσμο να θυμάται τι σημαίνει αληθινή πρόοδος, και αυτή είναι μία ιδιαίτερη υποχρέωση των Χριστιανών σήμερα σε μια εποχή που η πρόοδος του κόσμου έχει γίνει τόσο γρήγορη και γίνεται όλο και περισσότερο φανερό σε όλους ότι ο κόσμος δεν είναι καθόλου «μένουσα πόλη».
ΠΗΓΗ: ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, εκδ. ΤΗΝΟΣ, μετάφρ. Νίκου Τσιρώνη, ΑΘΗΝΑ 1989.
-120x86.jpg)
