«Ο Θεός είναι πανταχού παρών…»

Διάβασα κάπου: Όταν μια μεγάλη πληγή θέριζε το Λονδίνο, ο Κράβεν, απεφάσισε να εγκαταλείψη το Λονδίνο και να πάη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, για να αποφύγη τον κίνδυνο.

Ενώ, λοιπόν, ανέβαινε στο αμάξι του, άκουσε έναν υπηρέτη του να λέη σ’ έναν άλλο.

– Υποθέτω ότι ο Θεός του εγκατέλειψε το Λονδίνο και πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Αυτό ξάφνιασε τον Κράβεν και τον έκανε να σκεφθή: «Ο Θεός μου! Είναι πανταχού παρών και μπορεί να με φυλάξη όπου κι αν ευρεθώ. Θα μείνω εδώ». Καί έμεινε.

Καί σκέφθηκα:

Αλήθεια, αν πιστεύουμε στην πανταχού παρουσία του Θεού μας τότε… τότε γιατί ξεχνούμε πως μπορεί να είναι και στο πρόβλημα που μας ταλανίζει και το αφήνουμε να μας αφαιρή την γαλήνη;

Αν ο Θεός βρίσκεται παντού τότε… βρίσκεται και δίπλα στο πρόσωπο που πολύ αγαπούμε και που τώρα βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου. Δεν θα κάνη το καλύτερο; Αν ο Κύριός μας βρίσκεται παντού, τότε δεν θα είναι και δίπλα στο παιδί μας που ξεπορτίζει, δίπλα στο σύζυγο που αργά επιστρέφει, δίπλα στην κόρη που αντιδρά; Αρκεί εμείς με την προσευχή μας να τους θωρακίζουμε. Είμαστε πάντα και παντού κάτω από το στοργικό βλέμμα του Θεού Πατέρα.

Τού Θεού Πατέρα που με αγαπά πιο πολύ από ο,τι εγώ τον εαυτό μου.

Πού αγαπά τους δικούς μου πιο πολύ από ο,τι εγώ. Λοιπόν, θα επέτρεπε να γίνη κάτι που δεν θα απέβλεπε στην σωτηρία τους;

Είναι πανταχού παρών και αγαπά.
Είναι πανταχού παρών και προστατεύει.
Είναι πανταχού παρών και προνοεί.
Είναι πανταχού παρών και συγχωρεί.
Είναι πανταχού παρών και περιμένει.
Είναι πανταχού παρών και μακροθυμεί.
Είνα πανταχού παρών και προλαβαίνει.
Είναι πανταχού παρών και σκέπει.

Είναι πανταχού παρών, στα σκοτάδια μας και στο φως, στις πτώσεις μας και στους αγώνες μας. Στις αδυναμίες και τις αντοχές μας, στις αρνήσεις μας και τις ομολογίες μας. Στούς πόνους και στις χαρές μας. Κοντά μας στις μοναξιές και τις απογοητεύσεις μας, στις γκρίνιες και τις δοξολογίες μας.

Ο,τι κι αν έχουμε, όπως και αν είμαστε, μας έχει ο Θεός μας μέσα στη χούφτα του την πατρική. Μέσα στην πληγωμένη από την αχαριστία μας καρδιά Του. Όπως… Αν αυτό το συνειδητοποιήσουμε, αλήθεια, τότε δεν θα γεμίση η καρδιά η δική μας από εμπιστοσύνη, από διάθεσι αγωνιστική, από ευγωμοσύνη, από δοξολογίες και αγάπη;

Περιοδικό «Αγία Λυδία» τεύχος 434, Απρίλιος 2009