Οι νέοι στην ενορία

Μέσα στη Εκκλησία και στον ενοριακό χώρο ο νέος, έστω κι αν έχει απογοητευθεί από την κοινωνία και την οικογένειά του, έχει την δυνατότητα να βρεί την πραγματική εν Χριστώ κοινωνία, και το ενδιαφέρον του πραγματικού πατέρα.

Μπορεί, βέβαια, και μέσα στην Εκκλησία να γίνονται σφάλματα, αλλά τελικά, εκείνο που έχει αξία είναι ότι η Εκκλησία δεν είναι οργάνωση, αλλά Θεανθρώπινος οργανισμός, είναι το Σώμα του Χριστού. Ξέρουμε πολύ καλά ότι και οι πληγές του Σταυρού επάνω στο αναστημένο Σώμα του Χριστού είναι σημεία δόξης. Ο Απόστολος Θωμάς από τις πληγές αυτές είδε την Θεότητα του Χριστού, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς…

Όταν η Ενορία λειτουργεί σωστά, τότε είναι μια οικογένεια. Υπάρχει πνευματικός πατέρας, πνευματικά αδέλφια, κοινωνία αληθινή, που δεν προσδιορίζεται από τα στοιχεία της βιολογικής γέννησης, αλλά από τα στοιχεία της πνευματικής αναγέννησης. Η καλά οργανωμένη Ενορία είναι στην πραγματικότητα μια θεραπευτική κοινότητα, που λειτουργεί καλύτερα από ότι οι γνωστές ουμανιστικές και ψυχολογικές θεραπευτικές κοινότητες. Γιατί, εκτός από την συναισθηματική και ψυχολογική ασφάλεια και κάλυψη, ο άνθρωπος και ιδίως ο νέος λύει και τις εσωτερικές του αγωνίες, δίνει νόημα στην ζωή του. Αυτό γίνεται γιατί η Εκκλησία είναι χώρος μυστηρίου, είναι «το κατάλυμα των ανθρωπίνων ερώτων», είναι η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.

Μέσα στην Εκκλησία ο νέος άνθρωπος βιώνει την αληθινή αγάπη και την πραγματική ελευθερία. Καταλαβαίνει ότι η αγάπη δεν έχει σχέση με την βιολογική αναγκαιότητα, αλλά με την ελευθερία της πνευματικής αναγεννήσεως. Και η ελευθερία δεν εξαντλείται σε μια επιλογή δυνατοτήτων, αλλά σε οντολογική υπέρβαση του θανάτου, των αισθήσεων και των αισθητών.

Και αν ο νέος δεν μπορεί να βρει αυτόν τον οικογενειακό χώρο στην Εκκλησία, στην Ενορία, τον συναντά, κάποτε δε ύστερα από τραγική αναζήτηση στον χώρο των Ορθοδόξων Μοναστηριών. Εκεί βλέπει ότι η Εκκλησία είναι Νοσοκομείο και οικογένεια. Και καταλαβαίνει ότι μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα λύνονται όλα τα προβλήματα, κοινωνικά, οικολογικά, υπαρξιακά. Μόνον έτσι νοιώθουμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογία για να συντηρήσει τον κόσμο μέσα στην ανθρωποκεντρικότητά του, αλλά ζωή που ανακαινίζει και μεταμορφώνει αυτούς που εισέρχονται στον αγιασμένο χώρο της.

Σε κομματικούς χώρους, σε θρησκευτικές, ψυχολογικές και κοινωνικές οργανώσεις υπάρχει το συμφέρον, η υποβίβαση του ανθρώπου σε νούμερο. Και αυτό απογοητεύει τους ανθρώπους και τους απομονώνει ακόμη περισσότερο. Μέσα στην Εκκλησία, όταν λειτουργεί αυθεντικά, ο άνθρωπος δεν υποτάσσεται σε σκοπιμότητες, αλλά θεωρείται κατ’ εικόνα Θεού που οδηγείται στο καθ’ ομοίωσιν, είναι «κεκελευσμένος Θεός», κατά την εύστοχη παρατήρηση του Μ. Βασιλείου.

Ο Χριστός δεν είναι το έθιμο, ή συνήθεια, ή ιδέα, αλλά «η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ΄, 6).

Πηγές: Το βιβλίο «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί», του Μητρ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου