Κάποιος είχε με έναν άλλο κάποια απ’τις βλακώδεις διαφορές, που έχουμε συνήθως.
Κάποια στιγμή, δηλ., του ξύνισε του ενός η μούρη του άλλου, και είχανε δέκα χρόνια να πουν καλημέρα. Αυτός ήρθε και με βρήκε και ήθελε να κοινωνήσει. Τα είπαμε,
αναλυτικά.
Στο τέλος, λοιπόν, του λέω: “Πρέπει να συμφιλιωθείς με αυτόν τον άνθρωπο”. Εκείνος επέμενε (δεν ήθελε να συμφιλιωθεί).
Του είπα τότε και εγώ: “Κοίταξε, αν το βλέπεις έτσι, δεν μπορείς να κοινωνήσεις”.
Μου λέει: “Με τιμωρείτε;” και του απαντώ: “Όχι. Εσύ τιμωρείς τον εαυτό σου”. Με ξανακοιτάει με απορία.Του λέω τότε:
“Άκουσε κάτι:
Θέλεις νακοινωνήσεις; Ξέρεις τι είναι η Θεία Κοινωνία; Δηλ. νιώθεις ότι θα κοινωνήσεις με τον Θεό, ότι θα γίνεις μέτοχος της ζωής του Θεού, ότι θα έχεις τον Χριστό να κατοικεί στην καρδιά σου;”. “Ναι”, μου λέει. “Ωραία, τότε, πήγαινε και κοινώνησε!”, του απαντώ. Με ξανακοίταξε και του ξαναλέω: “Πήγαινε και κοινώνησε!”. Επειδή, όμως, με κοίταγε με απορία (σου λέει “προηγουμένως μου είπε να μην κοινωνήσω”) του λέω:
“Πριν κοινωνήσεις, όμως, θέλω να μου απαντήσεις σε ένα μου ερώτημα: Έστω πήγες και κοινώνησες… Υπόθεσε ότι, βγαίνοντας απ’την εκκλησία, βλέπεις μπροστά σου εκείνον που δεν του λες “καλημέρα”. Πες μου, ο Χριστός που είναι μέσα σου, θα πει “καλημέρα” στον Χριστό που είναι μέσα του;
Αλλά -του λέω- πριν μου απαντήσεις σκέψου ότι ο Χριστός συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν, χωρίς εκείνοι να του το ζητήσουν. Αν, λοιπόν, του μιλήσεις, καλά έκανες και κοινώνησες. Αν, όμως, δεν του μιλήσεις, έχεις καταλάβει τι έκανες;
Κατέβασες τον Θεό και την αγάπη του Θεού, στα μέτρα της δικιάς σου κακίας!”. Μου λέει: “Έχετε δίκιο”.
Απ’το βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Δαμασκηνού, “Σχέσεις ανδρογύνου πριν και μετά τον γάμο” -εκδ. Μυριόβιβλος
