Υπάρχουν καιροί πικροί, δυσβάστακτοι και βασανιστικοί. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς.
Στον πόλεμο της φιληδονίας πολλοί τραυματίζονται και υφίστανται οδύνες, πολύ δε περισσότερο σ’ αυτή την πνευματική μάχη δεχόμαστε πολλά τραύματα από τα πνεύματα του κακού…
ηττώμεθα κυρίως όταν βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη λογική μας, έως ότου επιδείξουμε ταπεινοφροσύνη, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας.
Στις ύβρεις εσύ να αντιπαρατίθεσαι με ταπεινοφροσύνη, όπως εγράφη και μας υποδεικνύεται από τους πατέρες, και αν συμβεί να πέσεις, εγέρσου και πάλι και να γνωρίζεις ότι λόγω της υπερηφάνειάς σου δοκιμάζεσαι με αυτές. Να καταφύγεις στην υπακοή και την αυτομεμψία , όχι να φύγεις από το κελί. Αν ο μοναχός δεν υποστεί διάφορους πειρασμούς και προσβολές, δεν ,μπορεί να γνωρίσει την αδυναμία του και να επιδείξει ταπεινοφροσύνη.
Η πνευματική ζωή δεν συνίσταται στο να απολαμβάνουμε ειρήνη και παρηγοριά∙ σημαίνει και τον πνευματικό σταυρό, δηλαδή να φέρουμε με γαλήνη τη στέρηση της παρηγοριάς.
Όσιος Μακάριος
Μοιάζει η ζωή μας με αρκετά βαθιά τάφρο, η οποία σε καιρό βροχής γεμίζει ώστε να γίνεται αδιάβατη, ενώ τον άλλο καιρό ξεραίνεται έτσι ώστε να μην κυλά καθόλου νερό σ’ αυτήν. Οι άγιοι πατέρες εκθειάζουν μια ζωή που να μοιάζει με μικρό ρυάκι, το οποίο πάντα κυλά και ποτέ δεν ξεραίνεται. Το ρυάκι αυτό είναι, πρώτον, προσβάσιμο, δεύτερον, ευχάριστο και χρήσιμο σε όλους τους διαβάτες, επειδή το νερό του είναι πάντα πόσιμο, και καθώς κυλά ήσυχα, γι’ αυτό και ποτέ δεν θολώνει.
Όποιος έχει τάση μάλλον προς την πνευματική ζωή, αυτός θα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως ώστε τους πάντες και τα πάντα να τα αφήσει στην κρίση του Θεού, και να προφυλαχθεί κυρίως από τη διγνωμία, ώστε να μην πραγματοποιηθεί εφ’ υμών το ρηθέν του αγίου Απόστολου Ιακώβου, του Αδελφοθέου, ότι «ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ» (Επιστολή Ιακώβου, κεφ. Α΄ 8)
Όσιος Αμβρόσιος
