Αγαπητοί μου αδελφοί, είναι αλήθεια μεγάλη, αγιογραφική, ότι όσες φορές ο εκλεκτός λαός του θεού έφυγε από τον αληθινό Θεό επέτρεπε ο Θεός δοκιμασίες τρομακτικές. Εάν μάλιστα μελετήσουμε την Παλαιά Διαθήκη θα δούμε ότι όταν ο Ισραηλιτικός λαός εγκατέλειπε τον αληθινό Θεό, ο Κύριος επέτρεπε πολλές μάστιγες.
Επέτρεπε στους αλλοεθνείς να τους κατανικούν, να τους ταλαιπωρούν, να τους σύρουν αιχμάλωτους, να τους φονεύουν.
Ήδη ευρισκόμεθα στο νέο Ισραήλ, στους πιστούς του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όσες φορές ο λαός μας ενωμένος και προσηλωμένος στον εσταυρωμένο , εργαζόταν και ζούσε θεάρεστα, ο Θεός επέτρεπε πλήθος ευλογιών. Είναι ομολογία των πάντων ότι στις ημέρες μας , άλλος περισσότερο κι άλλος λιγώτερο έχουμε εγκαταλείψει τον εσταυρωμένο Ιησού.
Πολλοί και μάλιστα χριστιανοί κατ’ όνομα ταλαντεύονται στην πίστη, έχουν περικλειστεί από πλήθος ανθρωπίνων κατασκευασμάτων, θωριών υλιστικών, αθεϊστικών, αιρετικών και πάσης φύσεως, θρησκειών παντός εχθρικών προς τον Θεόν κι έτσι, με την ατονία αυτής της πίστεως και με τη συνεχή απομάκρυνση, ο Κύριός μας, μας επισείει τον κώδωνα ρου κινδύνου.
Είναι αλήθεια ομολογούμενη, ότι για πρώτη φορά βρέθηκε άνθρωπος που θέλησε να καταργήσει τον νόμο του Θεού. Για πρώτη φορά βρέθηκαν άνθρωποι που θέλησαν να καταργήσουν εντολές Θεού. Η νεκρά θάλασσα είναι μία μαρτυρία τρανή των συνεπειών της ακολασίας . Τα Σόδομα και τα Γόμορα είναι η σημερινή Νεκρά Θάλασσα.
Φαντάζεστε, όταν σταματήσει ο άνθρωπος να ελέγχεται, τι τρομακτική κατάσταση δημιουργείται μέσα στην ψυχή του; Δεν υπάρχει περιθώριο μετανοίας για τους πωρωμένους. Η μετάνοια είναι δώρο Θεού και φυτρώνει στον ανθόσπαρτο κήπο της ψυχής και προβάλλεται από δύο μυροβόλα άνθη, από την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη.
Εάν έχει παραμείνει μέσα μας κάποια συνείδηση, η οποία μας ελέγχει για την παράνομη ζωή μας, θα πρέπει να την συδαυλίσουμε, θα πρέπει να την φωτίσουμε, θα πρέπει ν α την ενισχύσουμε, θα πρέπει να την τονώσουμε με την Αγία Γραφή, με την ολόθερμη προσευχή, με την συντομώτατη εκείνη και τόσο θαυματουργή ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησόν με».
Είναι ανάγκη μεγάλη να επιστρέψουμε όλοι. «Επιστρέψει με προς μετάνοιαν λέει ο υμνογράφος στην Υπεραγία Θεοτόκο, «και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα». Αλλά, ποιος από μας ,αγαπητοί μου αδελφοί, αναγνωρίζει αναρίθμητα πταίσματα στον εαυτό του;
Πολλές φορές αρεσκόμεθα να λέμε: «Είμαι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός, είμαι γεμάτος αμαρτίες. Και μέσα σ’ αυτήν την αόρατη φράση, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να κρύβουμε έναν υπερτροφικό εγωισμό χωρίς ίχνος αυτογνωσίας. Εάν θέλουμε λοιπόν, στις κρίσιμες ημέρες που περνάει η ψυχή μας και στις συνεχείς υπενθυμίσεις του Θεού, εάν θέλουμε την σωτηρία της ψυχής μας, μία και μόνη λέξη είναι απαραίτητη: μετάνοια.
Αυτήν την λέξη χρησιμοποίησε ο Πρόδρομος , ο προφήτης και βαπτιστής του Κυρίου μας, «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται και σήμερα: «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».
Αυτή την μετάνοια πρέπει να την αισθανθούμε ,στα κατάβαθα της ψυχής μας. Για να την αισθανθούμε πρέπει να σκάψουμε βαθιά μέσα μας, ν’ αφήσουμε τις υποκρισίες, ν’ αφήσουμε το «δε βαριέσαι, έχω καιρό…», ν’ αφήσουμε αυτές τις ιδέες που πιπιλίζουν πολλοί άνθρωποι σήμερα: «εδώ η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος». Η αλήθεια είναι ότι από δω αρχίζει η κόλαση κι από δω αρχίζει ο παράδεισος, ανάλογα με την χρήση της ελευθερίας της βουλήσεώς μας, που θα κάνουμε σ’ αυτήν την ζωή.
Ας ρίξουμε ένα βλέμμα μέσα σας ειλικρινές, όλοι μας, να δούμε πού βρισκόμαστε, να δούμε ποια είναι η σχέση μας με τον Θεό, τι μας πληροφορεί η συνείδησή μας για τον εαυτό μας, όχι τι μας πληροφορούν οι άλλοι για μας. Θα πρέπει να ανακαλύψουμε τους ογκόλιθους της αμαρτίας, δεν μας αφήνει όμως μία αμαρτία τρομακτική, και η οποία διαφεύγει της προσοχής, είναι ο εγωισμός.
«Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Εάν θέλουμε να μετανοήσουμε, οφείλουμε να ταπεινωθούμε. «Ταπεινωθώμεν τελωνικώς, μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς», αδελφοί. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στην ψυχή μας η οποιαδήποτε προσευχή χωρίς συναίσθηση. Όσες προσευχές κι αν κάνουμε, όσες φορές κι αν εξομολογηθούμε, κι αν κοινωνήσουμε, εάν αυτά τα πράγματα γίνονται τυπικά, χωρίς συμμετοχή της ψυχής, είναι όλα άχρηστα.
Εάν επιθυμούμε την σωτηρία μας, έχουμε υποχρέωση ιερή, πρώτος εγώ και μετά κι εσείς, να σταθούμε μπροστά στον εσταυρωμένο, να Τον κοιτάξουμε κατάματα και να Τον ρωτήσουμε τι γνώμη έχει για μας, ποια είναι η ζωή μας, είναι ευχαριστημένος από μας; Αυτή είναι η ειλικρίνεια κι αυτή η σκέψη μπορεί να οδηγήσει σε μετάνοια.
Έπειτα, μην ξεχνάμε, καθημερινά διαβάζουμε στις εφημερίδες δυστυχήματα, κηδείες, κάθε τόσο έχουμε ασθένειες τρομακτικές, καρκίνο, καρδιοπάθειες. Ένα και μόνο είναι σίγουρο γι’ αυτή τη ζωή, ότι μια μέρα θα φύγουμε είτε βίαια είτε φυσιολογικά και θα βρεθούμε οπωσδήποτε μπροστά στον Εσταυρωμένο, ο οποίος θα μας δείξει τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια, στα πόδια και στην πλευρά και θα πει στον καθένα μας: «Για σένα υπέφερα, μαστιγώθηκα, σταυρώθηκα, εσύ τι έκανες;». Ποια θα είναι η απολογία μας ;Είμαστε έτοιμοι να Του πούμε: «Κύριε, ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου», όπως είπε ο νεανίας ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θ’ ακούσουμε εκείνη τη φοβερώτατη φράση: «Πορεύεσθε απ’ εμού οι εργάται της ανομίας εις το πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένο τω διαβόλω και τοις αγγέλους αυτού;».
Εάν λαχταρούμε την φράση : «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν», είναι απαραίτητο να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα εναντίον της αμαρτίας, με το όπλο της μετανοίας. Ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, «έστω κι αν η ζωή του είναι μία ημέρα επί της γης», μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, δεν είναι δυνατόν να είναι χωρίς αμαρτία. Η συνεχής όμως μετάνοια είναι ιερό καθήκον για τη σωτηρία μας.
Εκείνο όμως το οποίο προέχει για μας, είναι να αισθανόμεθα την συντριβή, να αισθανόμεθα την ανάγκη να σηκωθούμε και να εγυρώμεθα αμέσως. Μετά από κάθε πτώση ν’ ακολουθεί μία ανάσταση, μετά από κάθε αμαρτία μια αρετή. Τότε θα μπορούμε να είμεθα οι σωστοί άνθρωποι, τότε θα μπορούμε να γευόμεθα τους καρπούς της χαράς και της ηρεμίας, της γαλήνης και της σωτηρίας που προσφέρει η μετάνοια.
Πάντα όμως αναφερόμενοι στην Υπεραγία Θεοτόκο να την παρακαλούμε εκ βάθους ψυχής λέγοντες: «Και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα επιστρέψει με προς μετάνοιαν».
Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ +Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
-120x86.jpg)
