Η τροφή της ψυχής

Η ψυχή τρέφεται με τον λόγο του Θεού, ιδιαιτέρως με τη μελέτη της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου.

Το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές των Αποστόλων πρέπει να τις διαβάζουμε όρθιοι μπροστά στις ιερές εικόνες, ενώ τους Ψαλμούς μπορούμε να τους διαβάζουμε καθιστοί. Από τη μελέτη της Αγίας Γραφής φωτίζεται και χαριτώνεται ο νους.

Πρέπει να εξασκήσουμε τον νου να εντρυφά στον νόμο του Κυρίου, ώστε με την καθοδήγηση του να ρυθμίζουμε και τη ζωή μας.

Είναι πολύ ωφέλιμο να μελετάμε με προσοχή τον λόγο του Θεού στην ησυχία. Για μια τέτοια απασχόληση, σε συνδυασμό με τα αγαθά έργα, ο Κύριος δεν θα μας στερήσει το έλεός Του. Όταν η ψυχή τρέφεται με τον νόμο του Θεού, γεμίζει από το χάρισμα της διακρίσεως του καλού και του κακού.

Όταν η μελέτη του θείου λόγου γίνεται στη ησυχία, ο νους βυθίζεται στις αλήθειες της Αγίας Γραφής και η καρδιά δέχεται τη θεϊκή θέρμη, η οποία στην ερημία φέρνει τα δάκρυα.
Αυτά θερμαίνουν ολόκληρο τον άνθρωπο και τον γεμίζουν με πνευματικά χαρίσματα, που γλυκαίνουν ανέκφραστα τον νου και την καρδιά. Κυρίως όμως πρέπει να επιδιώκεται η
μελέτη, για να αποκτηθεί η ειρήνη της ψυχής κατά το ψαλμικό: «Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμο σου» (Ψαλμ. ριη΄ 165).

«Πριν δεχθεί ο πιστός τον Παράκλητο, διδάσκει ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος, έχει την ανάγκη των ιερών κειμένων, ώστε να ανανεώνεται μέσα του από τη διαρκή μελέτη η έλξις προς το αγαθό και να φυλάγεται η ψυχή του από τους δρόμους της αμαρτίας.

Έχει ανάγκη τα ιερά κείμενα, γιατί δεν έχει λάβει ακόμη τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Όταν η δύναμη του Πνεύματος κατέρχεται στην ψυχή, τότε η ψυχή παιδαγωγείται μυστικά από το Πνεύμα και δεν χρειάζεται βοήθεια από κάτι αισθητό».

Ωφελεί επίσης την ψυχή η μελέτη της ιστορίας της Εκκλησίας, πως δηλαδή έλαβε αρχή και παραμένει μέχρι σήμερα, και πόσα υπέμεινε σε κάθε εποχή.

Η μελέτη όμως αυτή δεν πρέπει να συνοδεύεται από τη φιλοδοξία να επιδεικνύεις στους άλλους τις γνώσεις σου. Σκοπό έχει να στηρίζει και να παρηγορεί τον λογισμό σου, και όταν σου τεθεί κάποια ερώτησις να είσαι «έτοιμος προς απολογίαν».

Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ