Η συμφορά της αυτοκτονίας

Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κ. Διώτης – Θεολόγος και Δημοσιογράφος

Πάλιν παρατηρείται μία έξαρσις αυτοκτονιών. Πλησιάζουν τας 8.000 οι αυτοκτονήσαντες κατά τα έτη της οικονομικής κρίσεως. «Θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς».

Είναι πολλαπλή η συμφορά της αυτοκτονίας. Πρώτη συνέπεια είναι να μη χάνεται μόνον η ζωή, αλλά και η ψυχή. Η αυτοκτονία είναι μία απιστία και αθεΐα εν τη πράξει. Ο αυτόχειρ αρνείται τον Θεόν. Αποκόπτεται εντελώς από την ελπίδα προς τον Θεόν και αφαιρεί την ζωήν του, την οποίαν έλαβεν από τον Θεόν. Ο πιστός άνθρωπος, εις οιανδήποτε απόγνωσιν, θα λέγη «ήλπισεν η ψυχή μου επί τον Κύριον» και θα ακούη από το στόμα του Χριστού: «Εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Εν τω κόσμω τούτω η ζωή είναι το κορυφαίον αγαθόν και δι’ αυτό ο φόνος είναι μεγίστη αμαρτία και το μεγαλύτερον ποινικόν αδίκημα. Ο αυτόχειρ καταστρέφει το αγαθόν αυτό.

Ο αυτοκτονών βυθίζει όλα τα μέλη της οικογενείας του εις θρηνώδη κατάστασιν. Εάν δε είναι και αρχηγός οικογενείας, τότε και αδικεί τα μέλη της οικογενείας του, διότι αφήνει αυτά απροστάτευτα.

Ο αυτόχειρ είναι και επικίνδυνος εις την κοινωνίαν. Γίνεται και το κακόν παράδειγμα της τοιαύτης συμφοράς.
Τέλος, ο τερματίζων την ζωήν του φθάνει και εις το «άκρον άωτον» του εγωισμού του, διότι δεν αντέχει να βλέπουν οι άλλοι μίαν δυστυχίαν του.
Αδελφοί συνάνθρωποι της απελπισίας, με την βοήθειαν του Θεού και με όλας τας προσπαθείας σας πολλά διορθώνονται και επανακτώνται. Η ζωή όμως όταν αφαιρεθή δεν επιστρέφει.

Η ζωή είναι δώρον του Θεού και ουδείς δικαιούται να την καταστρέφη. Αλλά και το σώμα μας είναι «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος» (Α Κορ. ς 19) και «ο καταστρέφων το σώμα του θα καταστραφή από τον Θεόν» (Α Κορ. γ 17).

Δεν είναι δε μόνον η Εκκλησία η οποία αρνείται να τελέση την ακολουθίαν της κηδείας εις τον αυτόχειρα (εκτός και εάν υπάρχη φρενοβλάβεια), αλλά και εις την αρχαιότητα οι αυτοκτονούντες ήσαν όνειδος της κοινωνίας. Εις τας αρχαίας Αθήνας υπήρχε νόμος δυνάμει του οποίου εθάπτετο εκτός του κοινού νεκροταφείου ο εκουσίως τερματίζων την ζωήν του. Εις δε την Κύπρον και την Ρώμην τα σώματα των αυτοκτόνων ερρίπτοντο βορά των σαρκοβόρων αγρίων ζώων. Επίσης εις τας Θήβας οι αυτόχειρες δεν ετύγχανον ουδεμιάς επιταφίου τιμής.