Δύο πρόσωπα που αγαπιούνται, θέλουν να βρίσκονται παντοτινά αχώριστα.
Πολλοί βέβαια χριστιανοί επιθυμούν να είναι μαζί με το Χριστό δοξασμένοι, αλλά δεν θέλουν να είναι μαζί Του και στην ατίμωση και στο Σταυρό.
Προσεύχονται να κληρονομήσουν τη βασιλεία Του, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν μαζί Του.
Έτσι φανερώνουν ότι η καρδιά τους δεν είναι ειλικρινής και ότι δεν αγαπούν αληθινά το Χριστό.
Και, για να πούμε την αλήθεια, αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους παρά το Χριστό.
Γι΄αυτό ο Κύριος λέει: “Και ός ού λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ούκ έστι μου άξιος” (Ματθ. 10, 3.
Ο πραγματικός φίλος μας φαίνεται στη δυστυχία μας.
Έτσι και ο άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το Χριστό: Στον κόσμο αυτό συμπορεύεται με το Χριστό.
Η καρδιά του προσκολλάται σ΄Αυτόν. Υπομένει μαζί Του αγόγγυστα τα πάθη και το Σταυρό.
Και θα είναι στην αιωνιότητα αχώριστα πια κοντά Του. Ο άνθρωπος αυτός λέει απ΄την καρδιά του: “Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν έστι” (Ψαλμ. 72, 2.
Δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον.
Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, αυτός αγαπάει και τον πλησίον του.
Όποιος αγαπάει πολύ ένα πρόσωπο, αγαπάει και εκείνον που συνδέεται μ΄αυτό.
Η πηγή της αγάπης προς τον πλησίον είναι η αγάπη προς το Θεό.
Και αντίστροφα, η αγάπη προς το Θεό φαίνεται από την αγάπη προς τον πλησίον.
Είναι φανερό λοιπόν ότι όποιος δεν αγαπάει τον πλησίον του, δεν αγαπάει και το Θεό, όπως διδάσκει ο Απόστολος: “Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν, ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ΄αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού”. (Α΄ Ιω. 4, 20-21).
