Η Ανάστασή του είναι ΠΑΝΤΑ συν-ανάσταση του ανθρώπου. Χριστός και άνθρωπος πιασμένοι από το χέρι

των Αθανάσιου Παπαθανασίου, Αργυρούς Θεοφανίδου

Είναι υπέροχο που αυτή η ευχή ξεχείλισε γύρω μας, καθώς ζύγωνε το Πάσχα!

Θα έχετε προσέξει ότι την έκαναν ένθεοι και άθεοι, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία: Δίψα για ζωή, ελπίδα για ζωή αληθινή, απελευθερωμένη από κάθε θάνατο!!!

Θέλω να πω δυο λόγια, ειδικά σε όσους φίλους μου δηλώνουν άθεοι, με όλο μου τον σεβασμό προς την έγνοια τους για τη δικαιοσύνη και για την ανθρωπιά.

Η έννοια της Ανάστασης και της Επ-ανάστασης (όπως τη νοούν, ως ανατολή ενός νέου κόσμου, όπου το άδικο θα τερματιστεί) είναι αδιανόητες δίχως τον Χριστιανισμό. Είτε δέχεται είτε δεν δέχεται κάποιος τη χριστιανική πίστη, η έννοια της Ανάστασης και της κατάργησης του κακού (σε κάθε του μορφή) αποτελεί χριστιανική συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι “αναστάσεις” που παρουσιάζονται σε άλλες θρησκείες (όπως λ.χ. στη αρχαία ελληνική, με τον μύθο της Περσεφόνης) είναι εντελώς άλλο πράγμα. Στην οπτική των άλλων θρησκειών ο χρόνος είναι κυκλικός, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για πάντα θα υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει τώρα. Η Περσεφόνη “ανασταίνεται” μεν κάθε άνοιξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ξαναπεθαίνει άλλες τόσες φορές! Ο κύκλος είναι αιώνιος κι αδιάρρηκτος, και ο θάνατος ακατάργητος. Αιώνια είναι και η αδικία, με το δίκο με να την αντιπαλεύει, αλλά να μην κυριαρχεί οριστικά ποτέ. Με δυο λόγια, στο μοντέλο αυτών των θρησκειών, ένας άλλος κόσμος ΔΕΝ είναι εφικτός. Αντιθέτως, η Βίβλος και ο Χριστιανισμός έφεραν την ένοια του ευθύγραμμου χρόνου, δηλαδή της πορείας του κόσμου προς ένα μέλλον το οποίο δεν έχει ξαναϋπάρξει: της πορείας προς το απόλυτα καινούργιο! Ναι! Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Αυτό σημαίνει σπάσιμο του κύκλου και τίναγμα του ταξιδιώτη κόσμου προς το αδιανόητο. Ιδού η έννοια της επανάστασης.

Για τα παραπάνω υπάρχουν πλήθος επιμέρους ζητήματα, θεολογικά, ιδεολογικά και πολτικά. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν θα καταπιαστώ μαζί τους. Στέκω στην επίγνωση της γενεαλογίας των ανθρωπίνων ιδεών. Και περιμένω από όλους, από την Κυριακή του Πάσχα, να λένε: “Χριστός Ανέστη!”. Αυτό δεν είναι πια ευχή. Είναι δήλωση. Είναι κατάφαση του ότι, ναι, η ευχή που μέχρι χθες έδινα (“καλή Ανάσταση”) δεν ήταν κενή από κάθε νόημα, αλλά όντως δύναται να γίνει πραγματικότητα. Και δείτε ότι στην συνήθη βυζαντινή εικόνα της Ανάστασης, ο Χριστός ποτέ δεν ανασταίνεται μόνος. Η Ανάστασή του είναι ΠΑΝΤΑ συν-ανάσταση του ανθρώπου. Χριστός και άνθρωπος πιασμένοι από το χέρι.

Ένθεοι και άθεοι φίλοι, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!