Γι’ αυτούς που αγαπούν τον θάνατο

Τάδε έφη Κύριος, ο Δημιουργός ουρανού και γης, διά του προφήτου Του.

Εκείνος ο οποίος μισεί τη σοφία του Θεού, μισεί τον Θεό και όποιος μισεί τον Θεό, τί άλλο του απομένει για να αγαπήσει παρά τον θάνατο;

Δεν είναι όλα, όσα βρίσκονται έξω από τον Θεό, θάνατος; Ο ήλιος και τα άστρα, οι θάλασσες και τα βουνά, τα ζώα και τα φυτά – τί είναι όλα αυτά, παρά νεκρό χώμα, που παίρνει μορφή και ζωή από τη δύναμη του Θεού, από τον λόγο του Θεού, από τη σοφία του Θεού;

Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό, όχι μόνον τον Θεό δεν αγαπά αλλά και οτιδήποτε είναι εκ του Θεού: ούτε την ομορφιά των άστρων αγαπά, ούτε την αρμονική τάξη των θαλασσών και των ορέων, ούτε τη ζώσα δύναμη που βρίσκε­ται μέσα στα ζώα και στα φυτά. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό, αφαιρεί νοερά και απομακρύνει από τη φύση τον Θεό Δημιουργό. Τί απομένει τότε; Μόνο νεκρή σκόνη, άμορφη, σκοτεινή, μόνον θάνατος. Ακόμη και αυτή, η σκόνη, από τον Θεό έχει πλαστεί· και όποιος βλασφημεί κατά του Θεού, ακόμη και αυτός, πρέπει να επιστρέψει στον Θεό αυτήν τη σκόνη· και ό,τι απομείνει μπορεί να το αγαπήσει. Τί απομένει; Μόνον αυτό που δεν αγγίζει τον Θεό, δηλαδή ο θάνατος, η αμαρτία και ο διάβολος.

Εκείνος, ο οποίος δεν αγαπά τον Θεό, ουσιαστικά αγαπά τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο. Καθένας ο οποίος βλασφημεί τον Θεό είναι παίγνιο του διαβόλου, καρπός της αμαρτίας και πιόνι του θανάτου.

Αν αποστρεφόμαστε Εσένα Κύριε, ο Οποίος όλους τους αγαπάς, τότε δεν έχουμε κανέναν ούτε κάτι να αγαπάμε. Διότι αυτό που αγαπάμε επί της γης, το αγαπάμε εξαιτίας Σου και η ικανότητά μας να αγαπάμε προέρχεται από Σένα.

Πόσο ανόητος είναι εκείνος που αγαπά τις ηλιαχτίδες και αποστρέφεται τον ήλιο· εκείνος που αγαπά τη σταγόνα του νερού και αποστρέφεται την πηγή του.

Ω! Κύριε, Ψυχεραστά, η Αγάπη των πάντων, έμπνευσέ μας με τη ζωογόνο αγάπη για Σένα, Φιλάνθρωπε.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ.93-94)