Κανένας, ποτέ, δεν απομακρύνθηκε από τον Θεό επειδή θέλησε να γίνει καλύτερος!
Κανένας, ποτέ, δεν έφυγε από την εκκλησία, επειδή δυσκολευόταν να κατανοήσει το πιστεύω της!
Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ποτέ δεν ξεκόβει από την εκκλησία και από τον Θεό για κάποια λογική αιτία· για κάτι το καλύτερο, το πνευματικότερο, το αγιώτερο.
Ο Χριστός στην παραβολή του μεγάλου Δείπνου αναφέρει τρεις αιτίες, τρεις λόγους που κάνουν τον άνθρωπο να γυρίζει την πλάτη του στον Θεό: τον εγωισμό, τα εγκόσμια, το sex.
Στην παραβολή του μεγάλου Δείπνου:
• ο πρώτος προσκεκλημένος αρνήθηκε την πρόσκληση του Άρχοντα για το Βασιλικό Δείπνο, γιατί, λέει, είχε αγοράσει χωράφι·
• ο δεύτερος, γιατί ήθελε να δοκιμάσει τα πέντε ζευγάρια βόδια· και
• ο τρίτος, επειδή παντρεύτηκε.
Σε πρώτη ματιά, αν τα ιδεί κανείς αυτά (τις δικαιολογίες) δεν βρίσκει σ᾽ αυτές κάτι το μεμπτό. Τότε γιατί ο Κύριος είπε: «κανένας από αυτούς δεν θα γευθή το Δείπνο μου» (Λουκά 14, 24); Πού ήταν το λάθος τους; Σε τι έσφαλαν;
Απλούστατα έκαμαν λάθος αξιολόγηγη· λάθος ιεράρχηση· λάθος εκτίμηση. Έδωσαν προτεραιότητα σε υλικά και δευτερεύοντα· και όχι στην βασιλεία του Θεού και στην σωτηρία της ψυχής τους.
* * *
Η πρώτη αιτία, που οδηγεί την ψυχή μακριά από τον Θεό είναι η υπερηφάνεια. Όταν το εγώ του ανθρώπου γεμίζει από αυτάρκεια και αυταρέσκεια και πιστεύει ότι τα ξέρει όλα· και ότι δεν έχει ανάγκη διδασκαλίας από κανένα· ούτε από τον Θεό! Η υπερηφάνεια συνήθως είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται ανάμεσα σε ανθρώπους, που η λίγη γνώση που απέκτησαν, μπαίνει σε άδειο κεφάλι, και ενεργεί όπως το κρασί σε άδειο στομάχι!
Δεύτερη αιτία είναι τα εγκόσμια-τα υλικά. Η ψυχή απορροφάται τόσο πολύ με τις δραστηριότητες, τις ηδονές, την προσωρινή ασφάλεια… που ο Θεός θεωρείται πιά σαν μια περιττή, παραπανίσια, ευλάβεια.
Η ζωή τέτοιων ανθρώπων καταντάει τόσο εξωστρεφής που η πνευματική ζωή (η ζωή του έσω ανθρώπου) πιά αφανίζεται και ουσιαστικά εκμηδενίζεται! Σ᾽ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι πολιτικοί· οι κοινωνικά αναρριχώμενοι (εκείνοι που κυνηγάνε τα αξιώματα)· και φεύγουν από την εκκλησία γιατί τάχα με τον σταυρό δεν μπορείς να πας μπροστά.
Καί τρίτη αιτία είναι η σάρκα· το sex· όταν η αισθησιακή εμπειρία έχει προβάδισμα έναντι του πνεύματος. Τότε η θυσία γίνεται όλο και πιο ενοχλητική· και το σώμα καταντάει αντικείμενο λατρείας. Καί η άσχημη ζωή οδηγεί σε άρνηση του Θεού.
Όμως το κακό δεν σταματάει εδώ! Συνεχίζεται!
Καί έρχεται το επόμενο βήμα…
Γιά να δικαιολογήσει την απομάκρυνσή του από τον Θεό, ο άνθρωπος, στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας της εκκλησίας! Θα τον ακούσεις να λέει: Εγώ δεν πιστεύω στην εξομολόγηση! Καί θέλει να πεί: Ναί, το παραδέχομαι ζω στην αμαρτία, μα επειδή δεν θέλω να την διακόψω, θα καλύψω την ενοχή μου με ένα λογικοφανές κάλυμμα πολεμώντας το φάρμακο!
Καί όταν ειρωνεύεται εκείνους που πιστεύουν στην ύπαρξη της κόλασης και τους χαρακτηρίζει ηλίθιους, στην πραγματικότητα είναι σαν να λέει: γνωρίζω πολύ καλά πως ο,τι σπείρω θα θερίσω· και επειδή θερίζω για τον εαυτό μου κακό, κλήρος μου θα είναι η κόλαση. Μα, η σκέψη αυτή, επειδή με τρομάζει, ο μόνος τρόπος για να έχω «ήσυχη» την συνείδησή μου είναι να αρνηθώ την ύπαρξή της (της κόλασης)!
Γι᾽ αυτό, αδελφοί:
Ας προσέχωμε:
• Εκείνος που δεν έχει το θάρρος να ιδεί την πραγματικότητα – τις αληθινές αιτίες που τον απομακρύνουν από τον Θεό – θα καταφεύγει συνεχώς στο καμουφλάρισμά τους και στην δικαίωσή του!
Ας μη ξεχνάμε:
• Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε ένα ορθολογιστή καθηγητή πανεπιστημίου και ένα πνευματικά καθυστερημένο, είναι ότι, από τον πρώτο θα ακούσεις πιο «παράλογες» δικαιολογίες!
-120x86.jpg)
