Για τις πέν­τε πλη­γές του Χρι­στού

 του Α­γίου Νι­κο­λά­ου Βε­λι­μίρο­βιτς

Μού γρα­φεις ο­τι α­κου­σες α­πο η­λι­κι­ω­με­νες γυ­ναί­κες κα­ποιο πα­ρα­μυ­θι για τις πεν­τε πλη­γες του Ι­η­σού, και ρω­τας που βρε­θη­κε αυ­το το πα­ρα­μυ­θι;
Δια­βα­στε την Και­νη Δι­α­θη­κη! Μην ντρο­πι­α­ζε­στε μπρο­στα στον ου­ρα­νο και τη γη με τη α­γνοι­α της πι­στης σας! Α­φη­στε στην α­κρη ο­λες τις αλ­λες σπου­δες και α­να­γνω­σμα­τα με­χρι να μα­θε­τε πρω­τα αυ­το που ει­ναι το πι­ο ση­μαν­τι­κο και πι­ο σω­τη­ρι­ο. Πρω­τα ερ­χε­ται η ε­πι­στη­μη πε­ρι πι­στε­ως και κα­το­πιν οι υ­πο­λοι­πες σπου­δες…

Οι πεν­τε πλη­γες του Ι­η­σού δεν ει­ναι λο­γι­α αλ­λα φο­βε­ρη πραγ­μα­τι­κο­τη­τα. Γι αυ­το ει­ναι κα­λυ­τε­ρα να τις γνω­ρι­ζου­με και α­πο τα λο­γι­α. Δυ­ο πλη­γες στα χε­ρια, δυ­ο πλη­γες στα πο­δια και μι­α στα πλευ­ρα. Ο­λες α­πο μαύ­ρο σι­δε­ρο και α­κο­μα πε­ρισ­σο­τε­ρο α­πο την κα­τα­μαυ­ρη αν­θρω­πι­νη α­μαρ­τι­α. Τρυ­πη­με­να τα χε­ρια που ευ­λο­γη­σαν. Τρυ­πη­με­να τα χε­ρια που περ­πα­τη­σαν και ο­δη­γη­σαν στη μο­νη ορ­θη ο­δο. Τρυ­πη­με­νο στο στη­θος, α­πο το ο­ποί­ο ξε­χυ­νο­ταν πυ­ρι­νη ου­ρα­νι­α α­γα­πη στα πα­γω­με­να αν­θρω­πι­να στη­θη.

Ε­πε­τρε­ψε ο Υι­ος του Θε­ου, να Τού τρυ­πη­σουν τα χε­ρια ε­ξαι­τι­ας των α­μαρ­τι­ων πολ­λων χε­ριών – δα­ση χε­ριών – τα ο­ποί­α φο­νευ­σαν, ε­κλε­ψαν, ε­κα­ψαν, αρ­πα­ξαν, πα­γι­δευ­σαν, βι­αι­ο­πρα­γη­σαν. Καί να του τρυ­πη­σουν τα πο­δια για τις α­μαρ­τι­ες πολ­λων πο­διών – δα­ση πο­διών – που περ­πα­τη­σαν στο κα­κο, συ­λη­σαν την α­θω­ο­τη­τα, κα­τα­πα­τη­σαν το δι­και­ο, μο­λυ­ναν τα ι­ε­ρα και πα­τη­σαν την κα­λο­συ­νη. Καί του τρυ­πη­σαν το στη­θος ε­ξαι­τι­ας πολ­λων πε­τρω­με­νων καρ­δι­ων – ντα­μα­ρια καρ­δι­ων – στις ο­ποί­ες γεν­νη­θη­κε κα­θε μο­χθη­ρι­α και κα­θε α­σε­βει­α και οι ι­ε­ρο­συ­λοι λο­γι­σμοί και οι κτη­νω­δεις ε­πι­θυ­μι­ες και στις ο­ποί­ες με­σα α­πο ο­λους τους αι­ω­νες σφυ­ρη­λα­τη­θη­καν κο­λα­σμε­να σχε­δι­α α­δελ­φού ε­ναν­τι­ον α­δελ­φού, γεί­το­να ε­ναν­τι­ον γεί­το­να, αν­θρω­που ε­ναν­τι­ον του Θε­ου.

Τα χε­ρια του Ι­η­σού τρυ­πη­θη­καν για να θε­ρα­πευ­θούν του κα­θε­νος τα χε­ρια α­πο τα α­μαρ­τω­λα ερ­γα. Τα πο­δια του Ι­η­σού τρυ­πη­θη­καν για να ε­πι­στρε­ψουν κα­θε­νος τα πο­δια α­πο τους α­μαρ­τω­λούς δρο­μους. Το στη­θος του Ι­η­σού τρυ­πη­θη­κε για να πλυ­θεί κα­θε καρ­διά α­πο τις α­μαρ­τω­λες ε­πι­θυ­μι­ες και σκε­ψεις.
Ο­ταν ο α­παί­σι­ος Κρομ­βελ, δι­κτα­το­ρας της Αγ­γλι­ας, αρ­χι­σε να αρ­πα­ζει την πε­ρι­ου­σι­α των μο­νων και ε­κλει­νε τα μο­να­στη­ρια, ε­γι­νε σε ο­λο­κλη­ρη την αγ­γλι­κη χω­ρα μι­α θο­ρυ­βω­δης λι­τα­νεί­α α­πο με­ρι­κες χι­λιά­δες αν­θρω­πι­νες ψυ­χες σε εν­δει­ξη της λα­ι­κης α­πο­δο­κι­μα­σι­ας. Μπρο­στα πη­γαι­ναν ση­μαι­ο­φο­ροι με την ε­πι­γρα­φη στις ση­μαί­ες : «Οι πεν­τε πλη­γες του Ι­η­σού» και ε­ψελ­ναν υ­μνους εκ­κλη­σι­α­στι­κούς και τε­λού­σαν λει­τουρ­γι­ες προς τον Θε­ο στους α­γρούς. Φο­βη­θη­κε ο α­παί­σι­ος δι­κτα­το­ρας πο­λυ και πε­ρισ­σο­τε­ρο φο­βη­θη­κε ε­κεί­νες τις ση­μαί­ες πα­ρα ο­τι­δη­πο­τε αλ­λο και μεί­ω­σε τη βι­αι­ο­πρα­γι­α του.
Οι πεν­τε πλη­γες του Ι­η­σού ας σού μα­θουν, να φρον­τι­ζεις τις πεν­τε αι­σθη­σεις σου για τον ζων­τα Θε­ο.
Οι πεν­τε πλη­γες του Ι­η­σού ει­ναι πεν­τε πη­γες πεν­τα­κα­θα­ρου αι­μα­τος, με το ο­ποί­ο πλυ­θη­κε το αν­θρω­πι­νο γε­νος και α­γι­α­σθη­κε η γη. Απ’ αυ­τες τις πεν­τε πλη­γες χυ­θη­κε ο­λο το αι­μα του Δι­και­ου, ο­λο με­χρι την τε­λευ­ταί­α στα­γο­να. Ο Θαυ­μα­τουρ­γος Κυ­ρι­ος, που ή­ξε­ρε να πολ­λα­πλα­σι­α­σει τους αρ­τους και με πεν­τε αρ­τους να χορ­τα­σει πεν­τε χι­λιά­δες πει­να­σμε­νους, πολ­λα­πλα­σι­α­ζει ε­κεί­νο το πεν­τα­κα­θα­ρο αι­μα Του και μ’ αυ­το τρε­φει και ε­νω­νει σε χι­λιά­δες να­ούς πολ­λα ε­κα­τομ­μυ­ρι­α πι­στων. Αυ­το ει­ναι η Θεί­α Κοι­νω­νι­α.

Τη Μ. Πα­ρα­σκευ­η πλη­σι­α­σε ψυ­χι­κα μα­ζι με την Πα­να­γι­α Θε­ο­μη­το­ρα κα­τω α­πο το Σταυ­ρο για να σε πλυ­νει ε­κεί­νο το ζω­ο­ποι­ο αι­μα α­πο τις πεν­τε πλη­γες του Ι­η­σού. Γιά να μπο­ρείς με την κα­θα­ρι­σμε­νη και α­να­ζω­ο­γο­νη­με­νη ψυ­χη να φω­να­ξεις την Κυ­ρι­α­κη μα­ζι με τις Μυ­ρο­φο­ρες: Χρι­στος Α­νε­στη!

*Α­πο το βι­βλι­ο του «Δρο­μος δι­χως Θε­ο δεν αν­τε­χε­ται», Εκδ. Εν πλω, σ.76-78