Ας προλάβουμε πριν να είναι αργά…

Του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Το άγγελμα του αιφνιδίου θανάτου γνωστών μας, κυρίως, ανθρώπων μας φέρνει στο ενδεχόμενο του δικού μας ξαφνικού θανάτου. 

Η προσπάθεια να παρακάμψουμε την πραγματικότητα αυτή, με την ψευδαίσθηση ότι αποκλείεται να συμβεί σε μας, δείχνει πνευματική ανωριμότητα και αφέλεια. Άλλωστε, και αν η ξαφνική αναχώρηση από αυτόν τον κόσμο δεν συμβεί σε μας, ίσως συμβεί σε εκείνους που οι σχέσεις μας έχουν διασαλευθεί.
Πού θα τους βρούμε τότε για να «τα βρούμε»; Πώς θα τους πούμε το «συγγνώμη» μας; Με ποιον τρόπο θα αγκαλιαστούμε και θα συμφιλιωθούμε;

Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει στην προς Εφεσίους Επιστολή του (4,26) «η δύση του ήλιου ας μη σας βρίσκει ακόμα οργισμένους». Γιατί η κάθε δύση μας θυμίζει τη δύση της ζωής μας όπως και η κάθε ανατολή τη νέα δυνατότητα που μας δίνεται να ζήσουμε «εν καινότητι ζωής».

Όσο είναι καιρός:

– Ας μιλήσουμε σ’ όσους ψυχράνθηκαν μαζί μας και ας έχουμε δίκαιο! Σημασία δεν έχει η ειρήνη της καρδιάς μας; Ποιο σημαντικό δεν είναι η ενότητα από την ανθρώπινη δικαιοσύνη;

– Ας πούμε σ’ αυτούς που είναι σημαντικοί στη ζωή μας την αλήθεια αυτή που νοιώθουμε. Γιατί στη σιγή που ακολουθεί δεν θα τ’ ακούσει ποτέ.

– Ας παλέψουμε να ζήσουμε αγαπημένοι και καρδιακά ενωμένοι, γιατί «θα έλθει η νύκτα» και δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Βέβαια, ποτέ δεν θα μπορέσει κανένας άνθρωπος να πει ότι «έκανα ό,τι ήθελα, έζησα όπως ήθελα». Ο λόγος του αββά Σισώη, λουσμένος μέσα στο φως του Χριστού λίγο πριν κοιμηθεί αιώνια ότι «ακόμα δεν έβαλα αρχή μετανοίας», δείχνει την ανθρώπινη πραγματικότητα μπροστά στην απεραντοσύνη της αγιότητας του Θεού. Όπως και η κατάθεση της αυτοκριτικής του Αρχιεπισκόπου Σωφρονίου (του τελευταίου Αρχιεπισκόπου Κύπρου επί Τουρκοκρατίας και πρώτου επί Αγγλοκρατίας) ότι «τα έργα ημών φέρουσιν δυστυχώς την σφραγίδα της ευτέλειας, ως πάντα τα ανθρώπινα. Αρκεί ημίν μόνον ότι επράξαμεν ως ηδυνάμεθα και ουχί ως ηβουλόμεθα».

Έτσι ως άνθρωποι, ζώντας με ανθρώπους, αναπόφευκτα κάποιες παρεξηγήσεις θα μας συμβούν. Ο αιφνίδιος θάνατος, ο δικός μας ή των άλλων, μας στερεί τη δυνατότητα της «συγγνώμης», της συν-χώρεσης που κάνει τόπο στην καρδιά για να χωρέσει τον «άλλο» πού είναι συν-άνθρωπος, αδελφός, συν-ταξιδιώτης.

Μακάρι να μπορούσαμε να πλαταίνουμε συνεχώς την καρδιά για να χωρέσουν όλοι.

Μακάρι να μπορούσαν οι καρδιές να συγχωρέσουν όλους.

Μακάρι να γίνουμε όπως ο Θεός μας θεωρεί «ως μη γενόμενα» τα μετανοημένα αμαρτήματά μας και μας αποκαθιστά στην αρχική μας θέση.

Τότε θα γινόταν ο θάνατός μας όντως μετάβαση «εκ του θανάτου εις τη ζωήν» και καμιά φοβία περί αιφνιδίου θανάτου δεν θα τάρασσε την ειρήνη της καρδίας μας. Αμήν!