H αγιαστική χάρις, λοιπόν, παρέχεται μέσα στην Εκκλησία μέσω των Κληρικών και αυτό λαμβάνει χώραν ανεξάρτητα από την αγιότητα των προσώπων αυτών.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ο Θεός, βέβαια, θα κρίνει, αυστηρότατα μάλιστα, τους παραβάτες Κληρικούς Του, αλλά την αγιαστική χάρι δεν θα τη στερήσει από την Εκκλησία Του εξαιτίας αυτών, ούτε θα την παρέχει σ’ αυτήν παρακάμπτοντάς τους. Έτσι το θέλει! Ιδιαίτερα κατανοητή μπορεί να γίνει η θέση μας αυτή, αν σκεφθούμε ότι και στην καθημερινή πραγματικότητα έχουμε ανάλογα παραδείγματα εγκυρότητος ενεργειών, ανεξάρτητα από την προσωπική ποιότητα του ενεργούντος:
Ο συμβολαιογράφος, ο δικαστής, ο ιατρός, ο υπουργός, σφραγίζουν, υπογράφουν, ενεργούν πράξεις έγκυρες, λόγω αρμοδιότητος και όχι προσωπικής ποιότητος.
Με βάση αυτά, καταλήγουμε ότι υπάρχουν οι αντιπρόσωποι του Θεού, επειδή ο Ίδιος το έχει ορίσει. Όμως εδώ έχουμε ένα παράδοξο. Αυτή η δύναμη, ο Θεός τελοσπάντων, όταν δεν μπορεί ν’ αγιάσει τους ίδιους τους εκπροσώπους Του, πως έχει την «απαίτηση» ν’ αγιάσουν αυτοί όλο τον άλλο κόσμο;
Εξάλλου και μόνο η κατά τη διάρκεια της Ιστορίας επιβίωση της Εκκλησίας, παρά την αμαρτωλότητα των Κληρικών, αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν είναι ανθρώπινος, αλλά θεανθρώπινος οργανισμός. Κάποτε ένας Αυτοκράτορας θέλησε να χτυπήσει την Εκκλησία και, ει δυνατόν, να την εξαφανίσει. Το έμαθε κάποιος Κληρικός και του διεμήνυσε πολύ εύστοχα: «Μεγαλειότατε, εμείς οι Κληρικοί
2.000 χρόνια τώρα δεν κατορθώσαμε να την γκρεμίσουμε από μέσα και θα κατορθώσεις εσύ να το επιτύχεις απ’ έξω; Μη γελιέσαι!».
